Stakingsoproep werd massaal opgevolgd

30 januari – het land gaat plat

Er was vandaag amper openbaar vervoer, er reed geen enkele trein, en ook op de wegen was het bijzonder rustig. Het lijkt overal alsof het een zondag is, het contrast met een werkdag is groot. Het antistakingsoffensief van de afgelopen weken heeft blijkbaar niet gewerkt. Het patronaat probeerde vandaag nog even om de impact van de staking te minimaliseren, maar het volstaat om buiten te komen en rond te kijken om de ernst van die verklaringen in te schatten.

Verslag door Geert. Overzichtspagina over het verzet tegen het besparingsbeleid

De stakingsoproep werd massaal opgevolgd, onder brede lagen van de bevolking worden de argumenten van werkgevers en politici niet zomaar meer aanvaard. Zolang het abstract blijft, kunnen die een antistakingsgevoel opkloppen. Maar wie voor zichzelf de berekening maakt hoelang hij/zij zal moeten werken, wat de impact van de besparingen op het pensioen zal zijn of wat een indexsprong zou betekenen, laat zich daar niet aan vangen. Wie wil dat kleuterjuffen straks tot hun 65 jaar klassen met 30 kleintjes moeten opvangen? Wie denkt dat het in het belang van onze veiligheid is als brandweerlui van 62 jaar branden straks moeten blussen?

Voor de staking werd aangekondigd dat ‘slechts’ 20% de actie steunde en 23% er neutraal tegenover stond. Daarbij moeten we vaststellen dat deze 43% alvast over geen parlementaire vertegenwoordiging beschikt, de politici van de gevestigde partijen zijn immers allen in meer of mindere mate voorstander van de maatregelen die nu worden opgelegd. Sommigen willen het ritme van die aanvallen beperken, anderen willen het opvoeren. Maar verder dan dat gaat het ‘politieke debat’ vandaag niet.

Zelfs indien de peiling correct was, moet worden opgemerkt dat deze enkele weken geleden is afgenomen vooraleer de campagne naar de actiedag echt van start ging. De vakbondsleidingen hebben met hun geaarzel ruimte gelaten aan onze tegenstanders om hun offensief op te voeren, terwijl de militanten niet wisten wat zij zouden doen. Het patronaat zag vervolgens een kans om nog een versnelling hoger te schakelen, zo trok VOKA naar de vakbondskantoren en werden in de gevestigde media alle registers tegen de staking open getrokken. Vandaag bleek dat dit een omgekeerd effect had. Het leidde tot een scherpere polarisatie, met ook een aangroei van de stakingsbereidheid. Zo hoorden we van een delegee in een groot ziekenhuis dat de directie voor het eerst niet de noodzakelijke vrijwilligers vond om een minimale dienstverlening te verzorgen. Met voorstellen zoals een indexsprong die de politici nu op tafel leggen, zal die actiebereidheid enkel nog meer toenemen.

Voor de stakingsdag haastten alle politici zich om afstand te nemen van dit volgens hen onverantwoorde protest. Van rechts tot ‘links’ viel geen enkele afwijkende mening te horen. Bruno Tobback verklaarde tegen het inzetten van een ‘atoombom’ zoals het stakingswapen te zijn, De Wever stelde dat de staking geen draagvlak heeft in Vlaanderen. Er was enkel een draagvlak in Wallonië en enkel bij de FGTB van premier Di Rupo, wist hij te melden. Op de Antwerpse piketten waar wij passeerden, beheersten die “FGTB’ers” met hun rode en groene jasjes het Nederlands (en meer bepaald het Antwerps) opvallend goed.

Een tramchauffeur die zijn stelplaats quasi volledig plat legde – er reden maar twee trams uit – zei dat De Wever onder de chauffeurs veel stemmen heeft verloren met zijn uitspraken. Er waren heel wat chauffeurs die dachten dat De Wever anders was en tegen de schenen van het establishment zou schoppen. Maar zodra het concreet wordt, is het De Wever die nog het luidste roept om alle verworvenheden van het personeel van onder meer De Lijn aan te pakken. Ook wie beweert dat er sprake is van een generatieconflict mocht gerust eens vergelijken onder de stakende tramchauffeurs: geen enkele jongere kwam opdagen om te werken.

Het is gemakkelijk voor de politici om uitspraken te doen over hoe lang wij moeten werken of hoe wij zouden moeten inleveren, zij hebben na 20 jaar een volledig (en hoog) pensioen en verdienen nu tot 20.000 euro bruto per maand. Wie zo’n loon heeft, zal een indexsprong amper voelen. Voor een gewone werkende komt een indexsprong op een volledige loopbaan al snel op 25.000 euro minder inkomsten uit. Als dit erdoor komt, zullen de organisatoren van het volgende autosalon nog meer klagen dat er wel veel bezoekers zijn maar amper kopers.

De staking vandaag moest ordentelijk verlopen, zo werd aangekondigd. Deurwaarders boden bijna spontaan hun diensten aan. Journalisten vielen elkaar over de voeten in hun poging om het meeste en het snelste tegen de staking in te gaan. Het afzetten van bedrijventerreinen werd onverantwoord genoemd. Op verschillende plaatsen is daarin meegegaan en werden de terreinen niet geblokkeerd. Aan de Antwerpse Scheldelaan stonden er aan de verschillende bedrijven stakersposten. Opvallend daarbij was de goede aanwezigheid op elk van die tientallen piketten. Ook in tal van kleinere bedrijven werd de stakingsoproep goed opgevolgd en stonden er piketten.

Bij BASF werd slechts beperkt gestaakt. Het piket aan de ingang discussieerde wel met de arbeiders die opkwamen of net gedaan hadden met werken. Alle arbeiders werden gevraagd om hun mening kenbaar te maken met een sticker: ze mochten kiezen om dit te plakken onder “akkoord met de besparingsmaatregelen” of onder “niet akkoord”. Het draagvlak voor de actie bleek uit de overweldigende meerderheid die “niet akkoord” is.

Een detail om de werking van de media aan te tonen. Een aanwezige cameraploeg wachtte tot iemand een sticker op de middenlijn tussen “akkoord” en “niet akkoord” plakte om een interview af te nemen… Bij het piket aan Berchem-station zagen we iets gelijkaardig. Een cameraploeg kwam voorbij het piket zonder iets te zeggen of te vragen. Niet dat ze met de trein waren gekomen, dat kon immers niet. Een verdwaalde ploeg? Toen we even later door reden naar het piket aan de sluizen van Wijnegem bleek dat de cameraploeg wat verder een interview afnam met de enige reiziger die tevergeefs op een tram stond te wachten. Gelukkig is er nog andere media, zoals de krant ‘De Linkse Socialist’ en deze website!

In de discussies over het succes van de staking zijn de werkgevers hun leugens aan het voortzetten. Daarbij zijn er argumenten die elkaar systematisch tegenspreken: de impact zou beperkt zijn, maar in de Antwerpse haven zou wel 1 miljoen euro per uur verloren gaan. Waarop uiteraard het volgende argument komt: de staking zou vooral voelbaar zijn langs Franstalige kant. Zo komen we terug bij de stelling van De Wever over het feit dat vooral de FGTB staakt, waaronder de rode en groene Antwerpse FGTB’ers. Er zou volgens de werkgevers amper gevoeld worden dat er wordt gestaakt, maar er is amper verkeer op de weg. Misschien werkten de bouwvakkers en truckchauffeurs van thuis uit?

Na deze staking is een volgende stap nodig. Als de regering niet wil luisteren en integendeel de chantage meteen verder opdrijft, dan moeten wij onze acties ook opdrijven. Het mag niet bij een eenmalige actie blijven om vervolgens weer wekenlang te twijfelen en het debat aan de werkgevers, hun politici en hun media over te laten. We moeten zelf in het offensief gaan om de besparingslawine te stoppen. De geslaagde nationale staking van vandaag is daar een goede aanzet toe.