De aanval van de rechtse regering op het spoor schakelt een versnelling hoger. Eerder werd al vooropgesteld om 20% van de middelen voor de NMBS te schrappen. Nu wordt dit vertaald naar praktische voorstellen met onder meer een verhoging van de arbeidsduur en opdrijven van de flexibiliteit. Het personeel ligt onder vuur, maar ook de reizigers. Een vijfde van de middelen van de NMBS schrappen, betekent onvermijdelijk slechtere dienstverlening. Als het van de directie afhangt, komen er bovendien ook ‘flexibelere’ tarieven. Lees: meer betalen voor minder diensten. Als we de regering laten doen, wordt de NMBS voorbereid op een privatisering. Dan kunnen de tarieven helemaal ‘flexibel’ worden en betalen we ons blauw voor steeds minder dienstverlening.
Terwijl de politieke verantwoordelijken in dit land moeite hebben om tot een klimaatakkoord te komen, heerst er wel een grote consensus als het gaat om de afbouw van het spoor terwijl dit net een deel van het antwoord op zowel de klimaatcrisis als de mobiliteitsproblemen vormt. De afbouw van de dienstverlening wordt bovendien op schandalige wijze in de schoenen van het personeel geschoven. Als het personeel durft te reageren op de afbraakpolitiek, wordt het een onverantwoorde houding verweten. Maar wie is eigenlijk onverantwoord: diegenen die midden een klimaatcrisis en een groeiend fileprobleem het openbaar vervoer willen afbouwen, of diegenen die daartegen protesteren?
Om het individueel verkeer te verminderen, zou een drastische uitbreiding van het openbaar vervoer op basis van een plan van publieke investeringen een belangrijke stap zijn. Het ontmoedigen van individueel verkeer door het openbaar vervoer gratis te maken en bovendien uit te breiden inzake aanbod, zou het milieu ten goede komen en ons land een goed eind op weg zetten om een vermindering van de uitstoot te realiseren. Het zou bovendien een antwoord bieden op de fileproblemen, of denken de regeringen echt dat het volstaat om gewoon nog wat beton bij te leggen?
Maar neen, dit soort voorstellen is niet wat de rechtse regering voor ogen heeft. De klimaattrein heeft ze letterlijk en figuurlijk gemist. En dus richt ze haar woede tegen de trein op zich. Hoe kan een vermindering van de middelen met 20% anders gezien worden? Het personeel is er nu de eerste dupe van. Er worden eisen gesteld om flexibeler en langer te werken. Rechtse politici zoals Van Quickenborne verklaren dat het afschaffen van een vakantiedag voor koningsdag toch niet zo erg kan zijn. Misschien moet Van Quickenborne eens een maandje meedraaien in een stelsel ‘buiten reeks’. Een paar keer om 4u ’s ochtends beginnen, soms eens tot 23u ’s avonds werken en dit alles pas een paar dagen op voorhand aangekondigd.
Er wordt begonnen met een aanval op het personeel, maar de gevolgen daarvan zullen verder gaan en tasten onvermijdelijk ook de dienstverlening voor de reizigers aan. Het feit dat het personeel reageert op de aanvallen wordt aangegrepen om personeel tegen reizigers op te zetten. Het personeel vroeg een duidelijk antwoord van de vakbonden. De aangekondigde stakingen komen er natuurlijk snel, waardoor het niet evident is om deze georganiseerd te krijgen. Deze beperking in het actieplan wordt meteen aangegrepen door de regering om eens te meer de kwestie van minimale dienstverlening op de agenda te zetten. Om de politieke agenda van afbouw van de dienstverlening te realiseren, wil de regering protest hiertegen verbieden. Met deze regering krijgen we straks enkel nog minimalistische dienstverlening.
Personeel en reizigers hebben dezelfde belangen. Er zijn drastische investeringen nodig in openbaar vervoer als antwoord op de gebreken vandaag, maar ook op de klimaatuitdagingen en de fileproblemen. Tevreden personeel is een voorwaarde om het openbaar vervoer degelijk te laten rijden. Niet de rechtse regering of de directie of hun duurbetaalde consultants laten de treinen rijden, dat gebeurt door het gewone spoorpersoneel.
De ernst van de aanval op het personeel vereist een ernstig antwoord. Dat gebeurt best door een zorgvuldig opgesteld opbouwend actieplan waarmee ook naar de reizigers wordt gestapt om onze gezamenlijke belangen te verdedigen. Slecht voorbereide stakingsacties dreigen onze slagkracht te ondermijnen. Een informatie- en mobilisatiecampagne is nodig om de acties goed te organiseren, zowel onder personeel als onder reizigers. De rechtse regering zal niet aarzelen om deurwaarders en stakingsbrekers in te zetten, de dagelijkse propaganda in de gevestigde media draait nu al op volle toeren om dit voor te bereiden. Regering en directie gaan voor een harde confrontatie, we moeten ons antwoord daarop afstemmen.
