LSP Pamflet op 15 december. Voor een tweede actieplan dat groter en harder is. Naar een 48-urenstaking!

LSP-pamflet voor op de staking van 15 december PDF

Het eerste actieplan van het gemeenschappelijk vakbondsfront eindigt vandaag. Dit wordt wellicht de grootste algemene 24-urenstaking ooit in ons land. De regering wankelt. Ze gokt erop dat we niet durven doorzetten. CD&V-ministers hopen dat we met een vermogens(winst)belasting als troostprijs genoegen zullen nemen. De antisociale maatregelen intrekken, zit er niet in. Heeft Reynders niet verklaard dat de regering nog bijkomende maatregelen zal moeten nemen? Deze regering moet weg en met haar heel het besparingsbeleid. Dat gaan we niet bekomen met halfslachtigheid, noch door ons halsoverkop in het avontuur te storten, maar met een nieuw, nog massaler actieplan dat opbouwt naar een algemene 48-urenstaking, zonodig verlengbaar tot een staking van onbeperkte duur.

Als iemand de openbare orde verstoort, dan is het deze regering en haar regionale tegenhangers. Heel de naoorlogse consensus van sociaal overleg gooit ze overboord. Waarom? Het kapitalisme verkeert in een diepe, aanslepende structurele crisis die ze wil afwentelen op iedereen die niet tot de elite behoort. Wie loopt daarvoor in de weg? De georganiseerde arbeidersbeweging. Tot voor kort betwijfelden velen of die nog bestond. De vakbonden? Niet meer dan overblijfselen van een vervlogen tijdperk, volgens De Wever. Het actieplan heeft de sterkte van de arbeidersbeweging herbevestigd. Bestaat er dan toch een kracht die een andere maatschappij zonder hebzucht en zonder uitbuiting kan realiseren? De vakbonden brengen massa’s op de been als ze ernstig mobiliseren en nemen andere maatschappelijke groepen op sleeptouw.

Wat is het idee achter een actieplan? Elke actie bouwt verder op de vorige waardoor de beweging steeds sterker wordt. Activisten, militanten, delegees en secretarissen werden zo op volle sterkte gemobiliseerd. Naarmate de beweging groeide, donderde de populariteit van de federale en ook van de regionale regeringen naar beneden. Van “twee democratieën” in ons land, was tijdens de provinciale stakingen niets te merken. Zowel langs Nederlandstalige als langs Franstalige kant werd enthousiast meegestaakt.

Toch is er nog veel groeipotentieel. Op talloze werkplaatsen werden algemene personeelsvergaderingen georganiseerd, telkens met groot succes, maar er zijn nog veel meer werkplaatsen waar dat nog moet gebeuren. Door het actieplan ter stemming voor te leggen, versterken we de legitimiteit ervan. We hebben brede sympathie gewonnen, maar moeten die dikwijls nog omzetten in actieve deelname, ook aan de piketten. Enkel zo kunnen we ervoor zorgen dat dit niet ‘de staking van de vakbonden’ is, maar van alle werknemers, daarin bijgestaan door de vakbonden.

In de grotere bedrijven werd het actieplan doorgaans goed opgevolgd, maar kleinere bleven dikwijls achter. Al tientallen jaren weigert het patronaat de Europese richtlijn voor syndicale vertegenwoordiging vanaf 20 werknemers na te leven. De vakbonden moeten daar een punt van maken en de industrieterreinen afzetten. Dat sommigen daardoor hun ‘recht op werk’ voor een keer niet kunnen uitoefenen, weegt niet op tegen de tientallen jaren dat veel anderen hun stakingsrecht op straffe van ontslag ontzegd wordt. Willen diegenen die zo staan op het ‘recht op werk’ dat werklozen dat via de rechtbank kunnen afdwingen of reikt dat recht zover niet?

Onmiddellijk overgaan tot een staking “tot de finish” zou betekenen dat we al dat potentieel onbenut laten. We zouden het risico lopen de meest overtuigden los te rukken van de grote massa, misschien sommigen het excuus verschaffen om af te haken en de beweging te splitsen, misschien ook langs communautaire lijnen omdat men in de ene regio vindt dat de andere te fel te keer gaat of net niet fel genoeg. Laat ons geen illusies maken: als we deze strijd verliezen, ligt binnen de kortste keren de zuivere afschaffing van de index op tafel en wordt het ambtenarenstatuut een lege doos. Net daarom denken we dat we beter een stap achteruit kunnen zetten om twee sprongen voorwaarts te maken: een tweede, talrijker en harder actieplan.

Wat zou dat kunnen zijn? Een grote meeting van het gemeenschappelijk vakbondsfront begin januari met 10 tot 20.000 deelnemers, waar het tweede actieplan besproken en ter stemming voorgelegd wordt. Gevolgd door personeelsvergaderingen in alle werkplaatsen. Zowel op de meeting als tijdens personeelsvergaderingen kunnen pamfletten meegegeven worden voor een massale betoging ergens eind januari ten laatste. We kunnen die massaal verdelen, ook op marktplaatsen, en elke militant een pak affiches meegeven om ook bij verenigingen en kleine zelfstandigen aan te plakken. Het moet de bedoeling zijn meer dan 200.000 betogers op de been te brengen, best met meerdere vertrekpunten, want vorige keer kon het Noordstation de toevloed niet aan. Dat kan in februari gevolgd worden door drie regionale stakingen, die deze keer ook de kleinere bedrijven viseren en waarbij de eis voor syndicale vertegenwoordiging vanaf 20 werknemers een belangrijke plaats inneemt. Sectorale stakingen vinden we geen goed idee: het kan leiden tot verdeeldheid en staat haaks op het blokkeren van industriezones. Dit alles moet uitmonden in een nationale 48-urenstaking die als de regering dan nog niet gevallen is, kan overvloeien in één van onbeperkte duur.

Michel I heeft geen draagkracht meer, maar gewoon de tripartite terug aan de macht brengen is geen alternatief. We hebben integendeel een regering nodig die even hard de belangen van de werknemers verdedigt als de huidige regering die van de werkgevers. Onze personeelsvergaderingen zouden kunnen bijdragen aan het uitwerken van een echt alternatief door per bedrijf en per sector van onderuit een eisenprogramma van de arbeiders stilaan tot leven te brengen. Door steeds terug te vallen op het minste kwaad, de sociaaldemocratie, de christendemocratie of de groenen, spreidt men mee het bedje voor rechts om aan de macht te komen. De arbeidersbeweging verdient beter.

Het ABVV van Charleroi-Zuid-Henegouwen roept daarom al twee jaar op om al wie zich links van de sociaaldemocratie en de groenen bevindt te verenigen in een brede linkse strijdpartij. PTB-GO (Gauche D’Ouverture) in Brussel en Wallonië was een eerste stap in die richting, beloond met duidelijk betere scores dan die van PVDA+. Maar zoals de peilingen aangeven is ook de opening van PTB-GO nog onvoldoende om het volle potentieel te benutten. 85% van de bevolking is gewonnen voor een vermogensbelasting, maar PTB-GO kan dat in de peilingen slechts in beperkte mate vertalen en PVDA+ zelfs helemaal niet. Een echte brede strijdpartij zou dat beter kunnen. Velen hebben trouwens PVDA+ of PTB-GO gestemd vanuit de veronderstelling dat de partij verder die weg zou inslaan, maar het lijkt er helaas eerder op dat de PVDA de pauzeknop van de verbreding en de diversiteit heeft ingedrukt. LSP blijft bereid om de discussie hierover op ieder moment te hervatten, maar wil tegelijk haar eigen krachten opbouwen rond onderstaand programma:

• Volledig herstel van de index, vrije loononderhandelingen en een minimumloon van 15€ bruto/uur!
• Geen ondermijning van de arbeidscontracten door onderaanneming, interim of andere precaire banen!
• Handen af van het statuut van de openbare ambtenaren, geen afbouw van de openbare diensten, geen privatisering en liberalisering, insourcing in plaats van outsourcing!
• Handen af van ons pensioen. Herstel brugpensioen, vervroegd pensioen en eindeloopbaansystemen met ADV!
• Optrekken van de pensioenen tot minimum 75% van het laatst verdiende loon met een minimum van 1500€ per maand!
• Stop jacht op werklozen, geen degressiviteit, geen gemeenschapsdienst, maar volledige tewerkstelling door een veralgemeende arbeidsduurverkorting tot 32u/week zonder loonverlies!
• 85% van de Vlamingen is voor een belasting op vermogens boven een miljoen euro. Wij steunen dat en wensen er de nationalisatie onder democratische controle van de financiële sector aan te koppelen om kapitaalvlucht uit te sluiten.
• Nationalisatie van de sleutelsectoren van de economie onder democratische controle door de gemeenschap!
• De chaotische markteconomie en het private winstbejag bieden geen enkele garantie op een job. Voor een democratisch opgestelde en door de gemeenschap gecontroleerde planeconomie in een modern en democratisch socialisme!