Voor een offensief programma tegen de aanvallen van regering en patronaat

Nu zowel ABVV als ACV het “aangepaste” Generatiepact hebben afgewezen, zullen de acties moeten worden verdergezet. Daarbij zal het nodig zijn om te antwoorden op de vraag van de basis naar een degelijk actieplan waarmee het volledige Generatiepact van tafel kan geveegd worden.

LSP-pamflet

Regering is niet bereid tot toegevingen

De regering kreeg van de vakbondsleiding na de betoging van 28 oktober een tweede kans om toegevingen te doen. Een tweede keer werd gekozen voor een politiek van confrontatie met de vakbonden. De “aanpassingen” hadden enkel iets te bieden aan de metaalsector, terwijl er tegelijk nieuwe cadeaus werden voorzien voor het patronaat (o.a. door lastenverlagingen bij onderzoek en ontwikkeling).

De druk van het patronaat op de regering is erg groot en nu komt ook het IMF zeggen dat de besparingen in het Generatiepact niet ver genoeg gaan. Met die kritiek zit het IMF op eenzelfde lijn als de parlementaire oppositie van CD&V en Vlaams Belang.

De regering heeft van bij het begin aangestuurd op een openlijke confrontatie met de arbeiders en hun gezinnen. De voorstellen van minister Van den Bossche (SP.a) in haar nota “Actief ouder worden” kunnen moeilijk anders geïnterpreteerd worden. Wellicht hadden regering en patronaat niet verwacht dat het antwoord van de arbeiders zo strijdbaar zou zijn. Voor de ABVV-staking van 7 oktober deden politici en patronaat er alles aan om het verzet tegen het Generatiepact af te doen als ‘geïsoleerd’. Er werd van uit gegaan dat er weinig maatschappelijke steun zou zijn voor de staking van 7 oktober. Bovendien had de ACV-leiding al te kennen gegeven dat ze bereid was tot toegevingen.

Het succes van 7 oktober vormde een keerpunt en heeft het ongenoegen bij de ACV-basis dermate versterkt dat Cortebeeck en zijn nationale ACV-leiding werden teruggefloten en mee in actie moest komen. De politici die hoopten dat de beweging zou “landen”, kwamen bedrogen uit. Nochtans had bijvoorbeeld de CD&V daarop gerekend en wachtte de partij met het bekendmaken van haar economisch programma tot na die staking. Wellicht hoopten ze dat hun harde neoliberale programma onopgemerkt zou voorbijgaan. CD&V heeft zich daar misrekend.

De acties tegen het Generatiepact hebben aangetoond dat het verzet niet geïsoleerd staat, maar dat het establishment met haar aanhoudende neoliberale aanvallen op de arbeiders en hun gezinnen geïsoleerd staat van bredere lagen in de samenleving. Overal in Europa zien we verzet tegen dezelfde neoliberale besparingen.

“Onderhandelingen” leveren niets op

De regering heeft van de kans om na 28 oktober opnieuw te onderhandelen enkel gebruik gemaakt om een verdeel-en-heerspolitiek te voeren. Er werd geprobeerd om de beweging te doen landen door specifieke voorstellen te doen aan de metaalsector waar het behoud van de bestaande CAO’s tot 2010 erop neerkomt dat een brugpensioen op 55 mogelijk blijft. Voor de chemie en de bouw hadden de toegevingen minder reële impact.

De zogenaamde onderhandelingsmarge over de gelijkgestelde periodes en de lijst van zware beroepen, bleek vooral een lege doos te zijn. Er kwam nooit een concrete invulling.

Zelfs voor deze beperkte toegevingen, kwamen er in ruil belangrijke cadeaus voor het patronaat. De belangrijkste maatregel daartoe is de zogenaamde notionele taks. Die maatregel zou concreet betekenen dat de gemiddelde belastingsvoet voor ondernemingen zou dalen van 34% tot 26%. Dit geschenk aan het patronaat kwam er na de voorziene lastenverlagingen of de daling van patronale bijdragen voor jonge werknemers (wat volgens minister Van Velthoven een toegeving aan het patronaat is).

De toegevingen aan de metaalsector volstaan niet. Ook die sector heeft er alle belang bij dat de regeling in het Generatiepact inzake herstructureringen van tafel wordt geveegd. Bovendien zullen de sectoren die vandaag minder geraakt worden door het eerste Generatiepact, ongetwijfeld harder worden aangepakt met de komende besparingsrondes. Nu reeds wordt aangekondigd dat er een vervolg komt op het Generatiepact.

Het falen van de verdeel-en-heerspolitiek om de beweging te stoppen, is een uitdrukking van de strijdbaarheid aan de basis. Nochtans werden er na de toegevingen aan de metaalsector nog andere middelen boven gehaald, er kwam een gerichte destabilisatiepoging tegen ABVV-Metaal met de bekendmaking in het patronale blad ‘Trends’ dat Jorissen een VMO-verleden had.

Alle pogingen van regering en patronaat om de beweging te verzwakken door ze te verdelen, moeten beantwoord worden met de grootst mogelijke vakbondseenheid aan de basis.

Welk actieplan?

Regionale stakingsdagen die opbouwen naar een meerdaagse algemene staking

Er staat veel op het spel. Het gaat niet meer alleen over de technische elementen in het Generatiepact, maar ook om de aanhoudende neoliberale aanvallen op de arbeiders en hun gezinnen. Bovendien staat ook de positie van de vakbonden op het spel.

Het actieplan dat dinsdag zal worden voorgesteld, zal voldoende ernstig moeten zijn. Zoniet dreigt de leiding opnieuw teruggefloten te worden door de basis. In verschillende centrales werd al gesteld dat een eenmalige 24-urenstaking niet zal volstaan. Er zal meer nodig zijn: een offensief actieprogramma. Daarbij kan een voorbeeld worden genomen aan de vrijdagstakingen uit 1977. Toen waren er opeenvolgende regionale stakingsdagen. Die kunnen gepaard gaan met regionale syndicale betogingen in de vooravond. De regionale stakingen en acties kunnen uiteindelijk leiden tot een nationale zondagbetoging waar de datum wordt aangekondigd voor een meerdaagse algemene staking.

Een dergelijk actieplan zou beantwoorden aan de vragen van de basis om komaf te maken met het Generatiepact. Het zal niet volstaan om een beperkte actie te organiseren en dan nogmaals te onderhandelen met de regering. De regering heeft reeds twee kansen gekregen, waarom zouden ze nu wel ernstig onderhandelen? Het volledige Generatiepact moet van tafel, desnoods met de regering erbij.

Wat met een volgende regering?

Indien er na een regeringsval een nieuwe regering komt die dezelfde besparingen wil doorvoeren, moet geantwoord worden met nieuwe acties. Dat is de manier waarop de dokwerkers reeds jarenlang de liberalisering van de havenarbeid tegenhouden. Iedere nieuwe Europese poging tot liberalisering, stuit op hard verzet. Met als resultaat dat de geplande liberalisering er nog steeds niet is!

ABVV/FGTB en ACV/CSC: breek met jullie “bevoorrechte partners”

Nieuwe arbeiderspartij is nodig!

Tegenover de aanhoudende plannen voor aanvallen op het brugpensioen en nadien mogelijk ook op de index (dit wordt reeds voorgesteld door het IMF), is er nood aan een offensief vakbondsprogramma.

De afgelopen periode werd vooral gewerkt met een defensief programma tegen de regeringsplannen, maar de vraag naar een alternatief zal groter worden. In de jaren 1950 stelden de vakbonden het idee van “structuurhervormingen” voorop. Waarom wordt nu niet offensief naar buiten gekomen met eisen zoals een 32-urenweek zonder loonsverlies met bijkomende aanwervingen als antwoord op de werkloosheid, een vermogensbelasting op de grote fortuinen,… Politieke vertegenwoordiging?

Woensdag schreef De Morgen nog: “Deze regering heeft af te rekenen met een zeer sterke buitenparlementaire oppositie, maar die beweging ‘van de straat en de fabrieken’ krijg geen – géén – parlementaire weerklank.” De regeringspartijen steunen het Generatiepact, de officiële oppositiepartijen vinden dat het niet ver genoeg gaat. Allemaal verdedigen ze een neoliberaal beleid waarbij de arbeiders en hun gezinnen het slachtoffer zijn.

De media had het over een mogelijke breuk tussen SP.a en ABVV, maar in de praktijk is er aan de basis reeds langer een breuk. Het zou een belangrijk signaal zijn indien het ABVV de basis volgt en formeel de banden met de SP.a verbreekt en indien het ACV hetzelfde doet met de CD&V.

LSP meent dat er moet worden nagedacht over arbeiderskandidaten bij de politieke verkiezingen. Arbeiders die vanuit hun actieve betrokkenheid bij de beweging tegen het Generatiepact de eisen van deze beweging ook op het politieke terrein verdedigen.

Dit kan gekoppeld worden aan een conferentie rond het opzetten van een linkse arbeiderslijst op basis van een losse federatieve structuur die voldoende ruimte laat voor arbeiders van verschillende achtergronden (zowel ABVV/FGTB als ACV/CSC).

LSP wil die discussie populariseren en werkt daartoe met een petitie voor een nieuwe arbeiderspartij (zie: www.arbeiderspartij.be). Deze petitie is een instrument om de discussie te voeren op de werkvloer en in de syndicale beweging. Daarmee willen we richting geven aan de zoektocht naar een politiek verlengstuk die is ingezet.