Annie is een werkneemster in een kleine fabriek die matrassen produceert. Ze heeft twee kinderen maar wil er geen meer. Wanneer ze onvrijwillig zwanger wordt, trekt ze naar een plaatselijke afdeling van de MLAC (Mouvement pour la Libération de l’Avortement et de la Contraception), een organisatie die campagne voert voor de legalisering van abortus en die samen met artsen en vrijwilligers vrouwen bijstaat om abortus toe te passen volgens de Karman-methode. Dit vond plaats in Frankrijk in 1974, in een klein provinciestadje. In die tijd was abortus totaal verboden.
door Francine Dekoninck, verpleegkundige, syndicaliste en feministe
Aanvankelijk dacht Annie dat ze geen tijd had om zich in te zetten voor de vereniging omdat ze het al erg druk had met haar werk en gezin. Maar toen Christiane, haar buurvrouw, stierf als gevolg van een clandestiene abortus, besloot ze zich in te zetten voor de beweging. Ze ontdekte veel solidariteit en leerde geleidelijk zelf abortussen uit te voeren.
De beweging had moeite om aan de groeiende vraag van vrouwen te voldoen. Er ontstonden spanningen met de jonge artsen (allemaal mannen). Annie en andere vrijwilligers zagen dit als een kans om vrouwen de controle over hun lichaam terug te geven.
In december 1974 werd abortus gedecriminaliseerd door het Franse parlement (met 274 linkse en centrumstemmen voor, 189 rechtse stemmen tegen) en was het voortaan mogelijk om binnen de tien weken een abortus te laten uitvoeren door een arts. Dit bracht de kwestie van de ontbinding van de plaatselijke MLAC-groep aan de orde. Maar abortus in de ziekenhuizen zou niet gratis zijn en de gewetensclausule voor dokters beperkte de toegang tot abortus. Onder de indruk van de solidariteit die ze bij de MLAC zag, besloot Annie verpleegkunde te gaan studeren.
In België is abortus nog steeds niet volledig gedepenaliseerd. In 1990 werd het gedeeltelijk uit het strafwetboek gehaald met de wet Lallemand-Michielsen. Toenmalig koning Boudewijn, lid van de katholieke sekte van de ‘Charismatische verniewing’, weigerde die wet te ondertekenen.
Haast je om deze militante film te zien, die me diep ontroerde omdat ik beroepsmatig vóór 1990 zoveel jonge vrouwen zag die in het ziekenhuis kwamen te overlijden na een clandestiene abortus!
