De strijd van de dokwerkers tegen de privatiseringen is op een cruciaal punt gekomen. De arbeiders hebben een wilde staking van onbeperkte duur uitgeroepen vanaf 2 februari. De Histadrut – de officiële vakbondsfederatie – steunt de acties niet.
Maavak Sozialisti, Israël
Zo’n half jaar geleden werd de strijd van de dokwerkers tegen de geplande privatisering opgevoerd toen de regering een wet liet stemmen die zowat het lot van de dokwerkers bezegelde. De arbeiders gingen in staking, maar die staking werd al snel illegaal verklaard door een arbeidsrechtbank en de Histadrut heeft daarop de arbeiders publiekelijk verraden door zich tegen de acties te keren.
De dokwerkers vormen echter één van de meest militante groepen arbeiders en wisten wat de inzet van de acties was. De staking werd een aantal dagen verder gezet tot 5 augustus. Dit leidde tot heel wat financiële verliezen voor de Israëlische kapitalisten, maar het isolement van de dokwerkers leidde tot een compromis waarbij de privatisering officieel uitgesteld werd tot 17 februari, waarbij de regering stelde de extra tijd te gebruiken voor nieuwe onderhandelingen.
De heersende klasse had hierdoor het voordeel dat er een half jaar geen acties van de dokwerkers waren en de regering begon de voorbereidingen voor een overdracht van de eigendom. De vakbondsleiding die akkoord ging met de privatisering, was daarbij het sterkste wapen tegen de arbeiders. Er werd geprobeerd om een nieuwe fase van de strijd voor te bereiden door een aantal vakbondsvertegenwoordigers uit hun positie weg te halen. De onderhandelingen werden echter gevoerd door dezelfde oude vertegenwoordigers die eerder al akkoord waren gegaan met een privatisering.
Tegen januari waren er verschillende private bedrijven opgericht als tussenstap om de havenarbeid volledig over te dragen aan groepen kapitalisten. Onder druk van de enorme woede van de meerderheid van de dokwerkers, verklaarde het Arbeiderscomité aan de dokken dat er een wilde staking van onbeperkte duur zou komen 24 uur na de aankondiging van de actie (de wet verplicht arbeiders om 14 dagen op voorhand een staking aan te kondigen). Op 2 februari is de staking begonnen.
De leiding van Histadrut was sneller dan de regering om de acties te verwerpen. De regering had hierop veel lof voor de houding van Histadrut omwille van haar ‘verzoenende’ rol. De regering stelde ook dat het jammer is dat de nationale voorzitter van Histadrut niet in het land is omdat deze vast zit in Nepal omwille van de recente staatsgreep daar. De heersende klasse in het land wil haar plannen doorzetten en de staking breken. Ze is vastberaden om het volledige staatsapparaat in te zetten om deze militante laag van arbeiders te breken in de hoop dat hierna een domino van privatiseringen zal aanvaard worden. Als het lukt bij de dokwerkers, zal het gemakkelijker gaan bij de volgende sectoren op de lijst: elektriciteit, water, spoor, olie, banken, de post,… Hierdoor zouden alle overblijfselen van sterke vakbondswerkingen in de overheidsindustrie gebroken worden.
De meerderheid van de dokwerkers is bereid om de strijd aan te gaan. Uit wanhoop door de reactionaire rol van de rotte vakbondsleiding, hebben de meeste delegees echter de privatisering als onvermijdelijk resultaat aanvaard. Mogelijks wordt de staking zelfs opgegeven. Enkel een vastberaden verzet door de arbeiders zal ertoe leiden dat ze uit het isolement raken dat hen opgelegd wordt door hun eigen leiding. Hierdoor kunnen ze aansluiting vinden bij de strijd van arbeiders tegen andere vormen van privatiseringen. De dokwerkers hebben iedere mogelijke steun nodig in de strijd die ze nu voeren.
Stuur solidariteitsberichten (in het Engels) naar feedback@maavak.org.il of per fax naar +972 3 547 4006
