Op 23 februari werd Ahmaud Arbery doodgeschoten toen hij aan het joggen was in Brunswick, Georgia. Zijn moordenaars waren twee blanke mannen: Gregory en Travis McMichael. Die dag zaten de McMichaels in hun auto met wapens, waaronder het jachtgeweer waarmee ze Arbery om het leven brachten. Ze beweerden dat Arbery verdacht werd van een vermeende reeks inbraken en dat hij mogelijk op de vlucht was na zijn laatste inbraak. Ze confronteerden Arbery. Enkele seconden later lag de jongeman dood op de grond. De McMichaels stelden dat het om zelfverdediging ging. De confrontatie werd gefilmd door een vriend van de McMichaels.
Reactie door Eric Jenkins, Socialist Alternative (VS)
Al gauw bleek dat er geen melding was van inbraken in het gebied. Arbery was ongewapend.
Arbery was 25 jaar oud. Hij was een gewone zwarte arbeider die opgroeide in Brunswick. Hij blonk uit in voetbal en hield van hardlopen. Hij had twee jobs en had het daar moeilijk mee, een gevoel dat door veel werkenden wordt gedeeld.
Na de dood van Arbery volgde een juridische versie van het doorschuiven van de hete aardappel. Gregory McMichael was een voormalig agent die voorheen samenwerkte met de openbaar aanklager van Brunswick, die zich later van de zaak terugtrok. Daarna kwam een andere openbaar aanklager, George Barnhill. Blijkbaar werkte Barnhill eerder samen met McMichael aan een vervolging van Ahmaud Arbery, wiens enige misdrijf ooit bestond uit een winkeldiefstal en vermeend vuurwapenbezit als scholier. Barnhill moest zich van de zaak terugtrekken, maar schreef daarna een open brief waarin hij het optreden van de McMichaels verdedigde met de stelling dat het ‘zelfverdediging’ was op basis van de lokale wetgeving in Georgia. Hierna stelde de procureur-generaal van Georgia de openbaar aanklager Joyette M Holmes uit Atlanta aan. Zij is een zwarte vrouw die aan de Republikeinen gelieerd is en dicht bij gouverneur Brian P. Kemp zou staan. De connecties van de McMichaels met de politie en het gerechtelijk apparaat stelden hen in staat om al die tijd op vrije voeten te blijven. Deze instanties garanderen de onderdrukking van de arbeidersklasse en de armen, in het bijzonder de zwarte bevolking.
Net als bij Trayvon Martin zijn er mensen die voortdurend verwijzen naar het verleden van Arbery. Verschillende media sprongen op die kar en hadden het over zijn arrestatie wegens een winkeldiefstal en een vermeend incident waarbij hij een vuurwapen zou meegenomen hebben naar een basketbalwedstrijd. Anderen proberen onduidelijkheid te creëren over de feiten bij de moord van Arbery. Zo verklaarde president Trump: “Weet je, het kan iets zijn dat we niet op de tape zagen.”
Als de massamedia het ritueel volgen om te stellen dat een zwarte persoon die door de politie of anderen is vermoord al ‘langer op het slechte pad’ was, wordt armoede zelden als factor aangehaald. Zwarte arbeiders worden vaak gedwongen om laagbetaalde jobs aan te nemen, maar ze moeten ondertussen wel een superieure morele standaard hanteren. De massemedia houdt het klassenkarakter van gebeurtenissen doorgaans uit de aandacht om de voor de hand liggende oorzaken van oude ‘misstappen’ niet te moeten vermelden. De schuld voor politiegeweld wordt zo doorgeschoven naar de slachtoffers ervan. De heersende klasse staat ondertussen achter Trump en Biden, ondanks hun beleid van steun aan rampzalige oorlogen, een repressief systeem dat bestaat uit massa-opsluiting en verschillende beschuldigingen van seksueel geweld.
Net als Trayvon Martin en andere zwarte mensen die door de politie vermoord zijn, was er protest van werkenden – zwart en blank – om gerechtigheid voor Arbery te eisen. Na het lekken van de video die de moord op Arbery liet zien, kwamen werkenden in actie. Ondanks de angst voor de pandemie waren er honderden betogers in Brunswick die eisten dat Gregory en Travis McMichael zouden gearresteerd worden. Arbeiders in andere steden begonnen acties te organiseren, zoals samen gaan joggen en daar beelden van verspreiden onder de hashtag #IRunWithMaud. Deze solidariteit van de arbeidersklasse, gesteund door mobilisaties, dwong de politie van Brunswick uiteindelijk om de McMichaels te arresteren.
Dat volstaat echter niet om tot gerechtigheid te komen. Dat werd in de zaak van Trayvon Martin aangetoond: de schutter die Trayvon doodschoot, George Zimmerman, ging uiteindelijk vrijuit in de rechtszaal.
Om tot gerechtigheid te komen, moet de solidariteit uitgebouwd worden met een georganiseerde massabeweging van de werkende klasse, los van huidskleur, geslacht, seksuele geaardheid of andere opdelingen. Zo’n beweging zou acties kunnen organiseren om niet alleen de arrestatie van de McMichaels te verzekeren, maar ook om te strijden tegen het racistische kapitalistische systeem en zijn gewapende politiemacht. Dit zou kunnen gebeuren door middel van geweldloze massale ongehoorzaamheid. Werkende mensen kunnen dagelijkse acties met respect van sociale afstand organiseren, bijvoorbeeld met autokaravanen, om de druk op alle autoriteiten op te voeren, ook diegenen die zich al dan niet heimelijk aan de zijde van racistische burgerwachten scharen. De vakbonden zouden als organisaties van de werkende bevolking een actieve rol moeten spelen in het verbreden van de strijd. Dit zou de beweging helpen om verder te gaan dan sociale media. Acties op sociale media kunnen een positieve bijdrage leveren, maar verdwijnen gauw naar de achtergrond.
Om uiteindelijk gerechtigheid voor Ahmaud Arbery af te dwingen, moeten we het volledige systeem dat deze moord mogelijk maakte in vraag stellen. Het kapitalisme is een bron van institutioneel racisme. Dit systeem zorgt ervoor dat er onder de Covid-19-doden een disproportioneel aantal zwarten is, vooral mensen uit de arbeidersklasse. We zullen de pijlers van het kapitalisme moeten neerhalen en daarmee alle reactionaire racistische en seksistische ideeën mee ten val brengen. Het moet vervangen worden door een socialistische samenleving, waarin we de erfenis van racisme en alle andere onderdrukkingen kunnen beginnen ongedaan te maken.
