We zijn allemaal erg bezorgd door de nieuwe rechtse regering op federaal vlak. Deze regering heeft een duidelijke doelstelling, ze wil in België realiseren wat in de jaren 1980 niet mogelijk was: de krachtsverhoudingen fundamenteel veranderen in het voordeel van het grootkapitaal en dit naar het model van Margaret Thatcher. Daartoe gaan de federale regering en haar Vlaamse tegenhanger over tot een aanval op een hele reeks historische verworvenheden met onder meer een indexsprong, verhoging van de pensioenleeftijd, aanval op de gezondheidszorg en tegen de werklozen of nog met het in vraag stellen van het stakingsrecht.
De jaren 1980 werden niet enkel gekenmerkt door de rechterzijde en de aanvallen, het waren ook jaren van verzet door de werkenden en jongeren. Denk maar aan de Jongerenmarsen voor Werk van 1982 en 1984, de massale betogingen tegen de bewapeningswedloop, de 10-daagse algemene staking in de publieke sector in 1983, de scholierenstakingen van januari tot april 1986 of de massale ABVV-betoging met meer dan 250.000 aanwezigen op 31 mei 1986, waarmee de regering een genadeslag werd toegebracht omdat het ACV gedwongen werd om de steun aan de regering op te zeggen. Dit alles was niet mogelijk geweest zonder de wil om alle werkenden en jongeren te verenigen in strijd, ondanks meningsverschillen over zowel het programma als de methoden.
Maar als de rechtse regeringen in staat waren om de uitkeringen met 25% te verminderen en de lonen met gemiddeld 15%, was dat ook door de afwezigheid van een geloofwaardig antikapitalistisch alternatief op dat ogenblik. De radicale linkerzijde verdedigde nog verwerpelijke regimes en standpunten, wat door de sociaaldemocratie werd aangegrepen om haar ‘democratische’ versie van het socialisme als alternatief naar voor te schuiven op het totalitaire ‘socialisme’ dat door een belangrijk deel van radicaal-links werd verdedigd.
De “pragmatische” regeringen die vanaf eind jaren 1980 volgden op de rechtse regeringen maakten de maatregelen van de rechterzijde niet ongedaan. Ze gingen integendeel verder met hetzelfde beleid, maar dan op een gematigder tempo. Dat heeft veel werkenden ervan overtuigd dat er geen alternatief op het besparingsbeleid is, tegelijk stimuleerde het de patroons om er voordeel uit proberen te halen. Dit beleid heeft de terugkeer van de harde rechterzijde niet kunnen vermijden, het heeft er integendeel tot bijgedragen.
Net zoals dit in de jaren 1980 het geval was, denkt de Linkse Socialistische Partij (LSP) dat ‘eenheid in verscheidenheid’ noodzakelijk is om het rechtse offensief af te weren. Daarom roepen we op om massaal deel te nemen aan de Protestparade die de PVDA organiseert op 19 oktober in Brussel. We willen deze betoging niet alleen numeriek versterken, maar ook inzake programma en dit door een zichtbare aanwezigheid van de antikapitalistische stromingen die nooit totalitaire regimes verdedigden of het valse pragmatisme van de sociaaldemocratie aanvaardden.
We roepen alle antikapitalistische stromingen en individuen op om samen met ons een antikapitalistisch blok te vormen op de Protestparade. Dat zou meteen een goede stap zijn in de opbouw van een sterke antikapitalistische stroming in de komende jaren van strijd.
