De Gay Pride in Moskou? “Er is er nooit één geweest en er zal er nooit geen zijn”, verklaarde de woordvoerder van de burgemeester. Eens de betoging werd opmerkt, stormden speciale eenheden van de politie erop af met de matrak in de hand. Achter hen bevonden zich een honderdtal journalisten, maar ondanks de aanwezigheid van camera’s hebben de honderden politie-agenten er zich niet voor gegeneerd om grof geweld te gebruiken. De holebi-militanten (lesbiennes, homo’s, bi- en transseksuelen) hebben nog net tijd gehad om “Gelijke Rechten voor allen” te scanderen, vooraleer allemaal opgepakt te worden.
Op zaterdagochtend 16 mei werden een 40-tal militanten gearresteerd in de buurt van de universiteit van Moskou. Onder hen de Britse Peter Tatchell, die aanwezig was op alle Gay Prides die al plaatsvonden in Rusland. Hij getuigt: “De methodes van de politie waren nogal gewelddadig. Bij verschillende mensen werden de armen achter de rug gewrongen (…) wat vrij pijnlijk was.” “Vandaag vechten we niet enkel voor de vrijheid van homo’s en lesbiennes in Rusland, maar ook voor de vrijheid van meningsuiting”, riep de stichter van Gay Liberation Network, Andy Thayer, net voor hij gewelddadig het zwijgen werd opgelegd.
De Russische holebi-militanten wilden aan de vooravond van de “Internationale dag van strijd tegen homofobie” hun stem laten horen. Bovendien gebeurde dit op een ogenblik van een internationaal evenement: het Eurosongfestival. Nikolaï Alexeïev, één van de organisatoren van de Gay Pride en leider van de Russische holebibeweging legt uit hoe “de Russische regering het songfestival dit jaar gebruikt als een gala om de vooruitgang van het land sinds de jaren ’90 aan de wereld te tonen. Maar wat deze ochtend in de straten van Moskou kon worden geobserveerd, toont de wereld net tot op welk punt Rusland weinig vooruit is gegaan op het vlak van de mensenrechten.” Om het belang te schetsen die de Russische autoriteiten hechten aan dit evenement, volstaat het te vermelden dat ze hiervoor 32 miljoen euro veil hadden.
De holebimilitanten botsen al meerdere jaren op de houding van een openlijk homofobe burgemeester. Homoseksualiteit was verboden in de tijd van de stalinistische dictatuur en werd tot in 1993 als een misdaad beschouwd, tot in 1999 werd het als een “mentale ziekte” beschreven. Met de steun van neo-nazigroepen en religieuze integristen hebben de Russische autoriteiten volgens gaypride.ru 167 betogingen van de holebi-beweging op die dag verboden. Eerder in de week werd het twee jonge Russische vrouwen verboden te trouwen door de Moskouse burgemeester.
Diezelfde burgemeester veroorzaakte eerder dit jaar ook luid protest in de rest van de wereld met zijn uitspraken, zo noemde hij de Gay Pride “het werk van satan”. “Er is een direct verband tussen raketten en een niet-traditionele seksuele oriëntatie. Het zijn allebei massavernietigingswapens”, ging hij door. “Wat de Gay Pride betreft, is hun voornaamste doel”, volgens een verantwoordelijke van een vereniging van de orthodoxe jeugd, “om de zonden in onze samenleving te legaliseren. De homoseksuelen willen tonen dat het geen zonde is om homoseksueel te zijn. Maar ik kan je verzekeren dat wij, de trouwe orthodoxen, ons niet zullen laten doen”.
Rusland is geen geïsoleerd geval!
De voorbeelden van de Gay Prides in Roemenië, Bulgarije, Moldavië, Kroatië, Servië spreken voor zich. Sinds de eerste Gay Pride in 2004 in Roemenië organiseren de meest reactionaire organisaties van het land tegenbetogingen onder de noemer “Mars voor normaliteit”. In 2008 werd in Moldavië de mars voor de rechten van holebis het mikpunt van geweld vanwege neofascistische groepen, waarbij de nochtans aanwezige politie niets deed om dit geweld te stoppen. In hetzelfde jaar hebben militanten van extreem-rechts en skinheads de eerste Gay Pride in Bulgarije aangevallen met molotow-cocktails. Ongetwijfeld waren ze geïnspireerd door de verklaringen van de eerste minister Stanichev, nochtans een “socialist”, die “het uitstalen van seksuele oriëntaties” veroordeelde.
Homofobie is niet alleen aanwezig in het voormalige Oostblok en de ex-USSR, maar overal te wereld (China, Iran, zwart Afrika,…). In die landen hebben de Gay Pride-betogingen een eisend karakter dat veel minder aanwezig is in de West-Europese wereld, homoseksualiteit heeft er nog steeds een rotslecht imago. In veel landen is homofobie een harde realiteit voor holebi’s die hun seksuele oriëntatie moeten verstoppen om geweld op hun persoon te voorkomen.
En ook bij ons zijn die problemen nog steeds aanwezig, ondanks de wettelijke vooruitgang, wat o.a. resulteert in het feit dat de zelfmoordgraad bij jonge holebi’s 13 maal hoger ligt dan bij hetero-jongeren. Vechten tegen deze discriminaties is dan ook meer dan nodig. We willen dit gevecht voeren met de grote meerderheid van mensen, met jongeren, met arbeiders met of zonder werk en hun families. Het is aan ons om onze strijdbewegingen te verenigen tegen zij die ons willen verdelen – of dat nu op basis is van origine, religie, sekse of seksuele oriëntatie,… – om ons beter te kunnen uitbuiten. We moeten vechten voor een samenleving zonder onderdrukking noch uitbuiting, voor een maatschappij zonder discriminatie, wat enkel mogelijk is als niemand baat heeft bij dergelijke zaken, m.a.w. voor een democratisch socialistische samenleving.
Holebis organiseren… tegen het kapitalisme !
Holebis moeten zich organiseren ! Hoe ? Vandaag militeren holebis voor hun rechten in organisaties die exclusief uit holebis bestaan, organisaties die niet verbonden zijn met andere groepen die vechten voor progressieve veranderingen. De holebi-organisaties hebben druk gezet op de regeringen in diverse landen om gelijke rechten te eisen en ze hebben ook een aantal wettelijke stappen vooruit bekomen. Maar deze organisaties hebben hun limieten, verbonden aan de limieten van een “gelijke rechten”-programma. Voor echte gelijkheid tussen hetero’s, homo-, bi- en transseksuelen is meer nodig dan enkel wetten.
Zoals de crisis de vooruitgang in de vrouwenemancipatie bedreigt, is dat ook het geval voor holebis. Ondanks wetten die discriminatie in tewerkstelling, in huisvesting, enz. verbieden, gaan die discriminaties toch door als voorheen. Waarom? Omdat we leven in een systeem dat een belang heeft bij de talrijke verdeelmechanismen die de grote massa van mensen verdeelt die moeten werken om te leven of die, bij gebrek aan werk of door de onmogelijkheid van werken, leven van armoedige uitkeringen.
In die klasse kan de vrijheid om zijn/haar leven te leiden zoals men wil enkel gegarandeerd worden door een goede job met een comfortabel loon. Jonge holebi’s die, niet als andere jongeren, geraakt worden door de gevolgen van de crisis, zoals werkloosheid, ondertewerkstelling (deeltijdse contracten, dienstencheques,…) en werkonzekerheid (interim, contracten van korte duur,…), zijn wel verplicht om langer bij hun ouder te blijven wonen. Open zijn over hun seksuele oriëntatie wordt in zo’n geval iets dat afhangt van het niveau van begrip die hun ouders daarvoor hebben. De werkonzekerheid die in het algemeen toeneemt, gecombineerd met de discriminaties op de arbeidsmarkt, maken dat meer dan de helft van de holebi’s hun seksuele oriëntatie verbergen voor hun baas en hun collega’s. Het is met andere woorden geen toeval dat het proces van emancipatie de laatste 20 jaar stagneert, ondanks een aantal wetten die in die periode nog werden ingevoerd. Hier en daar zien we nu al een reële achteruitgang.
Om alle discriminaties op de arbeidsmarkt naar het verleden te verwijzen, is de beste positie er één van een werkloosheid die zo dicht mogelijk de 0% benadert. Volledige tewerkstelling is enkel bereikbaar via de strijd voor “het indexeren van de arbeidsuren”, waarbij het werk verdeeld wordt over alle arbeiders en de arbeidstijd fluctueert samen met de productie en dit gecombineerd met een echte indexering van de lonen. Het “probleem” met zo’n programma is dat het de kapitalisten onmogelijk maakt hoge winsten te boeken. Voor de arbeiders en de massa’s van de bevolking echter zou zo’n situatie een stabiele koopkracht garanderen en de vrijheid om zijn/haar leven te leiden zoals men wil, terwijl tegelijk de productie om te voorzien in de noden van de meerderheid zou verzekerd worden, en waarbij het deel dat vandaag in de zakken van de minderheid verdwijnt in handen komt van de samenleving.
Een systeem dat gebouwd is op de wil van een minderheid om de rest van de bevolking uit te buiten, zal steeds gekenmerkt worden door alle mogelijke vormen van verdeeldheid, uitgedragen door de media, het onderwijs,… Vandaar de noodzaak van eenheid tussen alle gediscrimineerde en onderdrukte groepen en lagen. Die eenheid is mogelijk gezien de belangen van die groepen verenigd zijn in de noodzaak van een samenleving zonder klassen, zonder onderdrukking en zonder uitbuiting. Maar om van die potentiële eenheid een reële eenheid te maken, is het nodig dat die groepen opnieuw een politiek instrument uitbouwen die een politiek kan uitdragen die zich focust op de verdediging van de belangen van alle arbeiders – man of vrouw, LHBT of hetero, Belg of migrant, met of zonder papieren,… – tegen de fat cats die steeds opnieuw proberen ons te verdelen om beter over ons te kunnen heersen.
LSP/PSL roept op voor de opbouw van zo’n politiek instrument, voor een nieuwe arbeiderspartij. In andere landen zoals Frankrijk, Nederland of Duitsland zijn nieuwe formaties reeds in opbouw et onze zusterorganisaties in die landen werken daaraan mee, waarbij we binnen deze formaties een socialistisch programma verdedigen die de noodzaak naar voor brengt van de verdediging van alle onderdrukte lagen van de bevolking om een kracht te smeden die uiteindelijk dit kapitalistische systeem, waarin discriminatie inherent is, omver kan werpen.
