De propaganda van de gevestigde partijen en het patronaat wil ons laten geloven dat werklozen luieriken zijn die geen werk willen zoeken. Er zou immers werk genoeg zijn. Dat wordt als excuus gebruikt om de werklozen harder aan te pakken. Een blik op de cijfers ondermijnt dit argument. De afgelopen jaren waren er iedere maand 25.000 tot 30.000 jobaanbiedingen, terwijl het aantal werklozen oploopt tot enkele honderdduizenden. Om exact te zijn: in 2011 waren 421.823 uitkeringsgerechtigde volledig werklozen. Je hoeft geen master in de wiskunde behaald te hebben om te weten dat er niet genoeg jobs voor alle werklozen zijn.
Artikel door Ben (Charleroi) uit de septembereditie van ‘De Linkse Socialist’
De werkloosheidsgraad loopt in grotere steden op tot bijna 20%. Dat is het geval in Charleroi, Brussel, Luik, Antwerpen,… Naargelang de berekeningswijze loopt dat cijfer verder op, de graad van ondertewerkstelling (waarbij rekening wordt gehouden met werklozen die geen uitkering krijgen, onvrijwillig deeltijds werkenden en tijdelijk werklozen) bedroeg vorig jaar 19%. De situatie dreigt nog te verergeren. In Charleroi zijn er voor iedere jobaanbieding 40 werklozen. De recente sluiting van Carsid waarbij 1.000 jobs verloren gingen, zal dat niet verbeteren.
Vandaag komt werk zoeken in veel gevallen neer op het zoeken van een speld in een hooiberg. Maar in plaats van de werkloosheid aan te pakken, keert de regering zich tegen de werklozen. Op 1 november komt er een versnelde degressiviteit van de uitkeringen. Een moeilijke term om te zeggen dat werklozen voortaan nog meer op hun kin mogen kloppen. De uitkeringen zullen sneller op een bodemtarief terugvallen met 919 euro per maand voor een alleenstaande, 1.090 euro voor een gezinshoofd en 484 euro voor een samenwonende. Met dergelijke bedragen kan toch niet beweerd worden dat werklozen ‘profiteren’? Het volstaat amper om het hoofd boven water te houden.
Alles wat ons verdeelt, verzwakt ons!
Het is natuurlijk niet leuk om als werkende amper meer te krijgen dan een werkloosheidsuitkering. Maar dat zullen we niet veranderen door ons tegen de werklozen te keren, die zitten net zoals de werkenden met lage inkomens in de problemen. De echte profiteurs zijn diegenen die met de winsten gaan lopen die het resultaat zijn van onze arbeid, de grote aandeelhouders die de zakken vullen en daarbij geholpen worden door maatregelen als de notionele intrestaftrek of de fiscale cadeaus voor het patronaat. De profiteurs zijn de topmanagers die op een jaar tijd meer verdienen dan wij in heel ons leven. Zo was Carlos Brito van ABInbev in 2010 goed voor een jaarloon dat 418 minimumlonen bedroeg, zijn collega Pierre Mariani van Dexia kreeg 110 keer het minimumloon.
Als we ons laten verdelen tussen werklozen en werkenden, kunnen de echte profiteurs in hun handen wrijven en hun zakken verder vullen. De jacht op de werklozen is er ook op gericht om ons gelijk welke job aan gelijk welke voorwaarden te laten aanvaarden. Na drie maanden moet een werkloze voortaan iedere job aanvaarden, ook als die niets met zijn/haar diploma te maken heeft, in een straal van 60 kilometer rond de woonplaats (waar dit voorheen 25 kilometer was). Vanaf 2013 wordt de controle op de beschikbaarheid van werklozen uitgebreid tot iedereen jonger dan 55 jaar, in 2016 wordt dat 58 jaar. Als gevolg hiervan zullen alle lonen en arbeidsvoorwaarden onder druk staan. Een groeiend deel van de bevolking zal in armoede belanden, terwijl vandaag al 15% van de Belgen in armoede leeft.
De kleintjes worden eerst aangepakt
De gevestigde politici hebben goed begrepen dat het gemakkelijker is om de armsten aan te pakken in plaats van het geld te zoeken waar het zit, in de zakken van het patronaat en de superrijken. De werklozen worden als eersten geviseerd met de besparingen. Maar daar zal het niet bij blijven. Tenzij we actief ingaan tegen dit beleid. Wij herhalen eens te meer: pak de werkloosheid aan, niet de werklozen! In plaats van duizenden mensen tot armoede te veroordelen, moet het beschikbare werk verdeeld worden door een algemene arbeidsduurvermindering zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen.
