In oktober zijn er heel wat activiteiten gepland door de lokale comités van de campagne “Jongeren in strijd voor werk”. Na een eerste geslaagde actie in Bergen op 1 mei volgen er nu lokale acties in Brussel, Waals-Brabant, Charleroi en Luik. Tussendoor is er een deelname aan de betoging op 29 september en starten de lokale comités hun campagnes. Intussen was er ook een eerste actie langs Nederlandstalige kant, met protest aan de Antwerpse Millionair Fair eind september.
Artikel door Baptiste (Wavre) uit de oktobereditie van De Linkse Socialist
Moeilijke zoektocht naar werk
“Ik ben bij vijf interimkantoren ingeschreven als studente om te kunnen werken om mijn studies te betalen. Bij het inschrijven in zo’n kantoor voel je je soms vernederd. De vragen die worden gesteld zijn soms absurd. Als vrouw wordt ik enkel jobs aangeboden als huisvrouw op uren en plaatsen die het moeilijk maken om mijn studies verder te zetten. Ik kreeg geen enkel ernstig werkaanbod terwijl ik tal van brieven heb rondgestuurd om te solliciteren. Als je bij de zoveelste weigering niet eens een reden te horen krijgt, dan werkt dat helemaal demotiverend.”
“De overheidssteun bij aanwervingen, bijvoorbeeld met het plan opleiding-inschakeling, biedt vooral voordelen voor de werkgevers en niet voor de werknemers. Met dit plan word je tijdens de eerste helft van het contract nog altijd gezien als een werkloze, de patroon moet gewoon een aanvulling betalen. Daarna moet de patroon je aanwerven, maar het contract kan ook gewoon worden beëindigd. Dat is wat mij is overkomen. Ik heb een jaar gewerkt maar heb geen recht op een werkloosheidsuitkering, enkel een wachtuitkering. Andere plannen bij een aanwerving (activa, win-win,…) zijn bovendien niet mogelijk omdat ik al heb gewerkt. Het is nu bijzonder moeilijk om ander werk te vinden. De bazen zoeken enkel werknemers die beroep kunnen doen op diverse subsidies.”
Het enthousiasme voor dit soort acties is zeker aanwezig en de campagne voor lokale jongerenmarsen voor werk krijgt overal een goede echo als eerste stap om een collectief antwoord van jongeren te bieden op de aanvallen op onze levens- en arbeidsvoorwaarden onder het kapitalisme.
Antwoord nodig op onzekerheid en patronale chantage
Na 30 jaar neoliberalisme kennen veel jonge werkenden onzekerheid: een schijnbaar eindeloze opeenvolging van kleine jobs die telkens van korte duur en slecht betaald zijn. De bazen zeggen tegen wie het daar moeilijk mee heeft om maar “elders” naar werk te zoeken. De crisis maakt deze situatie nog erger met de ontwikkeling van een massale structurele werkloosheid. Vandaag gaat het om zowat 750.000 mensen die geen werk vinden en in totaal krijgen 1,3 miljoen mensen een uitkering van de RVA (het verschil wordt o.a. verklaard door de tijdelijke werkloosheid waarbij er doorgaans een grote onzekerheid is over de toekomstige tewerkstelling).
Jongeren staan vooraan in de rij als er neoliberale klappen worden uitgedeeld. Het enige antwoord van de regering is om de jacht op de werklozen te versterken. Er wordt gezegd dat de regering tegelijk ook werk voor jongeren creëert met haar win-win-plan. De naam van dat plan is verkeerd, het is eigenlijk een “win-lose-plan” aangezien het patronaat wel wint met goedkope arbeidskrachten die twee jaar lang grotendeels door de gemeenschap worden betaald en voor slechts 10% door de patroon. De betrokken arbeider mag echter na twee jaar quasi zeker naar een andere job uitkijken omdat hij/zij te duur is geworden. Vaak komt zo’n minijob ook de in de plaats van een gewone job. Zowel de jonge werknemer als de gemeenschap verliezen bij dit plan.
Tegenover de intimidaties van het patronaat is het quasi onmogelijk om op je eentje je ongenoegen te uiten. Overleg om de onzekerheid af te zwakken in herstructureringsplannen volstaat niet. Zelfs indien er bij ontslagen degelijke opzegvergoedingen worden betaald, betekent dit nog steeds dat jobs verdwijnen voor jongeren. De enige oplossing voor de toekomstige generaties is om zich te organiseren en samen de strijd aan te gaan voor onze sociale verworvenheden.
De geschiedenis van de arbeidersbeweging maakt duidelijk dat enkel strijd loont. Dat werd de afgelopen maanden nog aangetoond bij onder meer Inbev en Bayer. Lokale jongerenmarsen voor werk kunnen dat idee op de agenda zetten bij de mobilisatie in de scholen, wijken, bedrijven,… Daarmee willen we ons vooral richten op jongeren die een antwoord zoeken op hun problemen als gevolg van een tekort aan stabiele jobs met degelijke lonen.
De woede en het verzet organiseren
Om deze jongeren te bereiken, is het nodig om eerst lokale comités op te zetten vooraleer naar een nationale betoging wordt gegaan. Decennia van neoliberaal beleid hebben de politisering in de samenleving aangetast en dat uit zich in de moeilijkheden waarmee politieke en syndicale jongerenorganisaties de afgelopen periode werden geconfronteerd. Door lokale comités op te zetten, wordt sterker de nadruk gelegd om de campagnes in de wijken, scholen en bedrijven te voeren en om zoveel mogelijk jongeren te betrekken in de discussie over het programma en de acties. Dit is een noodzakelijke stap in de uitbouw van jongerenorganisaties van de arbeidersbeweging.
Recent werd een lokaal comité opgezet in La Louvière op basis van de campagne die al werd gevoerd in Bergen en Charleroi. De woede tegen de onzekerheid voor jongeren is groot en jongeren zoeken naar een manier om deze woede te uiten. Zich organiseren en over de politieke situatie discussiëren is het beste antwoord. Er zijn de afgelopen periode nog geen massale strijdbewegingen geweest die tot successen hebben geleid. Dat leidt tot een zeker gebrek aan vertrouwen in strijd, maar de meeste jongeren die actief worden in de strijd voor werk weten dat ze zich moeten organiseren voor werk en een toekomst. We kunnen immers niets verwachten van de “markt” of van de regeringen die volledig ten dienste van de markt staan.
Lokale jongerenmarsen zijn geen doel op zich en ook een nationale betoging met de verschillende jongerencomités voor werk is dat niet. Deze kleine acties zullen op zich de regering niet doen toegeven. Maar de lokale betogingen zijn een middel om een beweging en een krachtsverhouding op langere termijn op te bouwen, een strijdbare organisatie van jonge werkenden die een grote impact kan hebben. In Waals-Brabant is het organiseren van een lokale jongerenmars een evenement dat een impact heeft op de jongeren die we ontmoeten. Het is een aantrekkingspunt voor jongeren die antwoorden zoeken. De lokale acties kunnen de functie van aantrekkingspunt spelen om onze positie te versterken.
We hebben op dit ogenblik nog geen regering, maar toch zijn alle traditionele partijen het erover eens dat er minstens 25 miljard euro moet worden bespaard op vier jaar tijd. Daarmee moeten de “markten” tevreden worden gesteld. Wij delen deze logica niet. Het zijn wij die alle rijkdom in de samenleving creëren en het zijn de behoeften van de bevolking die centraal moeten staan, niet de belangen van een handvol bankiers en andere kapitalisten. We weten niet wanneer de besparingsmaatregelen zullen worden doorgevoerd. Maar we weten wel dat we het verzet nu al moeten voorbereiden door te bouwen aan lokale comités van jongeren in strijd voor werk.
Deze herfst kunnen we deze comités bekend maken en een sterkere krachtsverhouding uitbouwen onder jongeren en arbeiders. Werk daaraan mee!
