Vandaag dienen we de regering en de patroons van antwoord. Ja, de vakbonden kunnen nog massaal veel volk op de been brengen. Neen, de arbeidersbeweging is geen concept uit de vorige eeuw, maar is integendeel alive and kicking. En ja, die arbeidersbeweging is nog steeds de motor van sociale verandering die hele lagen van de bevolking op sleeptouw kan nemen.
De regering-Michel en ook die van Bourgeois denken dat hun moment gekomen is. Ze willen de vakbonden verzwakken en de krachtsverhouding tussen arbeid en kapitaal omgooien. Ze sturen openlijk aan op confrontatie om de weg vrij te maken voor een maatschappij waarin niets het patronaat en de rijken nog in de weg staat. Ze stoten echter op een indrukwekkend actieplan waarmee de vakbonden het sociaal verzet op gang trekken. Zelfs vetbetaalde elite-journalisten die ons al sinds het einde van de 19de eeuw wegzetten als bierzuipend zootje ongeregeld, moeten voorlopig erkennen dat de steun voor deze betoging wel echt heel breed is.
Het actieplan doet de traditie van algemene personeelsvergaderingen herleven. Het werd op veel werkplaatsen besproken en soms ter stemming voorgelegd. Dat bevordert de betrokkenheid, ontwapent de tegenstanders en stelt ons beter in staat te evalueren en verdere acties voor te bereiden. Was er bij jou nog geen personeelsvergadering? Organiseer dat dan of vraag het aan je afgevaardigden.
Gebekvecht onder vakbonden willen we niet. We moeten strijdbare militanten van de andere bonden bijstaan om interne tegenwerking te overwinnen. We mogen ons ook niet communautair laten verdelen. Zelfs al zullen bepaalde maatregelen harder aankomen in de ene regio dan in de andere, deze regering is niet anti-Waals, anti-Brussels, anti-Vlaams of anti-Belgisch, maar anti-werknemer. De besparingen treffen ons allemaal, dat vereist eenheid. Dit wordt instinctief aangevoeld, maar de bewuste organisatie ervan is nodig om ze te versterken en te bewaren. Dat 800 stakende Gentse scholieren op 22 oktober beslisten om het actieplan van de vakbonden te vervoegen, is een goed voorbeeld.
De regering zegt eigenlijk: “jullie rechten zijn onverenigbaar met onze winsten.” Met enkele toegevingen die ze later weer intrekt, mogen we dus geen genoegen nemen. Deze regering moet weg. Maar ook dat volstaat niet. Van de asociale maatregelen in dit akkoord bouwt 70% voort op het beleid van de vorige regering, beweert Di Rupo. Kortom, ook met Di Rupo II zouden de aanvallen op de arbeidersklasse doorgaan en de maatregelen die nu genomen worden niet teruggedraaid worden. Enkel het tempo zou mogelijk verschillen.
Onze strijd begint nu. De ervaring die we daarin opdoen, moet gebruikt worden voor de opbouw van een echte tegenmacht van de arbeidersklasse. In plaats van een anti-werknemersregering willen we een arbeidersregering. Een regering wiens beleid niet gericht is op winstgarantie voor een handvol superrijken, maar op de behoeften van de overgrote meerderheid van de bevolking. Dat vereist een volledige breuk met het besparingsbeleid.
- Volledig herstel van de index, vrije loononderhandelingen en een minimumloon van 15€ bruto/uur!
- Geen ondermijning van de arbeidscontracten door onderaanneming, interim of andere precaire banen!
- Handen af van het statuut van de openbare ambtenaren, geen afbouw van de openbare diensten, geen privatisering en liberalisering, insourcing in plaats van outsourcing!
- Handen af van ons pensioen. Herstel brugpensioen, vervroegd pensioen en eindeloopbaansystemen met ADV!
- Optrekken van de pensioenen tot minimum 75% van het laatst verdiende loon met een minimum van 1500€ per maand!
- Stop jacht op werklozen, geen degressiviteit, geen gemeenschapsdienst, maar volledige tewerkstelling door een veralgemeende arbeidsduurverkorting tot 32u/week zonder loonverlies!
- Nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder democratische controle door de gemeenschap!
- Een einde aan dit voorbij gestreefd systeem van privaat bezit en winstbejag. Voor een modern democratisch socialisme met vrij gebruik van kennis en middelen ten behoeve van allen!
Reacties zijn gesloten.