Echt alternatief en klare ordewoorden vereist!
Zoals veel militanten werken ook die van LSP zich de naad uit het lijf om van de mobilisatie op 7 oktober een succes te maken. Het moet. De regering van de rijken blijft immers maar inhakken op onze sociale bescherming, lonen en arbeidscondities. De 150.000 van 6 november vorig jaar, zullen we naar ons aanvoelen echter niet herhalen. We zullen eerder met 50 tot 80.000 zijn. Dat is nog steeds veel meer dan om het even welke andere sociale beweging. Maar het wordt toch tijd om te bezinnen. Op die manier zullen we deze rechtse regering immers niet stoppen.
Artikel door Eric Byl uit de oktobereditie van ‘De Linkse Socialist’ die vrijdag van de drukker komt – Neem vandaag nog een abonnement als je deze krant begin volgende week in je bus wil krijgen
Alles wat deze regering aanraakt, draait uit op een aanval op de werkende klasse. Een taxshift om ook de grote vermogens een steentje bij te laten dragen, wordt een gigantische overdracht via accijnzen en BTW-verhogingen van de zakken van de werknemers naar de koffers van de bedrijven. Het leidt tot een record aan … overnames. Als een handvol verzekeringsmaatschappijen de ‘wettelijk gegarandeerde’ rente waarmee men ons de tweede pensioenpijler heeft aangesmeerd, te hoog vindt, dumpt de regering die garantie gewoon. Maar als duizenden hardwerkende belgen de uitbuiting aanklagen, vindt ze die “conservatief”. Wie voor uitbuiting op de vlucht slaat, heet een “gelukzoeker”. Wie gaat lopen als er oorlog van komt die maakt een pleziertochtje op zee, want in Turkije is er toch geen oorlog aldus de N-VA. Intussen zal wie 20 jaar geleden als leraar aan de slag ging vijf tot twaalf jaar langer werken dan collega’s die destijds op pensioen vertrokken. De belangrijkste garantie op het statuut van het spoorpersoneel, HR-Rail, wordt niet zoals gevreesd in 2019 maar mogelijk al in maart 2016 opgedoekt.
Redenen te over om op straat te komen. Ook al omdat heel wat maatregelen nu pas volop spelen. Symbolische maatregelen zoals het optrekken van de pensioenleeftijd naar 67 jaar of de indexsprong, zijn er deze keer niet bij. De ACV-top mag dan wel beweren dat ze zich daar tegen blijft verzetten, in werkelijkheid heeft ze het al lang aanvaard. Uit de mond van de ACV-top betekent “eerst onderhandelen, dan actie” blijkbaar vooral “geen actie”. Door de mobilisatie dan maar alleen op gang te trekken, zou de ABVV-top die van het ACV onder druk kunnen zetten. Maar dat gebeurt niet. Zou het kunnen dat ze zich maar al te graag verstopt achter de houding van de ACV-top om ook zelf niet uit de kast te moeten komen?
Veel collega’s, zowel van ABVV als van ACV, hebben het de vakbondsleidingen nog niet vergeven dat ze de opofferingen die gevraagd werden tijdens het actieplan verkwanselden in eindeloze onderhandelingen die zo goed als niets opleverden. Een nieuw actieplan? Graag, maar niet om in te binden in ruil voor kruimels. Wat baten personeelsvergaderingen om te informeren in aanloop naar actie als we voor de resultaten ervan naar de media doorverwezen worden? Dat de vakbondsleidingen werken aan de externe communicatiestrategie, waarom niet? Maar zouden ze ook eens werk willen maken van de ‘interne communicatie’ of de ‘interne democratie’ zoals wij dat noemen? Er is geen syndicalist die het belang van vertegenwoordiging niet begrijpt, maar bij ‘vertegenwoordigen’ hoort ook ‘verantwoorden’, niet enkel voor de media, maar vooral voor de achterban, op personeelsvergaderingen en militantenbijeenkomsten.
Tijdens het vorige actieplan hadden we al gewaarschuwd dat de arbeidersbeweging zich niet laat aan- en uitzetten als een vuurtje. Het zal tijd vergen om het vertrouwen en enthousiasme dat er was tijdens het najaar van 2014 opnieuw op te bouwen. We moeten vooral ophelderen dat we wel degelijk strijden om te winnen. De beste manier om dat te doen, is uitpakken met een echt alternatief en duidelijke ordewoorden. We hopen dat we ons vergissen, maar zien de vakbondsleidingen dit najaar geen veralgemeende strijd organiseren. Strijdbare militanten mogen zich daardoor niet laten demoraliseren. Op sectoraal vlak en op het niveau van de bedrijven staan ons harde conflicten te wachten. Van de sociale verkiezingen in het voorjaar van 2016 moeten we gebruik maken om strijdsyndicalisten te laten verkiezen. Deze regering zal hier niet stoppen. Bij elke overwinning die ze behaalt, groeit haar honger naar meer sociale afbraak. De vakbondsleidingen zijn wat hard van begrip, maar ook zij zullen uiteindelijk inzien dat deze regering niet met argumenten, maar enkel met gemeende actie gestopt kan worden.
