Jongerenmars voor werk
Een jaar geleden lanceerden we de oproep om een nieuwe Jongerenmars voor Werk te organiseren. Blokbuster, de antiracistische campagne van de LSP, nodigde de jongerenorganisaties van ABVV en ACV uit om die in het najaar van 2004 te organiseren. Uiteindelijk kwam er een akkoord over een Jongerenmars op 19 maart 2005. Volgens de bonden was dit nodig om meer tijd te nemen voor de mobilisatie.
Nikei De Pooter
Met de oproep voor de Jongerenmars wilden we antwoorden op concrete noden in de samenleving. We wilden een idee geven van hoe we ons kunnen verzetten tegen de groeiende jongerenwerkloosheid, de toename van interimarbeid, de aanvallen op de werklozen en de ondermijning van onze arbeidscondities.
Het patronaat en de regering hebben een breed offensief ingezet tegen de verworvenheden van arbeiders en jongeren. Enerzijds hebben we de aanvallen op de (vooral jonge) werklozen, waarbij er met schorsing wordt gedreigd. Zo wil de regering druk uitoefenen op de werklozen, zodat ze niets anders kunnen dan slecht betaalde en flexibele jobs aanvaarden. Anderzijds zien we dat het patronaat de arbeiders harder wil laten werken voor minder geld om hun winsten veilig te stellen.
Voor de Jongerenmars op 19 maart wordt er intens gewerkt door lokale Jongerenmarscomités met de vakbondsjongeren en verschillende linkse en jongerenorganisaties. De LSP stimuleerde ook waar mogelijk de oprichting van specifieke comités van werklozen, vakbondsmilitanten, scholieren,… om in hun eigen omgeving de mobilisatie te organiseren. Jammer genoeg was het nationale materiaal van de vakbonden maar anderhalve maand op voorhand beschikbaar, waarbij de nationale vakbondsleiding vooral probeerde om een radicaal karakter van de mars te vermijden (uit het niets doken plots de jongerenorganisaties van de asociale regeringspartijen op de affiche op…).
In de jaren ’80 waren de Jongerenmarsen gebaseerd op een maandenlange mobilisatie van de vakbonden in de bedrijven, scholen en wijken, waar lokale comités werden opgericht die over een langere periode aan de basis mobiliseerden.
We roepen iedereen op om mee in het blok van de LSP op te stappen en zo samen met ons ervoor te zorgen dat deze Jongerenmars geen karnavalstoet wordt, die door de traditionele partijen gerecupereerd kan worden. Het zou een dynamische en strijdbare mars moeten zijn. Opgebouwd rond een aantal concrete eisen: pak de werkloosheid aan, niet de werklozen; geen onzekere klusjes, maar vaste jobs aan een degelijk loon; 32- urenweek zonder loonverlies, met evenredige aanwervingen.
Ook na de Jongerenmars zullen deze kwesties aan de orde blijven. Doorheen de campagne ontstond er een zekere dynamiek, waarbij we het verzet tegen de asociale politiek van de regering en het patronaat zijn beginnen te organiseren. De Jongerenmars is de eerste stap, maar mag zeker niet het eindpunt zijn. We moeten verder bouwen aan een linkse oppositie binnen de vakbonden, een politiek verlengstuk voor de strijdbewegingen en een revolutionaire stroming in de bedrijven en de maatschappij.
Daarom roepen we iedereen op om samen met ons stap voor stap een krachtsverhouding uit te bouwen en aan te sluiten bij LSP, de linkse socialisten!
