Door Darragh O’Dwyer uit The Socialist (krant van de Socialist Party in Ierland)
Klimaatrampen, oorlogen, pandemieën en ongelijkheid: dit zijn mondiale problemen die allemaal om mondiale oplossingen schreeuwen. De wereld wordt geconfronteerd met meerdere en onderling verbonden crises, die allemaal het resultaat zijn van de economische, sociale en politieke orde die onze planeet regeert: het kapitalisme. Het internationalisme van socialisten komt voort uit ons inzicht dat er een internationale strijd van arbeiders, jongeren en onderdrukten nodig is om een einde te maken aan dit systeem. Uiteindelijk is socialisme internationaal, of het is niets.
Een wereldwijd systeem
Hoewel elk land zijn eigen kenmerken heeft, maken ze allemaal deel uit van een ondeelbare wereldeconomie. Toen het kapitalisme door een bloedig proces van koloniale plundering en onteigening de overhand kreeg als het dominante economische systeem, verbond het de wereld door handel. Marx schreef in het Communistisch Manifest: “In de plaats van de oude lokale en nationale zelfgenoegzaamheid en afgeslotenheid komt er een veelzijdig verkeer, een veelzijdige afhankelijkheid van de volkeren onderling.”
Recente gebeurtenissen hebben aangetoond hoe dat vandaag nog steeds bijzonder correct is. De blokkade van het Suezkanaal was voor veel kapitalisten een pijnlijke herinnering aan het feit dat jaarlijks 12% van de wereldhandel via deze route verloopt; de oorlog in Oekraïne heeft de voedselproductie en -export verstoord en de prijzen in de hele wereld opgedreven.
We moeten een wetenschappelijk begrip hebben van het systeem dat we bestrijden als we een programma en strategie willen ontwikkelen om het omver te werpen. Daarom bekijken socialisten de dingen vanuit een wereldperspectief. Eenvoudig gezegd, we kunnen de gebeurtenissen in een land niet begrijpen zonder eerst uit te gaan van een wereldwijde analyse.
De strijd van de arbeidersklasse is internationaal
De ontwikkeling van de industrie en het doordringen van het kapitalisme tot in alle uithoeken van de planeet, hebben ook een internationale arbeidersklasse doen ontstaan.
De meest klassenbewuste arbeiders hebben altijd begrepen dat wie één werkende raakt, alle werkenden treft, ongeacht geslacht, etniciteit of nationaliteit. De geschiedenis staat bol van voorbeelden van inspirerende solidariteitsacties over de grenzen heen. In de jaren zeventig weigerden Schotse werknemers van Rolls Royce onderhoud te verrichten aan de motoren van de voormalige RAF-vliegtuigen die door de wrede dictatuur van Pinochet werden gebruikt; van 1984-1987 staakten werknemers van Dunnes Stores in Dublin, voornamelijk jonge vrouwen, omdat ze weigerden goederen uit het apartheidsland Zuid-Afrika te verhandelen.
Tegenwoordig dragen nieuwe technologie en sociale media bij tot een nog groter internationalistisch bewustzijn, vooral onder jongeren. De moord op George Floyd ontketende een sociale opstand in de VS, maar verspreidde zich snel naar alle continenten; zo ook de klimaatstakingen van scholieren, die in 2019 leidden tot een gecoördineerde stakingsdag met 7 miljoen deelnemers; de nieuwe wereldwijde feministische golf deelt eveneens lessen, slogans en tactieken – de aanval op Roe vs. Wade in de VS heeft een golf van solidariteit gegenereerd van arbeiders en jongeren over de hele wereld.
Een systeem gebouwd op concurrentie
Een onderling verbonden wereld is echter niet hetzelfde als een samenwerkende wereld. In tegenstelling tot het internationalisme van de arbeidersklasse is de kapitalistische klasse uiteindelijk nationaal, in voortdurende concurrentie met andere natiestaten om markten, grondstoffen en winsten. We zien dit vandaag met de opkomst van protectionisme, deglobalisering en het uitbreken van oorlogen. We zagen dit ook bij de stormloop op vaccins, waarbij rijke landen enorme reserves kochten ten koste van armere landen, in een wedloop om hun economieën eerder te heropenen dan hun concurrenten.
Zoals veel jongeren nu instinctief beseffen, vereist de klimaatcrisis een internationale oplossing. Zoals veel van de verschrikkingen die door het kapitalisme worden veroorzaakt – armoede, ziekte, honger – is er geen oplossing op een louter nationale basis. Alleen door de ontwikkeling van een internationaal productie- en distributieplan, waarin rijkdom, grondstoffen, technologie en kennis op rationele en coöperatieve basis worden georganiseerd, kan een catastrofe worden afgewend en kan de mensheid tot bloei komen en haar volledige potentieel bereiken.
Een internationale strijd
Dat klinkt misschien utopisch, maar, zoals hierboven uitgelegd, is de klassenstrijd internationaal en revolutie besmettelijk. Hoewel een socialistische revolutie in één land een enorm positieve ontwikkeling zou zijn, zouden het voortbestaan en de consolidatie ervan uiteindelijk afhangen van de verspreiding van de revolutie elders. Imperialistische machten over de hele wereld zouden alles in het werk stellen om elk project dat hun heerschappij bedreigt te saboteren. Oproepen tot internationale actie zouden in dit opzicht absoluut essentieel zijn, een oproep aan arbeiders om zich te verzetten tegen de acties van ‘hun eigen’ heersende klassen en zich aan te sluiten bij de revolutie.
Een belangrijk deel van het winnen van socialistische verandering is ons organiseren om het te bereiken, in de vorm van een wereldwijde revolutionaire organisatie. Malcolm X zei ooit dat “morgen behoort aan hen die zich er vandaag op voorbereiden.” Sluit je bij ons aan om de toekomst vrij van kapitalisme af te dwingen die zo hard nodig is.
