Verhofstadt en zijn federale bende hebben Brussel-Halle-Vilvoorde overleefd. Daarvoor moesten ze letterlijk beroep doen op “koning en kapitaal”. Dat laatste onder de vorm van voormalig VBO-voorzitter Van Steenkiste die “één” inschakelde om zijn boodschap de wereld in te sturen: “Het moet gedaan zijn met BHV, er staan belangrijke economische dossiers op de agenda die al genoeg vertraging hebben opgelopen”. Leterme en zijn kornuiten terug naar af. Een oude Vlaamsche wijsheid had hen nochtans kunnen behoeden voor die schande: “Wie een put graaft voor een ander,…”
Eric Byl
Van Steenkiste had natuurlijk een punt. Sedert enkele maanden loopt de economie vast. In vergelijking met het laatste trimester van 2004, is de economie in het eerste trimester van 2005 0% gegroeid i.p.v. de voorziene 0,5% (1). Daardoor zullen de vooruitzichten voor 2005 (eerst 2,5%, later herzien naar 2,2%) wellicht opnieuw fors naar beneden moeten worden herzien. ING houdt het nu al op 1,5% en Ires – in haar “analyses économiques et prévisions” – op 1,8%, maar enkel onder de onwaarschijnlijke voorwaarde dat de olieprijzen min of meer stabiel blijven en de dollar niet verder daalt in waarde. Dergelijke “groeicijfers” betekenen een verdere toename van de werkloosheid en dus van de sociale uitgaven. In haar begrotingsopmaak had de regering een reserve van 200 miljoen euro voorzien, maar bij een groei van 1,5% zou ze 1890 miljoen euro nodig hebben. Waar de regering dat geld wil halen, laat zich al raden. De voorbije vier jaar werd telkens een begroting in evenwicht bekomen. In haar economische vooruitzichten (2) geeft de KBC daar uitleg bij. Ze wijt het aan het lage rentepeil en éénmalige ingrepen, lees de verkoop en/of sanering van ’s lands collectieve eigendommen. Als een slechte huisvader heeft de federale regering het huis boven ons hoofd verkocht om haar jaarbudget in evenwicht te houden.
Het verderzetten van die politiek zal de komende jaren opnieuw duizenden banen in de openbare sector kosten. Vanaf september zullen zowel De Post als het Spoor en het onderwijs de richting van liberalisering, privatisering en commercialisering worden ingeduwd. De werknemers zullen hiervoor betalen met jobverlies en nog meer flexibiliteit. De consumenten zullen voor de voormalige dienstverlening voortaan fors betalen.
Waar de regering haar aanvallen op de werk- en leefomstandigheden van de arbeiders nog probeert de verdoezelen, wentelt het patronaat in de privé-sectoren de crisis schaamteloos af op de rug van de arbeiders op straffe van delokalisatie. Nooit eerder werden zo’n winsten geboekt en staken aandeelhouders en bedrijfsdirecties zoveel geld in hun zakken. Hun leuze luidt: “pak de buit, terwijl het nog kan”. De crisis willen ze bestrijden door de arbeiders de mogelijkheid van vervroegde pensionering te ontnemen, het loon los te koppelen van anciënniteit, nog meer lastenverlaging op arbeid en beperking van de uitgaven voor gezondheidszorg. Ze eisen dat de regering de werklozen broodrooft en verplicht om het even welke job aan eender welk loon en gelijk welk statuut te aanvaarden.
De enige manier waarop de regering daarmee wegkomt, is door de arbeiders te verdelen en zich te baseren op het fatalisme van de vakbondsleiders. Wellicht zal de regering in het najaar alweer uitpakken met een fors besparingsplan op de rug van de arbeiders, terwijl ze fiscale geschenken zal uitdelen aan diegenen die al lang nalaten hun rijkdom in de economie te investeren. De kloof tussen de enorme rijkdom die we jaarlijks produceren en het miezerige deel dat de arbeiders wordt toegestopt, moet echter onvermijdelijk leiden tot strijdbewegingen. In de loop van die bewegingen zal de zoektocht naar reële alternatieven toenemen. LSP heeft zich de voorbije jaren goed gepositioneerd om in dat proces tussen te komen.
(1) Zie http://www.plan.be/nl/pub/stu/STU0501/STU0501.pdf
(2) http://kbc-pdf.kbc.be/uploadpdf/EVB2ekwartaal05N.pdf
