Wij willen de crisis niet betalen

Na 30 januari – Voor een massale en strijdbare nationale betoging op 29 februari

LSP-pamflet, PDF. Lees ook: onze verslagen vanop 30 januari

Pers, patroons en politici mogen dan wel beweren dat de staking van 30 januari een maat voor niets was, de regering is toch maar bereid om haar pensioenplan op enkele punten aan te passen. Brugpensioen voor nachtarbeid (56 jaar), zware beroepen (58) en mindervaliden (58) blijft voortaan meetellen voor het pensioen zoals vandaag. Wie tussen 57 en 61 jaar oud is, wordt niet langer geconfronteerd met de vereiste 40-jarige loopbaan en moet maximaal 2 jaar langer werken. Is dat voldoende? Natuurlijk niet. Slechts de ergste uitwassen worden gecorrigeerd, terwijl we blijven opdraaien voor de bankencrisis waaraan wij geen enkele schuld hebben. Zonder staken waren zelfs die kleine toegevingen echter aan ons voorbij getrokken.

De algemene staking van 30 januari was wel degelijk een succes. Openbaar vervoer reed amper en niet één van de 4.000 dagelijkse treinen. De havens van Antwerpen, Gent en Zeebrugge kwamen tot stilstand, net als veel grote staal-, chemie- en farmaciebedrijven. Op de wegen was het bijzonder rustig. Thuiswerken alleen kan dat niet verklaren, tenzij ook vrachtwagenchauffeurs en bouwvakkers van thuis uit werkten. Nooit eerder werden zoveel piketten gezet. Daar was van een generatiekloof niets te merken. Wie jongeren zocht die de staking steunden, had ze daar kunnen vinden, op een tijdstip waarop onze jonge liberale briefschrijver wellicht nog aan het uitslapen was.

Dat wil niet zeggen dat het antistaking offensief in de media helemaal geen effect had. Men heeft handig alle zwakheden uitgebuit. Dat de ABVV vertegenwoordigers nog steeds zetelen in het partijbureau van SP.a en PS bijvoorbeeld. Dit werd aangegrepen om het gerucht te verspreiden dat ze mee de pen hadden vastgehouden van het regeerakkoord. Met zulke “bevriende politieke partners” hebben de vakbonden geen vijanden meer nodig. CD&V, SP.a en PS hebben zich allemaal gedragen als volleerde stakingsbrekers. Ook het opvoeren in de media van een “generatieconflict” was venijnig. Iedereen weet dat de vakbonden met het aanvaarden van uitzendarbeid en flexibele contracten, hebben toegestaan dat heel wat jongeren uitgesloten zijn van essentiële rechten waarover andere werknemers gelukkig wel beschikken.

We hadden eerder moeten starten met de mobilisatie en veel meer nog het mediaoffensief moeten counteren met infovergaderingen waar we sterk staan, op de werkplaatsen waar honderdduizenden werknemers samenkomen. We hadden nooit mogen toegeven aan de chantage met deurwaarders en politierepressie om de industriezones niet te blokkeren. Al jaren weigert het patronaat de Europese richtlijn na te leven voor vakbondsvertegenwoordiging in werkplaatsen vanaf 20 werknemers. Hoewel ook daar de meeste werknemers gesyndiceerd zijn, heerst in veel kleine bedrijven een ware terreur. Stakingsrecht is er in de praktijk onbestaande. Waarom zouden wij dat recht niet voor een dag mogen opeisen? We zijn in een val gelopen, want daags nadien greep het patronaat net het functioneren van die industriezones aan om haar stelling te staven dat de staking niet algemeen was.

De patroons zijn verontwaardigd omdat de staking 18€ per Belg gekost zou hebben, maar toen de banken ons 2500 € per Belg kostten, piepten ze niet. Evenmin maken ze er een punt van dat we nog voor 13.000 € per Belg staatswaarborgen hebben lopen voor diezelfde banken. Regering en patronaat hopen ons nu te doen “landen” met een paar kruimels. En wat zal het morgen zijn? Een indexsprong of een ander middel om de index nog meer uit te hollen? Een toename van de BTW? De invoering van een algemene sociale bijdrage omdat de sociale zekerheidskas leeg is na alle “lastenverminderingen” die de patroons werden toegestopt? Nu regering en patronaat beginnen inbinden, mogen we niet aflaten. Het Europees Vakverbond roept op voor acties op 29 februari naar aanleiding van de Europese top. Laat ons nu al een massale en strijdbare betoging voorbereiden!

We moeten het “gratis beleid” voor patroons stoppen! Gratis winsten zonder belastingen. Gratis herstructureren op kosten van onze sociale zekerheid. Gratis aanwerven zonder sociale lasten. Gratis personeel opleiden in scholen die steeds meer fabrieken voor toekomstige werknemers worden! Om dat te realiseren moeten de vakbondsleidingen ermee ophouden ons de richting uit te sturen van de sociaal- en christendemocratische politici. We willen een eigen partij, samengesteld uit politici die niet leven aan het loon van een manager, maar zich net als de tienduizenden delegees, zonder er persoonlijk profijt uit te slaan, dagelijks inzetten voor hun collega’s. Wij willen niet betalen voor de crisis; een degelijk en goed voorbereid actieplan; eigen politieke vertegenwoordigers; en een stok achter de deur om bedrijven van patroons die dreigen met afdankingen, delocalisatie, herstructureringen en regelrechte sluitingen, desnoods te onteigenen en de productie in publiek beheer over te nemen.

Delen:
Printen:

Steun ons: plaats uw boodschap in onze mei-editie!

Voorpagina van De Linkse Socialist

Uw boodschap in onze mei-editie