Bij deze uitbraak van de coronacrisis stellen we vast dat sociale ongelijkheid nog meer duidelijk wordt en toeneemt. Heel wat mensen zien hoe belangrijk de sociale sector is.
Wie in armoede of bestaansonzekerheid leeft, heeft gemiddeld gezien een slechtere gezondheid dan wie een degelijk inkomen heeft (Jaarboek Armoede en Sociale Uitsluiting 2019). Eén op vijf Belgen leeft in armoede en/of sociale uitsluiting, ondanks de bestaande (maar bedreigde) sociale zekerheid. Deze groep van de bevolking loopt meer gevaar op overlijden. Het kapitalisme kan in die zin dodelijk zijn!
Veel mensen die beroep doen op de welzijnssector worden door de verspreiding van het virus geconfronteerd met uitsluiting. Thuis- en daklozen kunnen momenteel kiezen tussen opvang waar de hygiëne beperkt is en leven op straat waar je kan besmetten en besmet worden. Heel wat mensen die elke maand de eindjes nauwelijks aan elkaar geknoopt krijgen, dreigen de huishuur niet meer te kunnen betalen omwille van loonverlies of omdat ze hun job kwijt zijn. Als je weet dat de helft van de Belgen niet kan sparen, is de precariteit enorm. Het zorgt dat mensen verplicht zijn om in te kleine of ongezonde huisvesting te wonen. Het leidt bovendien tot toenemende spanningen en geweld in de gezinnen.
Veel sociale werkers nemen nu enorme risico’s om de schaarste van het systeem op te vangen: straathoekwerkers gaan de wijk in met beperkte middelen, verschillende opvangcentra werken al dagen zonder de nodige bescherming of infrastructuur om de maatregelen tegen Covid-19 te respecteren. Sociale werkers nemen nieuwe, gedurfde solidariteitsinitiatieven om de grootste slachtoffers van het systeem te redden, vaak ten koste van de eigen gezondheid.
De commercialisering van en de besparingen op welzijnswerk hebben de lonen van deze werkers verder naar beneden gedrukt en de werkvoorwaarden slechter gemaakt. Steeds werden sociale werkers wandelen gestuurd: ‘er is geen geld’. Vaak zijn hun contracten gebaseerd op subsidies waarvan niet geweten is of die er morgen nog zullen zijn. Dit ondergraaft de continuïteit. De tekorten zijn dermate groot dat directies vandaag rekenen op de niet-vervanging van wie ziek is om zo de boekhouding rond te krijgen, zelfs indien het ten koste gaat van de arbeidsvoorwaarden van het personeel en de dienstverlening. Deze onderinvestering leidt nu tot gebrek aan welzijnswerk voor wie het echt nodig heeft. Denk maar aan vluchtelingen die geen beroep durven doen op officiële instanties of het recent schrappen van psychische en budgethulpverlening bij de CAW nu er net op dat vlak een gigantische toename aan vragen is.
De huidige situatie toont het gebrek aan personeel dat nodig is om kwetsbare mensen of mensen met een beperking ondersteuning te bieden bij het aanpassen van het gedrag om de epidemie in te dammen. Denk maar aan de jeugdzorg, geestelijke gezondheidsdiensten of hulp aan mensen in zeer precaire omstandigheden.
De crisis toont hoe het beleid van controle en repressie dat de afgelopen jaren in het sociaal werk is binnengeslopen totaal ongepast is. Wat moet er gebeuren met mensen zonder papieren die geen beroep durven doen op officiële instanties of diegenen die liever afzien van een uitkering dan onderworpen te zijn aan de permanente controle van het OCMW? Deze groepen zouden vandaag net meer moeten ondersteund worden om te vermijden dat ze broeihaarden van infecties vormen.
De enige structurele oplossing om te voorkomen dat mensen in de problemen komen en een gevaar voor zichzelf en anderen worden, is om de rijkdom van de samenleving uit handen te nemen van de private sector om zo de openbare basisdiensten te organiseren. Echte preventie van sociale ongelijkheid, armoede en sociale uitsluiting kan worden bereikt wanneer deze openbare basisdiensten de gebruikers en het personeel op democratische wijze verenigen om in de basisbehoeften van iedereen te voorzien.
Wij eisen:
- Onmiddellijke stopzetting van de besparingen in het welzijnswerk
- Voorzie personeel van alle materiaal dat nodig is voor de opvang van mensen in nood en voorzie aangepaste infrastructuur, desnoods door private infrastructuur op te eisen
- Een aanzienlijke risicopremie voor al het personeel in deze sector. Bij ziekte moet deze premie integraal worden omgezet in een ziektevergoeding.
- Stop de commercialisering van het sociaal werk
- Voor massale publieke investeringen in de sector om het personeel aan te werven dat nodig is voor kwaliteitszorg voor de gebruikers. Vaste contracten moeten de norm zijn, zowel in de publieke als de private sector. Verhoog de lonen in de sociale sector om zo uitdrukking te geven aan het sociale belang van het werk.
- Stop de repressieve controleprocedures die in strijd zijn met de primaire taken van sociaal werkers.
- Regularisatie van alle mensen zonder papieren om de hele bevolking te beschermen door hen toegang te geven tot de gezondheidszorg.
- Het opeisen van hotelkamers of vrijetijdscentra, met compensatie op basis van bewezen behoeften, om te kunnen voorzien in afgesloten ruimtes voor potentiële quarantainepatiënten, om daklozen en mensen zonder papieren in goede omstandigheden te huisvesten, met het oog op een massaal plan voor de bouw van sociale woningen, met inbegrip van de inbeslagname van gebouwen die leegstaan voor speculatieve doeleinden, zodra de beperkingen inzake sociale afsluiting opgeheven zijn.
