Alle gevestigde partijen aanvaarden de afbraak van sociale verworvenheden, de meningsverschillen beperken zich tot de nuances
Artikel door Stéphane Delcros uit de februari-editie van ‘De Linkse Socialist’
De recente voorstellen van de sociaaldemocraten waren opvallend. De sp.a kwam met maatregelen als de werkcheque voor werkzoekenden of het verhogen van de loopbaanvereiste voor het pensioen en de volledige afschaffing van het brugpensioen. Het gaat om asociale maatregelen, cadeaus aan het patronaat waar de Vlaamse ‘socialisten’ amper nog een linkse retoriek voor verzinnen.
Bij de PS wordt gesproken over een belasting op de grote huiseigenaars, met het idee van een belasting op hoge huurinkomsten. Dat is in werkelijkheid geen sociale maatregel, de eigenaars zouden de hogere factuur natuurlijk doorrekenen in de huurprijs. De PS weet overigens heel goed dat de andere partijen op dit punt niet volgen. Het gaat om vrijblijvende aankondigingen zoals er de komende vier maanden nog veel zullen volgen.
Alle andere partijen lijken zich te positioneren tegenover de ‘extremen’, de N-VA en de PS. De N-VA wil de werkenden en hun gezinnen hard laten bloeden en gebruikt daarvoor een retoriek die steeds meer ‘antisocialistisch’ is. De PS kan de voorzet van N-VA dankbaar binnentrappen. Het biedt de Franstalige ‘socialisten’ immers de kans om te vermijden dat de campagne gaat over de 21 miljard euro die werd bespaard door de regering-Di Rupo.
Van de 69 jaren na het einde van de Tweede Wereldoorlog, zit de Belgische sociaaldemocratie er binnenkort 50 in de regering. Sinds 1988 maakt de PS onafgebroken deel uit van de regerende coalitie. De afgelopen jaren werd stelselmatig een neoliberaal beleid gevoerd. Het is dat beleid dat het ongenoegen voedt dat steeds meer mensen doet zoeken naar alternatieven op het ‘traditionele establishment’. De N-VA werd op die basis groot.
Naarmate de steun voor de andere partijen door hun neoliberale beleid te veel werd ondermijnd, werd de PS het belangrijkste wapen van de Belgische werkgevers. Bij iedere asociale maatregel en elke verkiezing wordt gerekend op de volgzame leiding van het PS-netwerk bij de vakbonden, mutualiteiten,… om zo de woede onder de werkenden onder controle te houden. Het ontbreken van een sociaal beleid wordt vervolgens gerechtvaardigd met de stelling dat de PS ‘niet alleen’ in de regering zit.
Zal de keuze beperkt zijn tussen PS en N-VA? Zeker niet. De economische elite en hun politieke strategen verkiezen een regering-Di Rupo II die snel overgaat tot nieuwe besparingen. Maar als de verkiezingsresultaten het vereisen, is een rechtse sociaaleconomische regering rond de N-VA en dus waarschijnlijk zonder de sociaaldemocratie niet uitgesloten. Dat zou een hard asociaal beleid inhouden, waarna de PS zich kan opwerpen als de ‘redder van de kleine man’ en nadien opnieuw de macht kan overnemen om de nieuwe verworvenheden van de werkgevers te verdedigen.
We mogen niet staan toekijken terwijl ze onze verworvenheden aanvallen. Terwijl zij zoeken naar de beste manier om ons voor de crisis te laten opdraaien, moeten wij de nodige instrumenten van verzet proberen uit te bouwen. Het PS-argument van ‘zonder ons zou het erger zijn’ wordt ter linkerzijde steeds meer in vraag gesteld door syndicale initiatieven en de eerste successen van consequent links. Dit proces zal versnellen. Er wordt gezegd dat er nog nooit zoveel rijkdom in ons land was, maar ook de ongelijkheid was nooit zo groot. De 85 rijksten in de wereld bezitten evenveel als de armste helft van alle mensen. Het is voor die rijken dat Di Rupo de rode loper uitrolde op het Wereld Economisch Forum in Davos. De enige reden waarom de ongelijkheden in ons land nog niet zo groot zijn als in sommige andere landen is overigens de kracht van de arbeidersbeweging die lang heeft gevochten om stelsels van collectieve solidariteit af te dwingen.
Het is weinig waarschijnlijk dat er voor de verkiezingen nog grote besparingsmaatregelen zullen komen. In die periode moeten we ons syndicaal en politiek voorbereiden op het verzet dat nodig zal zijn na de verkiezingen. Dit moet de arbeidersbeweging en de jongeren toelaten om zo sterk mogelijk deze strijd aan te gaan. De verkiezingsperiode biedt mogelijkheden om ons te versterken en in die zin voor te bereiden. Laat ons die kans grijpen!
