De rechtse regering is er nog niet. Pas op 22 september worden de voorstellen van haar Vlaamse tegenhanger officieel. Maar dat drastisch en structureel ingegrepen wordt, staat vast. Dat de arbeiders en hun gezinnen ervoor opdraaien eveneens. De rechtse coalitie wil niet alleen cijfers behalen, maar vooral symbolen slopen. Hoog tijd om daar een goed georganiseerd sociaal verzet tegenover te stellen.
De Vlaamse regering Bourgeois wil 8 miljard besparen. Ze wil het aantal ambtenaren verminderen, gemeenten onder curatele plaatsen, de culturele sector doorverwijzen naar privé-sponsors, kinderopvang duurder maken, kindergeld afromen etc. Een symbool moet 160 miljoen opbrengen: het inschrijvingsgeld voor hoger onderwijs. In het verleden stootte elke verhoging ervan op hevig protest. Het is een test van de weerbaarheid van studenten, een graadmeter voor wat gebeuren kan als heel de arbeidersbeweging wordt aangepakt. Als het experiment slaagt, ligt de weg open voor de geleidelijke introductie van eliteonderwijs met inschrijvingsgelden die in de Angelsaksische wereld al oplopen tot 8.000 €.
Rechts viseert ons allemaal 
Het is altijd moeilijk om één problematiek te veralgemenen naar de globale context van besparingen of ook om een studentenbeweging uit te breiden naar werkenden of om openbare diensten en privésectoren samen op straat te brengen. De rechtse federale coalitie is die klus voor ons aan het klaren. Wat in Vlaanderen gebeurt, is niets vergeleken bij wat ons federaal te doen staat, waarschuwde De Wever al. De rechtse coalitie wil 17,3 miljard beparen of nog meer als de groeicijfers tegen vallen. Daarvoor wil ze niet één, maar veel ‘heilige huisjes’ slopen.
Eén ervan is de index. Marc Leemans (ACV) heeft al gewaarschuwd dat men daar af moet blijven. Maar er zijn er nog veel andere: vervroegd pensioen pas vanaf 62; uitkleden van het ambtenarenstatuut; ‘convergeren’ van pensioenen op basis van het puntensysteem Vandenbroucke; verkoop meerderheidsparticipaties in BPost en Belgacom; minimumdienst in gevangenissen, spoorwegen en luchthavens; verplichte gemeenschapsdienst voor
werklozen; BTW verhoging etc.
Het brugpensioen werd al ‘werkloosheid met bedrijfstoeslag’. De rechtse coalitie wil een einde aan alle bijzondere uittredingsstelsels. In het onderwijs en bij de politie werden ze al afgeschaft of staan ze op de helling. Gaan met de beperking van de groeinorm in de gezondheidszorg tot 1,5%, binnenkort ook de arbeidsduurverminderingsdagen voor 45+, 50+ en 55+ voor de bijl? Wat met de varianten op dat systeem die werden onderhandeld in bedrijven met ploegenarbeid? Benieuwd hoeveel burn-outs dat zal opleveren.
De rechtse coalitie wil ‘banen creëren’ door de ‘patronale’ lasten van 33% van de brutowedde terug te brengen naar 25%. Wij betalen dat dus zelf met het RIZIV-gedeelte van ons loon waarmee we ons indekken tegen ziekte, ouderdom en werkloosheid.Hoeveel dat moet kosten? Er wordt gesproken over 2, 4 en zelfs meer dan 5 miljard. Energiekosten voor bedrijven wil ze reduceren, maar particulieren betalen voortaan een energieconsumptietaks en leveren de gratis elektriciteit in. Alle lasten zijn voor ons, alle baten voor de patroons.
Hoe een krachtsverhouding opbouwen?
Het is mogelijk dat niet alles wordt uitgevoerd, maar de NV-A wil ‘vette vissen’ nu ze haar communautaire agenda moest inruilen voor een sociaal-economische. De rechtse partijen bieden tegen elkaar op qua radicaliteit. Wie rekent op de CD&V om dat tegen te houden, is bij voorbaat verloren.
Dat vereist krachtsverhoudingen en een massabeweging. De regering zal niet alle munitie ineens verschieten, maar in de tijd gespreide aanvalsgolven plannen. Als we wachten tot alle details gekend zijn, komen we te laat. Maar alleen met de overtuigden in actie gaan, zonder de tijd te nemen om collega’s voor te bereiden en te betrekken bij het bepalen van de acties, is eveneens fout.
Iedereen is nodig, ook wie bij een andere vakbond is of bij geen enkele. Niet door hen van alles te verwijten, maar door samen de moeilijkheden te overstijgen, kunnen we hen winnen voor gezamenlijke strijd. De rechtse regering zal om ons te verdelen maatregelen nemen die de ene regio harder treffen dan de andere. Veel Vlaamse arbeiders zijn net zo hard tegen het rechtse beleid als hun Waalse en Brussselse collega’s, andere hebben zich schromelijk vergist. We willen hen niet isoleren, maar argumenten aanreiken waarmee ze ook hun gemeenschap kunnen overtuigen. Solidariteitsbezoeken kunnen wonderen verrichten.
Waarom geen informatiecampagne, met degelijke argumentatie, pamfletten en affiches om collega’s op de werkvloer aan te spreken en te motiveren. Liefst met een concreet ordewoord zodat we gezamenlijk reageren en niet alle richtingen tegelijk uitgaan. Dat kan een nationale betoging of meerdere provinciale betogingen en meetings zijn om de strijdvaardigheid te meten. We kunnen er algemene vergaderingen tijdens de werkuren op de werkvloer aankondigen. Daar kan dan een actieplan ter discussie worden voorgelegd, met provinciale beurtstakingen en betogingen die uitmonden in een nationale 24 of 48 urenstaking. Als de regering tegen dan nog niet toegegeven heeft of gevallen is, kan een week later op algemene vergaderingen op de werkvloer de idee van een dagelijks hernieuwbare staking worden voorgelegd, gestemd en georganiseerd.
Scherpe kantjes afvijlen volstaat niet
De algemene stakingen van 1993, van 2005 en van 30 januari 2012 waren er niet op gericht de regering te doen vallen. Ieder mogelijk alternatief leek toen nog rechtser dan de zittende regering. Dat argument is nu van de baan. Maar het betekent nog niet dat de vakbeweging zich in de armen moet gooien van de tripartite of de alternatieve coalities in Brussel en Wallonië. Die blijven wel van de symbolen af, maar hun strategie is die van de vorige federale regering: besparingen waarvan de scherpe kantjes zijn afgevijld in de hoop erger te voorkomen.
Waar dat toe leidt weten we nu. Bij veel werknemers heeft dat de idee gevoed dat besparen de enige mogelijkheid is, bij de patroons de lust opgewekt naar nog meer. In plaats van erger te voorkomen heeft men zo de rode loper uitgerold voor de rechtse coalitie. De federatie Wallonië-Brussel bespaart de komende twee jaar 300 miljoen € in het onderwijs, dat is proportioneel meer dan Vlaanderen. Bovendien worden de eerste twee jaren slechts 1 op de 5 vertrekkende ambtenaren vervangen, 1 op 3 de volgende jaren. Dat is geen alternatief.
Programma gericht op onze behoeften
We moeten integendeel strijden voor een programma dat de reële behoeften vervult van de overgrote meerderheid van de bevolking, niet het winstbejag van een handvol superrijken.
- Volledig herstel van de index, vrije loonsonderhandelingen en een minimumloon van 15€ bruto/uur
- Geen ondermijning van de arbeidscontracten door onderaanneming, interim of andere precaire banen
- Handen af van het statuut van de openbare ambtenaren, geen afbouw van de openbare diensten, geen privatisering en liberalisering, insourcing in plaats van outsourcing
- Herstel brugpensioen, handen af van het vervroegd pensioen en eindeloopbaansystemen met ADV
- Optrekken van de pensioenen tot minimum 75% van het laatst verdiende loon met een minimum van 1500€ per maand
- Stop jacht op werklozen, geen degressiviteit, geen gemeenschapsdienst, maar volledige tewerkstelling door een veralgemeende arbeidsduurverkorting tot 32u/week zonder loonverlies
De patroons vinden dit onbetaalbaar. We hebben nochtans nog nooit zoveel rijkdom geproduceerd als vandaag. Niet de middelen, maar de politieke wil ontbreekt. Ook LSP wil rechtvaardiger fiscaliteit, maar kapitaalbezitters en huiseigenaars zullen de toegenomen fiscale druk doorrekenen aan consumenten, werknemers of huurders. Enkel de nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder democratische controle door de gemeenschap biedt daaraan garanties. We willen een einde aan dit voorbij gestreefd systeem van privaat bezit en winstbejag en een modern democratisch socialisme met vrij gebruik van kennis en middelen ten behoeve van allen.
Reacties zijn gesloten.