Een drastische verhoging van het defensiebudget, een onmenselijk migratiebeleid, bevriezing van de lonen… De Vivaldi-regering is niet zo brutaal als de vorige Zweedse coalitie, maar het blijft een rechtse regering. Na de vorige verkiezingen hoopten sommigen dat een groene regeringsdeelname voor verandering zou zorgen. Daar blijft ondertussen weinig van over. Zijn Ecolo en Groen op weg naar een nieuwe afstraffing zoals in 2003, na hun vorige rampzalige regeringsdeelname.
door Julien (Brussel) uit maandblad De Linkse Socialist
In 1999 wonnen de groenen de verkiezingen, tegen de achtergrond van een dioxineschandaal dat duidelijk maakte dat onze voedselveiligheid niet compatibel is met winstbejag. De groenen verdedigden in 1999 de eis van collectieve arbeidsduurvermindering zonder loonverlies en met compenserende aanwervingen. Ze eisten de afschaffing van gesloten asielcentra. Verder speelden ze in op de woede van een groot deel van de bevolking over politieke corruptieschandalen, de affaire-Dutroux, het protest tegen het repressieve asielbeleid na de dood van Semira Adamu (die in 1998 bij een gedwongen uitwijzing om het leven kwam), de opstand tegen de Franstalige onderwijsbesparingen … De groene verkiezingsoverwinning leidde tot regeringsdeelname. En toen werd het stil, heel stil. En erger.
De paarsgroene regering verlaagde de werkgeversbijdragen in 2000 met 60 miljard Belgische Frank (ongeveer 1,5 miljard euro) en een jaar nadien met 80 miljard frank. De privatiseringen werden verdergezet bij Belgacom en de Post. De groene minister Aelvoet kwam in opspraak door wapenleveringen aan de “prille democratie” Nepal. Ecolo schrijft de zware nederlaag van 2003 vandaag graag toe aan de afgelasting van de Grote Prijs van Francorchamps in 2003 naar aanleiding van de antirookwet. De waarheid is dat de groenen verkozen werden met een links programma en vervolgens een rechts beleid voerden. Dat werd afgestraft.
De belangrijkste overwinning waarmee de groenen toen konden uitpakken, was het akkoord om de kerncentrales tussen 2015 en 2025 te sluiten. Vandaag blijven de groene regeringspartijen voorstander van een totale uitfasering, maar enkele coalitiegenoten pleiten luidruchtig voor een verlenging van de levensduur van de kerncentrales. Vertrouwen op een akkoord in achterkameronderhandelingen is in het beste geval naïef. De groenen hadden beter gebruik gemaakt van de grote klimaatprotesten de afgelopen jaren om een krachtsverhouding uit te bouwen voor de nationalisatie van de energiesector om een duurzame en sociaal rechtvaardige energietransitie af te dwingen. Dat veronderstelt echter de wil om de confrontatie met het kapitaal aan te gaan en daar wringt net het schoentje.
Als ze echt geen lessen willen trekken uit hun electorale afgang in 2003, dan dreigen de groenen zich voor een tweede keer aan dezelfde steen te stoten.
