De betoging van 2 december maakte duidelijk dat er een groot ongenoegen bestaat tegenover het besparingsbeleid dat de nieuwe regering wil voeren. Nadat de banken en speculanten werden gered, worden de gewone werkenden en uitkeringstrekkers gevraagd om de prijs te betalen voor een crisis die zij niet hebben veroorzaakt. De drie vakbondsfederaties kondigen nu aan dat ze een stap verder gaan in het verzet: indien overleg niets oplevert, komt er mogelijk een algemene staking. We publiceren hieronder het persbericht van de bonden en een verwijzing naar hun eisencahier.
ACV, ABVV en ACLVB eisen overleg met de federale regering en de werkgevers: voor een rechtvaardiger sanering en een geloofwaardig beleid voor meer en betere banen. Indien de resultaten van dit overleg onvoldoende zijn, komt er een algemene staking en /of sectorale stakingen, uiterlijk maandag 30 januari 2012.
Het federale Parlement heeft vorige zaterdag, 10 december, het vertrouwen gegeven aan de nieuwe regering Di Rupo. Daarmee is echter niet de vertrouwensbreuk met de werknemers en de gerechtigden op sociale uitkeringen hersteld. Integendeel. De regeringspartijen en de werkgevers bleven doof voor de verontwaardiging bij vele werknemers, met en zonder werk, zoals die op de manifestatie van 2 december tot uiting kwam. En die verontwaardiging groeit dag na dag naarmate doordringt welke ingrijpende gevolgen de sanering heeft op vele werknemers en werklozen.
We hebben met de vakbonden nooit de noodzaak betwist van gezonde openbare financiën. Maar niet op deze wijze. We blijven stellen dat deze sanering onevenwichtig, onrechtvaardig en onbillijk is. Temeer daar ze geen geloofwaardige perspectieven biedt op meer en betere banen, ondanks het dalen van de groei en de werkgelegenheid, deels in de hand gewerkt door dit soort sanering en door gelijkaardige saneringsprogramma’s in andere landen onder druk van Europa, IMF en ratingbureaus.
Deze sanering is onrechtvaardig. Omdat de grote vermogens en de grootbeleggers de dans ontspringen. Omdat doorheen de regeringsonderhandelingen alsmaar minder werd gevraagd aan wie tot nog toe weigerde zijn deel bij te dragen, en op alle mogelijke manieren wist te ontsnappen aan belastingen en sociale bijdragen. Zodat het gewicht alsmaar meer ligt bij de werknemers en bij de sociale uitkeringstrekkers. En het zwaarst van al bij vier groepen:
- de jonge werklozen: krijgen pas na 12 maanden werkloosheid een wachtuitkering, die dan nog eens na 3 jaar stopt voor samenwonenden en 30-plussers;
- de langdurig werklozen: waar de uitkering afglijdt tot een strikt minimum (veel te weinig om rond te komen), zonder onderscheid naar geleverde inspanningen en naar arbeidsgeschiktheid;
- de oudere werknemers: een bijzonder zwaar Generatiepact bis, met deze keer nauwelijks verzachtende maatregelen, zelfs niet voor de zwaar belastende jobs;
- de vrouwen: die alle moeite hebben een volledige loopbaan op te bouwen (zij zien de loopbaaneisen voor diverse rechten verstrengd).
Daarnaast is er geen enkele geloofwaardige aanzet voor meer en betere banen en voor betere perspectieven voor begeleiding, opleiding en tewerkstelling voor elk van die groepen.
De scherpste aanklacht is die van contractbreuk:
- voor de werknemers die eerder al in een bepaald stelsel stapten (tijdkrediet, loopbaanonderbreking, brugpensioen) en die vanaf 1 januari 2012 hun pensioenrechten zien ingekort;
- voor de oudere werknemers die aan de slag willen blijven, maar hun cao-rechten op deeltijdwerk zien uitgehold;
- voor de werknemers die reeds opgebouwde pensioenrechten zien ingekort.
Het enige lichtpunt is de opening die de nieuwe regering, onder onze druk, zaterdag in het Parlement maakte, voor overleg met de sociale partners. We gaan die voluit gebruiken om bijsturingen te bekomen. Dit moet op korte termijn tot concrete resultaten leiden.
We eisen ook dat de aanvallen op de automatische indexering vanuit werkgevershoek en vanuit de Nationale Bank stoppen.
> PDF met het volledige eisenpakket van de vakbonden (op de website van het ACV)
