Libanon wordt in een snel tempo met de grond gelijk gemaakt door de IDF naar aanleiding van de ontvoering van 2 Israëlische soldaten door Hezbollah. De Hezbollah laat zich ook niet onbetuigd en schiet op haar beurt raketten af op Israël alsof er geen morgen meer komt.
Karel Mortier
Daarop komen tegenreacties van de IDF, die de Israëlische bevolking wil tonen dat ze in staat zijn om Israëlische burgers te beschermen. Op die manier willen ze ook hun prestige herstellen, dat werd geschaad door de ontvoering van inmiddels 3 soldaten.
Het lijkt er echter op dat het leger meer moeite heeft dan verwacht om de militaire vleugel van Hezbollah uit te schakelen. Hoe langer Hezbollah in staat is om stand te houden en raketten af te schieten, hoe meer het prestige van de organisatie in de regio wellicht zal toenemen. Tot groot ongenoegen wellicht van de meeste regimes in de regio.
In 1967 slaagde het Israëlische leger erin om Syrië, Jordanië, Irak en Egypte te verslaan in de 6-daagse oorlog. In 1973, tijdens Milkhemet Yom Hakipurim, werd dit nummertje nog eens herhaald. Vandaag zijn we reeds meer dan een week ver in het conflict en Hezbollah met zijn hoop en al 5.000 soldaten houdt nog steeds stand.
Hezbollah slaagde er zelfs in om één van de modernste schepen die door het Israëlische leger werd ingezet om Libanon van de zee af te snijden zwaar te beschadigen, zodat het naar een Israëlische haven terug moest keren. De kans bestaat dat de militaire aanvallen op Libanon het tegengestelde effect zullen hebben en dat de anti-Hezzbollah fracties in dat land verzwakt uit de strijd zullen komen. Hezbollah zelf zal militair misschien tijdelijk verzwakt zijn, maar politiek sterker uit de strijd komen.
Raketten kunnen ook aangevuld worden en soldaten getraind. Israël weet dit ook en daarom zal de IDF met haar Minister van Defensie Peretz, die tot de “linkervleugel” van de Israëlische Arbeiderspartij behoort (voor de mensen die nog illusies hadden in de sociaal-democratie), de komende dagen en weken wellicht proberen om Hezbollah met wortel en al uit te roeien. Dit zal, gezien de inplanting van de organisatie onder de sjiieten in het land, niet evident zijn.
Ondertussen lijkt het erop dat Turkije de Israëlische aanvallen op Hezbollah wil gebruiken als rechtvaardiging om de Koerdische PKK – die vanuit de bergen in Irak regelmatig aanvallen uitvoert op Turks grondgebied – militair aan te pakken. Volgens rapporten zouden er ongeveer 150.000 Turkse troepen klaarstaan aan de grens van Irak om de zowat 5.000 strijders van de PKK aan te vallen.
Ironisch genoeg, in een wending die de perversiteit van het regime in Iran en de huidige internationale politiek aantoont, steunt Iran de potentiële aanvallen van Turkije op de PKK. De Iraanse ambassadeur in Turkije verklaarde dat Turkije het recht heeft om terroristen aan te pakken – waar en wanneer ze willen. Ze kunnen daarvoor op de steun van Iran rekenen.
Het regime in Iran heeft zelf last van o.a Koerdische minderheden (4 miljoen) in eigen land, die gesteund worden door o.a. de VS en in het verleden Irak, en wil op die manier wellicht een signaal zenden naar antiregime organisaties die in eigen land actief zijn. Anderzijds wil Iran wellicht de VS voor schut zetten. Die willen absoluut niet dat Turkse troepen de enige regio van Irak waar het Amerikaanse leger de volledige controle over heeft, binnentrekken om daar een Koerdische organisatie uit te schakelen, wat voor zure oprispingen kan zorgen onder de Koerden in Irak.
Turkije wil de Koerden in Irak wellicht ook een signaal sturen dat het Turkse leger klaarstaat om eventueel een Koerdische staat de kop in te drukken, zeker als die staat de olierijke gebieden rond Kirkoek omvat.
In die zin zit het VS-imperialisme met een dubbel probleem. Turkije is een lid van de NAVO en de belangrijkste militaire bondgenoot van het Westen in de islamwereld, maar anderzijds zijn de Koerden de belangrijkste bondgenoot van de VS in Irak. Turkije ziet echter niet in waarom de VS Israël steunt in de brutale aanpak van Hezbollah, daar waar Amerikaanse troepen in Irak toekijken hoe militanten van de PKK Turkse militairen doden.
Als de arbeiders en jongeren uit de regio niet in staat zijn om hun eigen onafhankelijke politieke instrumenten te creëren, dreigt een militaire escalatie waar werkende mensen opnieuw het eerste slachtoffer van zullen zijn.
