Voormalig Senaatsvoorzitter en kopstuk van de liberale partij MR Armand De Decker ligt opnieuw onder vuur omwille van zijn rol in de verdediging van rijke Kazachse oligarchen. Hij trad op als hun advocaat maar tegelijk duwde hij in het parlement een wetsvoorstel door waardoor strafrechtelijke vervolgingen kunnen afgekocht worden. De eersten die een vervolging wegens corruptie konden afkopen (en neen, dit is geen satirische site: in België kan dat effectief!) waren de Kazachse vrienden van De Decker. Kritiek op zijn vrienden duldt De Decker niet. Dat ondervonden wij in 2012 bij een solidariteitsactie voor de Kazachse ambassade in Ukkel. De politie was toen wel heel snel ter plaatse. Het hoofd van die politie was niemand anders dan de lokale burgemeester, Armand De Decker.
Aan de ambassade gaf niemand thuis, ze wisten blijkbaar wie er voor hun deur zou staan en weigerden onze argumenten te aanhoren. Integendeel, de ambassade gebruikte haar lokale contacten met de burgemeester om de politie op de actievoerders af te sturen en daar met GAS-boetes van 250 euro per deelnemer te dreigen. We waren amper aan de ambassade toen er een tiental agenten present gaven waaronder ook een verantwoordelijke van de lokale politie.
Protesteren tegen een dictatoriaal regime mag in Ukkel enkel na voorafgaande toelating door de burgemeester. Na het inbedden van journalistiek wil men nu ook protest inbedden. Het mag, maar alleen indien er toelating van bovenaf is. Zoniet wordt met GAS-boetes gedreigd. De verantwoordelijke van de politie probeerde zich te verdedigen: “Kinderen moeten het toch ook vragen vooraleer ze iets mogen doen”. Zo weten we meteen hoe onze democratische rechten in deze kringen worden ingeschat.
De beslissing om de actie te stoppen, kwam van burgemeester Armand De Decker (MR) die hoofd is van de lokale politie. Ongetwijfeld deed die enkel wat zijn vrienden op de ambassade vroegen. De nauwe banden tussen De Decker en het regime van Kazachstan bleken eerder dit jaar nog. Het Franse blad ‘Le Canard Enchaîné’ maakte gewag van een schandaal – ‘ Kazachgate’ – met De Decker in een hoofdrol.
De Kazachse president Nazarbajev wilde een lucratief contract sluiten met het Franse luchtvaartbedrijf EADS. Nazarbajev stelde bij de Franse president Sarkozy voorwaarden, waaronder de buitenvervolgingstelling van drie van zijn vrienden die in België werden vervolgd omwille van corruptie in het Tractebel-dossier (er was sprake van banden met de georganiseerde misdaad en betaling van smeergelden voor het binnenhalen van het contract van Tractebel in Kazachstan). Onder de drie vervolgde Kazachen bevond zich ook de miljardair Patakh Chodiev. Druk zetten op het Belgische gerecht volstond niet en dus kwam er een wettelijk initiatief.
Het blad ‘Le Canard Enchaîné’ stelde dat raadgevers van Sarkozy contact opnamen met de vicevoorzitter van de Senaat, Armand De Decker, om het wetsvoorstel rond de uitbreiding van de strafrechtelijke minnelijke schikking sneller door het parlement te krijgen zodat de Kazachse vrienden van Nazarbajev er gebruik van zouden kunnen maken. Het wetsvoorstel werd op sneltempo door de parlementen gejaagd: op 11 februari 2011 werd het voorstel in de Kamer ingediend, op 17 maart werd het daar aangenomen, op 18 maart werd het naar de Senaat gestuurd maar daar werd de bespreking al vroeger gestart, op 14 april werd het goedgekeurd in de Senaat. Op 16 mei 2011 was de wet al in voege. De Decker ontkent dat hij is tussengekomen bij de stemming van de wet, maar het is toch opvallend hoe ‘onverwijld’ werd opgetreden. Een pittig detail: De Decker nam ook als advocaat deel aan de verdediging van Chodiev. Eind juni 2011 waren Chodiev en zijn kompanen de eersten die gebruik maakten van de minnelijke schikking in hun strafzaak door 23 miljoen euro te betalen. Enkele dagen later ondertekende Nazarbajev een contract waarbij 45 helikopters werden besteld bij EADS. Sarkozy glunderde bij de ondertekening van dit contract.
Dezelfde Armand De Decker gaat nu over tot het stoppen van een protestactie aan de ambassade van Kazachstan in Brussel, ongetwijfeld nadat hem dit door de ambassade werd gevraagd. Terwijl rijke fraudeurs beschermd worden door De Decker, wordt iedere vorm van protest tegen de meest dictatoriale elementen uit die fraudeursclub van superrijken de kop ingedrukt. Tegelijk wordt aangetoond hoe GAS-boetes niet zozeer ingevoerd zijn om sluikstorten en andere vormen van overlast aan te pakken, maar om iedere vorm van protest te beperken tot het kader waarbinnen het van bovenaf wordt toegelaten. Terwijl rijke fraudeurs nieuwe rechten en mogelijkheden krijgen, worden onze democratische rechten aan banden gelegd.
De corrupte dictator van Kazachstan en zijn vrienden kunnen op de solidariteit van het politieke establishment in Europa rekenen. De voormalige Britse premier Tony Blair werd raadgever van Nazarbajev, de Franse president Sarkozy speelde loopjongen voor Nazarbajev door met De Decker en co de Belgische wetgeving te veranderen. Klassensolidariteit is geen loos begrip bij het establishment. Maar het is dat ook niet langs de kant van de arbeidersbeweging. Een jaar na het bloedbad van Zhanaozen zijn wij het geweld niet vergeten en blijven we de solidariteit tegen repressie en onderdrukking organiseren. De tegenkantingen die we daarbij ondervinden vanwege de lokale vrienden van Nazarbajev zullen ons daarbij niet stoppen.
