Sedert enkele weken verschijnen er regelmatig berichten dat Volkswagen Vorst bedreigd wordt met sluiting. Moeten we dat ernstig nemen of wil de directie alleen maar druk zetten op de CAO-onderhandelingen? Topman Bernard beweert dat er geen sprake is van sluiting. De vakbonden drukken hun vertrouwen in de directie uit. Het is mogelijk dat de directie alleen maar druk wil zetten. De overproductie in de automobielsector is echter een feit. Wereldwijd wordt maar 75% van de totale productiecapaciteit gebruikt. Als de directie een ballonnetje oplaat, dan is dat meteen een test. Als ze de indruk krijgt dat de vakbonden mak zijn en een sluiting niet teveel moeite zal kosten, zou ze wel eens snel van gedacht kunnen veranderen.
Renault Vilvoorde behoorde tot de meest productieve vestigingen, de vakbonden hadden er al jaren geleden een 9-urendag aanvaard. Dat heeft de vestiging echter niet gered, integendeel, toen er ergens gesloten moest worden, kwam Vilvoorde meteen op tafel. De directie wist immers dat het verzet daar beperkt zou blijven. De vakbonden zouden hieruit lessen moeten trekken: wie zijn tanden laat zien, daar blijft men af, maar diegene die al op zijn buik gaat liggen voor het gevecht begonnen is, daar rolt men over.
Dat er tevens extra druk wordt gezet op de vakbonden om toegevingen te doen tijdens de onderhandelingen is uiteraard meegenomen voor de directie. In Duitsland gingen de vakbonden al akkoord met een loonsstop tot 2007 en de invoering van een jaarconto, waarbij de arbeiders 400 uur per jaar mogen afwijken van het normale arbeidsritme . In de Audi Neckarsulm vestiging (deel van de VW groep) aanvaardden de vakbonden een loonsvermindering van 2.7% in ruil voor werkzekerheid tot 2011. Bij VW Wolfsburg werd de nachtploeg afgeschaft en werken de arbeiders 3 dagen van 10 uur. De Belgische loonkosten in de autosector lagen in 2002 nog 7.3% lager dan in Duitsland. Deels door de zware toegevingen van de Duitse vakbonden, zullen in 2006 de loonkosten in België 0.4% hoger liggen.
Als er bespaard moet worden, dan klagen de patroons altijd over te hoge loonskosten. De loonkosten maken echter slechts 4 à 5% uit van de totale assemblagekosten in de autosector. Ook bij Ford-Genk werden de te hoge loonkosten aangehaald toen 3000 jobs moesten sneuvelen, de loonkost bedroeg er 7% van de totale productiekost.
Bij Volkswagen Vorst wil men vooral de flexibiliteit opdrijven. Er werd eerst voorgesteld om de weekendploeg af te schaffen, daarbij zouden 550 jobs verloren gaan. Dit is echter geen goede optie, want in het weekend vangen ze juist de pieken en de dalen in de productie op. De vakbonden kwamen met een voorstel tot arbeidsduurvermindering en bijkomende compensaties om de gevolgen van de besparingen over alle arbeiders te verdelen en ontslagen te vermijden. De weekendploeg zou dan ongevoegd worden in de week. Een ander discussiepunt is de uitwerking van de sectoriële CAO.
De CAO in de metaalsector, waaronder de autosector valt, voorziet in een “loonsverhoging” van 4.3%. De 4 grootste autoproducenten kondigden onmiddellijk aan dat dit niet haalbaar is, ze stellen dat de lonen integendeel met 10 à 12% moeten dalen tegen 2010. Terwijl een loonsverhoging van 4.3% over 2 jaar, – na aftrek van de inflatie en de productiviteitstoename eigenlijk minder loon per éénheid productie betekent. Bij volkswagen willen ze die loonsverhoging neutraliseren door te snijden in de premies, in de ancieniteitsverlofdagen, door de pauzes niet meer te betalen,…
Nochtans worden er in de sector enorme winsten geboekt. De Volkswagengroep maakte een operationele winst van 2.01 miljard euro in 2004, Renault 3.55 miljard euro.
De regering Verhofstadt, die 200.000 jobs beloofde, maar sindsdien alleen maar toekeek terwijl duizenden jobs verloren gingen bij Ford Genk, de Post, NMBS, Cockerill… kwam de automobielsector te hulp. De last op ploegenarbeid werd al met 2.5% verlaagd (i.p.v de eerst voorgestelde 1%) sinds 1 Juli 2005. Nu wil ze de belastingsvermindering nogmaals verhogen met 8.5%. Die extra maatregel zou de regering 250 à 300 miljoen euro kosten. Bij de onderhandelingen voor het interprofessioneel akkoord kregen de patroons ook al een cadeau van 250 miljoen euro. De werknemers van de Non-profit daarentegen kregen na maandenlange strijd slechts 471 miljoen euro gespreid over 5 jaar.
Terwijl de ene besparing na de andere wordt aangekondigd, blijven de winsten stijgen. Arbeiders mogen zich niet laten opzetten tegen elkaar onder het mom van concurrentie met andere vestigingen of door de dreiging met delocalisatie. We moeten ons verzetten tegen elke dreiging met ontslagen of sluiting. We moeten de strijd organiseren aan de basis en zo de vakbondsleiding onder druk zetten om de strijd effectief te organiseren. Om een antwoord te bieden aan de verdeel- en heersstrategie van de patroons, moeten we de strijd niet alleen sectorieel, maar ook intersectorieel voeren. We moeten ons Europees, en zelfs internationaal organiseren.
Fraude en omkoperij aan de top
10 miljard moet er bespaard worden bij Volkswagen, omdat men tegen 2008 de winst wil verhogen tot vier miljard euro! Winst die verdwijnt in de zakken van de aandeelhouders. En in de zakken van de directie, want er wordt gesjoemeld aan de top van de Volkswagengroep. Er werden fictieve ondernemingen opgezet om geld door te sluizen.
Hartz, personeelschef bij Volkswagen en goede vriend van Schroder is al opgestapt. Schroder heeft al zijn volledige steun betuigt aan zijn trouwe vriend Hartz die de bedenker is van het fameuze sociale hervormingsplan. Een plan dat honderduizenden werklozen in de armoede duwt en dat werkloze vrouwen verplicht om een “job” als prostituee aan te nemen.
Een andere fraudeur is de secretaris van de ondernemingsraad Volkert, die op de loonlijst staat van IG-Metall. Ook de voorzitter van IG-Metall, Peters zou op de hoogte geweest zijn van de wanpraktijken. Bronnen binnen VW zeggen dat de ondernemingsraad en dus ook de vakbondsafgevaardigden al ruim tien jaar afgekocht worden met snoepreisjes en luxeprostituées en in ruil daarvoor bereid waren om ‘moeilijke maatregelen te doen slikken en de sociale vrede te bewaren’.
Dat politici (ook sociaaldemocraten, christendemocraten en groenen) hun zakken vullen ten koste van ons, verbaast ons al lang niet meer. De vakbondsleiding die bij deze politci op schoot kruipt, doet daar aan mee. Dit is schandalig omdat zij betaald worden met ons lidgeld om voor onze belangen op te komen ! Dergelijke schandalen mogen er echter niet toe leiden dat we de vakbonden de rug toe keren. De vakbonden zijn van ons! Maar dit brengt wel opnieuw de noodzaak aan democratische vakbonden naar voor. Algemene ledenvergaderingen moeten georganiseerd worden op de werkvloer tijdens de werkuren zodat vakbondsleden controle kunnen uitoefenen op hun verkozenen en ze kunnen afzetten wanneer nodig. Vakbondsvrijgestelden mogen niet meer verdienen dan de arbeiders die hen verkozen hebben om te vermijden dat ze voeling verliezen met de werkelijke levensomstandigheden van de arbeiders en hun gezinnen.
Niet alleen bij Volkswagen en de volledige automobielsector, maar ook in talloze andere sectoren wordt er geherstructureerd en afgedankt om de winstcijfers te maximaliseren. Enkel met democratische vakbonden, zullen de leden, militanten en delegees een effectief strijdmiddel hebben om te vechten tegen de neoliberale aanvallen op onze verworvenheden. Een strijd die samen met de arbeiders uit alle andere vestigingen en andere sectoren moet gevoerd worden. In plaats van medebeheer met het patronaat is het nodig om op internationaal vlak samen in verzet te gaan voor strijdbare en democratische vakbonden.
Wij eisen:
– Geen jobverlies, vechten voor iedere arbeidsplaats!
– Tegen de massale werkloosheid: arbeidsduurvermindering met loonbehoud en bijkomende aanwervingen
– Open de boeken! De werknemers moeten weten hoe de boekhouding er echt uitziet en waar de winsten van de voorbije jaren naartoe zijn.
– Nationalisatie onder arbeiderscontrole en zelfbeheer van ieder bedrijf dat dreigt met afdankingen en sluitingen. De werkzaamheden werden ontwikkeld door de arbeiders van het bedrijf, hele regio’s zijn afhankelijk van een paar bedrijven. De beslissingen over het aanwenden van deze middelen mogen niet afhankelijk zijn van de dictatuur van de winst, maar moeten op democratische wijze beslist worden in het belang van de arbeiders en de gemeenschap.
