Massaal vakbondsprotest tegen het besparingsbeleid

Nog voor de regering van Di Rupo goed en wel is geïnstalleerd, was er al een eerste massale protestactie tegen het besparingsbeleid dat deze regering wil voeren. Het is niet verwonderlijk dat de werkgeversorganisaties verklaarden dat het regeerakkoord volgens hen evenwichtig is en dat we beter niet protesteren. Dit regeerakkoord komt de grote bedrijven immers goed uit terwijl de gewone werkenden en uitkeringstrekkers moeten betalen.

Geert Cool

Met 80.000 aanwezigen volgens de vakbonden was dit een van de grootste Belgische vakbondsbetogingen sinds lange tijd. In 2005 waren er 100.000 betogers tegen het Generatiepact, een aanval op de brugpensioenen die ook al werd doorgevoerd door sociaaldemocraten. Sindsdien waren er wel grote betogingen, maar dan in een Europees kader. Nu staan we aan het begin: de besparingstrein van Di Rupo is zich nog op gang aan het trekken. Zoals het LSP-pamflet titelde, is het belangrijk om een lawine van bij het begin te stoppen, zoniet zal ze enkel aan kracht winnen en enorme verwoestingen aanrichten.

Het massale karakter van het protest was het logische antwoord op de omvang van de besparingen die de regering op de kap van de zwaksten wil doorvoeren. Het gaat om de grootste besparingsoperatie ooit, waarbij nog meer wordt bespaard dan destijds met het Globaal Plan of eerder met het St. Annaplan. Nu zal het erop aankomen om aan het massale protest een verlengstuk te bieden met een actieplan dat erop gericht is om onze collega’s, familie en vrienden te overtuigen en te mobiliseren.

Opvallend bij deze betoging was de agressieve opstelling van werkgevers en media. In De Standaard publiceerden enkele redacteurs een opiniestuk waarin ze de betogers opriepen om eens “volwassen” te worden. Dat dit opiniestuk onder eenzelfde grote titel viel als een opiniestuk door de neoliberale professor en quasi voltijdse standpuntenspuier in de media Marc De Vos, leek onze volwassen journalisten alvast geen probleem. Op de radio was het niet beter, “we moeten nu toch eenmaal besparen en langer werken” was daar het terugkerende refrein. De journalisten hadden het quasi unaniem over onverantwoorde acties.

Voor vakbondsmilitanten en wie zich vragen stelt bij een begroting waarbij de verantwoordelijken van de crisis buiten schot blijven, terwijl de slachtoffers van de crisis extra moeten bijbetalen door de afbouw van hun arbeidsvoorwaarden, lonen, uitkeringen, pensioenrechten, sociale zekerheid,… maakt dit meteen duidelijk waarom we eigen media nodig hebben. Met LSP voerden we actief campagne op de betoging, waarbij we onder meer ons maandblad ‘De Linkse Socialist’ verkochten. Daarin kan je lezen wat de traditionele media eens te meer niet zullen melden.

Een ‘ludieke’ actie van Unizo – nota bene tegen het feit dat de vakbonden actie voerden – trok amper enkele voorbijgangers die een gratis kop koffie wel zagen zitten, maar toch kon dit op quasi evenveel mediabelangstelling rekenen als de tienduizenden betogers. Gelukkig overigens dat de anti-actie-actie van Unizo langs de A12 geen groot succes was, als honderden wagens zouden aangeschoven hebben, was dit onverantwoord geweest voor het verkeer! Een aantal betogers zou niet op tijd in Brussel geraakt zijn!

Een belangrijke vraag in het kader van deze betoging is deze naar een politieke vertaling van onze bekommernissen. De rode, groene en blauwe vakbondsleden betoogden tegen een regering die uit net dezelfde kleuren is samengesteld. Na 540 dagen onderhandelen, wordt de regering van vijf partijen vervangen door een regering met dezelfde vijf partijen en SP.a erbij. Hierdoor zijn de drie traditionele partijen nu langs beide kanten van de taalgrens vertegenwoordigd. En dat met een programma waarmee ze de belangen van de gewone werkenden meteen onder vuur nemen. De betogers beschikken over geen enkele grote partij die hun belangen verdedigt, op het politieke terrein is het net zoals bij de media: de besparingsconsensus is er algemeen.

De noodzaak van een eigen politieke instrument waarmee we de strijd tegen het besparingsbeleid kunnen versterken, stelt zich meer dan ooit. Zullen De Leeuw en Cortebeeck hun hoop blijven vestigen in de partijen waar ze vandaag tegen betoogd hebben? Hun militanten hebben dat alvast opgegeven, met in veel gevallen politieke dakloosheid als gevolg. Het wordt tijd dat we zelf het initiatief in handen nemen om met de tienduizenden vakbondsmilitanten en al wie zich verzet tegen het neoliberale besparingsbeleid zelf te bouwen aan onze eigen politieke formatie.

LSP meent dat Rood!, de beweging rond Erik De Bruyn, daar een goede aanzet tot kan geven. Op de betoging was er heel wat interesse in Rood! Toen De Bruyn uit de SP.a stapte, reageerde Rudy De Leeuw met de stelling dat dit jammer was. Zal De Leeuw zijn standpunt nu herzien? Ook langs Franstalige kant stelt de discussie zich over een politieke vertaling van de tegenstanders van het besparingsbeleid. De PS kan zich niet blijven wegsteken achter de liberalen, terwijl ze zelf de leiding van de regering op zich neemt.

Op de betoging was er een goede aanwezigheid van Rood! en heel wat interesse in de standpunten van deze beweging. Met LSP hebben we meegewerkt aan deze aanwezigheid en tussenkomst. Daarnaast hadden we een aantal LSP-stands en verkopers van ons maandblad. We hebben nog geen volledig overzicht maar het ziet er naar uit dat we onze doelstelling van 350 verkochte exemplaren van ons maandblad effectief hebben bereikt. Ook haalden we heel wat strijdfonds op.

Deze betoging was het begin van een strijd die wel eens lang en hard zou kunnen zijn. Als de werkenden en hun gezinnen niet willen afglijden tot een Griekse levensstandaard, zal verzet tegen het besparingsbeleid nodig zijn en zullen we onze strijd moeten organiseren. Dit zal zowel op de werkvloer als in de wijken en op het politieke terrein moeten gebeuren. Vandaag hebben 80.000 betogers duidelijk gemaakt dat zij de strijd willen aangaan. Dit was maar een begin, wij gaan door met de strijd!