Op naar de grootste algemene stakingsdag uit de Belgische geschiedenis!
Artikel door Jarmo (Antwerpen) uit de nieuwe editie van ‘De Linkse Socialist’
Wat een betoging! Dat moet iedereen die er bij was op 6 november wel gedacht hebben. Veel mensen kwamen voor de eerste keer op straat, en nog veel meer voor het eerst in een dergelijke massa. Meer dan 150.000 vreedzame, maar strijdbare, betogers ondersteunden de roep naar een alternatief op deze gehate regering en haar besparingsplannen en gaven het sociaal verzet een stem die niet meer ongehoord kan blijven.
De arbeidersbeweging, die bestaat uit de grote massa van werknemers, uitkeringsgerechtigden, studenten, … toonde op 6 november de kracht van haar aantal. Of het nu een verhoging van de pensioenleeftijd is, een optrekking van het inschrijvingsgeld, een indexsprong, of welke besparingsmaatregel dan ook: wat deze massa ook op haar pad vindt, ze kan erdoorheen.
Redenen genoeg dus om de komende strijdbeweging optimistisch tegemoet te zien. Er werd een zeer goede basis gelegd om verder te gaan met het actieplan van het gemeenschappelijk vakbondsfront. Via de regionale stakingen van 24 november en 1 en 8 december, en uiteindelijk de nationale stakingsdag op 15 december, zullen we ook de economische macht van de arbeidersbeweging kunnen tonen. Enkel wij zijn in staat om het land volledig plat te leggen, omdat wij, werkende én werkloze mensen, de motor zijn van de economie.
Waarschijnlijk zal het actieplan echter niet volstaan om de regering ten val te brengen. Daarvoor zal een voortzetting van de strijd vanaf januari vereist zijn. Het ongenoegen dat vandaag in de samenleving leeft, moet blijvend gekanaliseerd worden in verdere fases in de beweging die niet alleen deze regering, maar het hele besparingsbeleid wegdrukken. Op basis van het enthousiasme dat de betoging van 6 november genereerde, is dat zeker een mogelijkheid. De huidige regering zit nu al met een probleem. Maar een beweging die erin slaagt haar ten val te brengen, zal meteen ook de afbraakpolitiek van een eventuele volgende regering (of ze nu Di Rupo II heet of niet) sterk afremmen.
Het is belangrijk dat we ons niet laten afleiden door de enorme media-aandacht voor de rellen die in de marge van de betoging plaatsvonden. Wij denken dat dergelijke actiemethoden een foute strategie zijn en de beweging kunnen verzwakken. Maar tegelijkertijd willen we ook de werkelijke verantwoordelijken voor het geweld met de vinger wijzen: zij die onze toekomst willen saboteren. Door te vechten met de politie zullen we hen echter niet raken, ze hebben niets liever. Enkel een massale beweging die haar aantal en haar economische macht gebruikt om het systeem volledig plat te leggen, kan de politieke lakeien van de superrijken – en daarmee heel hun politiek – op de knieën dwingen.
Deze beweging heeft het potentieel om dat doel te bereiken, op voorwaarde dat er leiding aan wordt gegeven en ze niet afgeremd wordt. Laat ons beginnen met van de stakingsdagen een overweldigend succes te maken. Ons doel moet zijn om deze regering niet te vervangen door een andere antiwerknemersregering, maar door een echte arbeidersregering. Een regering die de belangen van de meerderheid van de bevolking centraal plaatst en niet de winsthonger van een kleine minderheid. Daarvoor zullen we met de anarchie van het kapitalistische productiesysteem moeten breken, en de weg vinden naar een democratisch socialistische maatschappij.
