Eerst verklaarden de werkgevers dat acties tegen het regeringsbeleid niet tegen de bedrijven uit de privé mochten gericht zijn. Vervolgens verwierpen ze in scherpe beoordelingen de aankondiging van stakingsacties in de publieke sector. Het patronale standpunt is duidelijk, iedere vorm van actief verzet tegen het asociale beleid is uit den boze.
De werkgevers wassen natuurlijk de handen in onschuld. Aan de maatregelen van hun regering kunnen zij niets doen en dus mogen zij niet geraakt worden door protest. Nadat jarenlang werd gepleit voor een asociaal besparingsbeleid om de levensstandaard van de gewone werkenden onderuit te halen, krijgen de werkgevers nu het beleid dat ze wensten. En dan zouden ze er plots niet meer verantwoordelijk voor zijn?
De eerste in de rij om de grijsgedraaide antivakbondsplaat steeds opnieuw op te zetten, is uiteraard Karel Van Eetvelt. Hij verklaarde over de stakingsoproep van ACOD: “Deze keer is de maat vol”. De vorige keren dan niet, Karel? “Nu krijgen ze met mij te doen”, stelde hij nog. Wat hij daarmee bedoelt, is dat hij met andere werkgeversorganisaties als VOKA wil spreken om het ABVV van het overleg weg te houden. Dat het ongenoegen over een gebrek aan overleg dat iets oplevert niet beperkt is tot het ABVV wordt gemakshalve van tafel geveegd. Eens te meer wordt een erg doorzichtige verdeel-en-heerstactiek opgestart.
We mogen ons daar niet aan laten vangen. Dat een vakbond aanvankelijk als enige oproept tot actie betekent niet dat het gemeenschappelijk vakbondsfront gebroken is. Het sluiten van een akkoord door twee van de drie vakbonden had het front niet gebroken, waarom zou een actie van minstens een van de vakbonden dat dan wel doen? Bovendien is het ongenoegen ook in de andere vakbonden sterk aanwezig. Militanten van ACOD, het ABVV in de publieke sector, kunnen de druk in de andere vakbonden het beste opvoeren door nu al de stakingsacties voor te bereiden en alle collega’s daarbij te betrekken.
“Dit voelt als een dolk in de rug, na de loyale houding van de werkgevers tijdens het sociaal overleg”, aldus nog Van Eetvelt. Bij sociaal overleg waar amper iets kan toegegeven worden aan de gewone werkenden en uitkeringstrekkers met een regering die sociaal overleg als ‘advies’ ziet om vervolgens het patronale standpunt uit te voeren, is een “loyale houding” van de werkgevers bijzonder gemakkelijk. De werkgevers zitten in een zetel, als de vakbonden niet instemmen met de aanvallen op onze levensstandaard dan voert de regering die aanvallen toch door.
Stakingsacties zijn volgens Van Eetvelt “brutale acties” die “een gijzeling van de economie” vormen. De brulboei van de werkgevers voegt eraan toe dat hij stakingen “zo beu als koude pap” is. Van Eetvelt stond steeds vooraan om van de regeringen hardere maatregelen te eisen. Hij pleitte voor de afschaffing van het brugpensioen en ook de index mag wat hem betreft verdwijnen. In naam van de concurrentiepositie van de bedrijven wil hij de werkenden volledig pluimen. De regering voert nu het beleid uit waar Van Eetvelt al die jaren voor gevraagd heeft, een beleid dat kan samengevat worden als brutaal Thatcheriaans.
Dat er protest tegen komt, is evident. Moeten we zomaar aanvaarden dat onze levensstandaard wordt ondermijnd, onze openbare diensten afgebouwd, we plots jaren langer moeten werken terwijl jongeren geen werk vinden, …? Eigenlijk komt de roep van het patronaat tegen de acties erop neer dat geëist wordt dat we zo stil mogelijk blijven zitten terwijl de patronale regering ons volledig pluimt. Ze voert zelf een klassenoorlog maar eist sociale vrede van het andere kamp. Indien het patronaat en de regering sociale vrede willen, dan kan dit vrij eenvoudig door de vele aanvallen op onze levensstandaard te stoppen.
Als het patronaat zo hard uithaalt naar de acties, is het omdat ze weet dat er onvermijdelijk nieuwe acties komen die op een brede steun kunnen rekenen. Het antivakbondsdiscours en bijhorende propagandacampagne in alle gevestigde media is er vooral op gericht om te vermijden dat de steun voor sociaal verzet nog breder wordt. Er wordt geprobeerd om verwarring en verdeeldheid te zaaien onder de werkenden en uitkeringstrekkers. Het beste antwoord dat wij daarop kunnen bieden, is door offensief in te gaan tegen het volledige besparingsbeleid en daarbij de nadruk te leggen op wat de werkenden en uitkeringstrekkers verenigt.
