De Standaard van 10 augustus berichtte over een schrijnende situatie bij de Belgische daklozen. Het aantal daklozen stijgt elk jaar, maar in vergelijking met vroegere jaren is het aandeel vrouwen van 18% in 1982 naar 35% in 2004 gestegen. En dit percentage is eigenlijk nog een onderschatting van de situatie.
Marijke Decamps
Ook 1 op 4 van de thuislozen is van vreemde origine, meerderheid vrouwen. Vaak zijn ze thuisloos omdat huisbazen niet willen verhuren, of omdat ze geen baan aan een leefbaar loon kunnen vinden. Volgens het Steunpunt Algemeen Welzijnswerk ligt de verklaring voor deze stijging in de toename van huishoudelijk geweld en de toenemende druk op het gezin.
Maar voeg daar nog eens aan toe dat er 200.000 gezinnen, of een half miljoen mensen, in België op de wachtlijst staan voor of dringende nood hebben aan een degelijke en betaalbare sociale woning, en je ziet het ware gelaat van het neoliberalisme in België. Deze regering maakt een normaal gezinsleven moeilijk door de crisis op de schouders van de arbeidersklasse af te schuiven. Als je dan een situatie van huishoudelijk geweld ontvlucht, kan je kiezen tussen de straat of een overvol vluchthuis.
De enorme stijging van de olieprijzen maakt het bovendien nog moeilijker voor veel gezinnen. Het wordt stilaan onbetaalbaar om met de auto te rijden en de komende winter zou wel eens een erg koude winter kunnen worden voor wie de rekeningen niet kan betalen.
In ieder geval, deze situatie schreewt om verandering. Maar van waar moet deze komen? Kunnen we rekenen op een regering, die ondanks welke partij erin zit, systematisch besparingen en flexibliseringen doorvoert? Alleen een strijdpartij die systematisch vecht tegen neoliberalisme, welk masker dit ook opzet, kan een belangrijke stap vooruit betekenen. Een strijdpartij die er in slaagt racisme en seksisme te beantwoorden met echte solidariteit tussen arbeiders en arbeidsters, migranten en belgen, en zodoende een kracht op te bouwen sterk genoeg om de wereld fundamenteel te veranderen.
