[dropcap]N[/dropcap]-VA probeert zich sociaal voor te doen. Als onderdeel van de #helfie-campagne werd een veiling georganiseerd door N-VA-kopstukken. Dat bracht 14.000 euro op voor Kom op tegen Kanker. De partij schreeuwde het van de daken en haalde er alle media mee. Maar een campagne die de gemeenschap 1 miljoen euro kost gebruiken om een kruimel van 14.000 euro aan de strijd tegen kanker te geven, doet toch vreemd aan. Zeker door een regeringspartij die bespaart op onderwijs en onderzoek, ook op onderzoek naar de strijd tegen kanker.
De gevolgen van de besparingen in de zorgsector bleken uit de omvang van de mantelzorg in ons land. Uit cijfers van het Wetenschappelijk Instituut Volksgezondheid blijkt dat 860.000 Belgen, of 9% van de bevolking ouder dan 15 jaar, mantelzorg geeft. Bijna de helft verleent dagelijks zorg, in 20% van de gevallen gaat het om meer dan 20 uur per week. Het WIV becijferde dat dit neerkomt op meer dan 150.000 voltijdse jobs. Jobs die door een gebrek aan middelen gratis worden uitgeoefend. Voor dienstverlening als openbaar vervoer zou ‘gratis niet bestaan’, voor de zorg die wij moeten verlenen is het steeds evidenter dat we het gratis aanbieden.
En veel beterschap is er niet op komst. Steeds meer elementen van openbare dienstverlening worden naar het gezin en de liefdadigheid doorgeschoven. Als ‘antwoord’ op de armoede stelt Vlaams minister Homans voor om 1-euromaaltijden voor armen aan te bieden. In plaats de armoede aan te pakken, houdt de minister het op een terugkeer naar de soepbedelingen van de tijd van Daens.
Het besparingsbeleid zorgt ervoor dat grotere delen van wat vroeger openbare diensten waren op de bevolking worden afgeschoven. De 150.000 voltijdse jobs die nu door vrijwillige mantelzorg opgevangen worden zijn er een voorbeeld van. Maar de neoliberalen willen verder gaan. Zo wil de directie van De Lijn naar Nederlands voorbeeld in dunbevolkte gebieden het busverkeer afhankelijk maken van de inzet van vrijwilligers. Bestuurders die door de besparingen geen werk vinden, kunnen nadien als werkloze misschien verplicht worden om gemeenschapsdienst te verrichten als vrijwillige bestuurder.
Dat dit geen absurde stelling is, bleek eerder uit het voorbeeld van een Nederlandse straatveger die zijn job verloor en enkele jaren later in ruil voor zijn uitkering verplicht werd om de straten te vegen. Dergelijke dwangarbeid wil de N-VA ook bij ons invoeren. De helfie van deze partij staat voor een duwtje in de richting van armoede voor ons, terwijl tegelijk de rode loper wordt uitgerold voor de grote bedrijven.
