Volgens Tobback moet de PS zich dringend hervormen. Hij stelt dat de partij een keuze heeft tussen feodalisme en absolutisme. Volgens Tobback heeft hij met de SP.a in de jaren 1990 alvast voor dat laatste gekozen: een absolute heerschappij van de leiding met de voorzitter als verlicht despoot. Het is duidelijk welk soort partij de sociaal-democratische leiding wil: een partij waar ze zelf alles beslissen en waar er liefst geen actieve basis meer aanwezig is. Tenzij om de leiding toe te juichen op door die leiding uitgekozen media-momenten.
Karel Mortier, overgenomen vanop http://www.links-socialisme.blogspot.com
In Franstalig België is het na een reeks van schandalen hommeles in de PS tussen de zogenaamde "vernieuwers" en diegenen die alles bij het oude willen houden. Het is onduidelijk in hoeverre er sprake is van ideologische meningsverschillen (weinig waarschijnlijk), verschillen qua opvattingen over de manier om een partij te organiseren (waarschijnlijker) of dat het om een ordinaire machtstrijd gaat tussen een aantal leidinggevende figuren binnen de PS (waarschijnlijkst).
De aanhangers van Van Cau in Charleroi verwijten de vernieuwers dat ze carrièristen zijn die enkel willen vernieuwen om hun eigen positie te versterken in de lokale PS, ten koste van de oude garde. Wellicht hebben ze gelijk, maar deze redenering gaat op voor beide kanten van het conflict.
Louis Tobback heeft het antwoord op de problemen van de PS al klaar. De PS moet het voorbeeld van de SP.a in de jaren ‘80 volgen, de macht van de grote afdelingen breken en de macht concentreren aan de partijtop. Dit is de enige manier om een partij te leiden in het huidige medialandschap. Teveel macht voor de lokale afdeling zou, dixit Tobback in De Morgen (15/6), ook zorgen voor “conservatisme en inteelt”.
Volgens Tobback heeft een partij de keuze tussen absolutisme en feodalisme. Is er niet eerder sprake van een verschuiving van de inteelt en het conservatisme van de regionale baronieën naar de nationale leiding van de partij, die zich verzameld heeft tot een hofhouding rond Vande Lanotte? Wat moeten we immers doen met de vaststelling dat een groot deel van de huidige partijleiding van de SP.a bestaat uit zonen en dochters van? Niet in het minst een zekere Bruno Tobback, Minister van Leefmilieu en Pensioenen van de federale regering?
De stelling dat een concentratie van de macht aan de partijtop de beste manier is om om te gaan met het huidige medialandschap is veelzeggend. Het verklaart ook waarom mensen als Janssens en Stevaert zo snel carrière konden maken in de SP.a.
Een partij structureren en organiseren op basis van wat goed overkomt in de media is maar een raar argument om de lokale structuren kapot te maken (hervormen), temeer aangezien die lokale structuren vaak een betere voeling hadden met wat leeft in de samenleving dan de hofhouding rond Vande Lanotte.
Dit wordt ook duidelijk door initiatieven van o.a. Vande Lanotte om mensen rond zich te verzamelen van buiten de hofhouding, om de voeling met de maatschappij niet te verliezen. Nergens overigens een woord over de rol van leden en militanten in de partij, die op die manier worden herleid tot plak- en klapvee.
Dat een partij slechts kan kiezen tussen absolutisme en feodalisme is ook veelzeggend voor een zelfverklaarde "democraat", en wat vreemd gezien de technologische en transportmogelijkheden die er vandaag bestaan. Op een moment dat massacommunicatie nog nooit zo verspreid was en mensen mobieler geworden zijn dan ooit, zou de enige manier om een partij te leiden dezelfde zijn als die van Louis XIV?
Het is ook koren op de molen voor diegenen die zeggen dat de SP.a niet langer van binnenuit hervormd kan worden. Langs welke weg zou dat dan moeten gebeuren en door wie? Daar waar de macht in de SP.a vroeger eerder bij de structuren en functies lag, is dit zo te zien verschoven naar de (media)personen en de contacten van individuele figuren met de top van de partij. Er is misschien de ruimte op bepaalde momenten voor een paleiscoup, maar daarmee vervang je alleen maar de ene absolutistische heerser door een andere.
