Vorige week lanceerde Jeremy Corbyn aan de universiteit van Birmingham het kiesprogramma van Labour. In zijn toespraak benadrukte hij de afgelopen negen jaar van besparingen. Hij stelde dat de beloften in het programma door de heersende elite als ‘onmogelijk’ zullen weggezet worden, omdat de elite nu eenmaal geen veranderingen wil aan een systeem dat “in hun voordeel is opgezet.” Hij wees erop dat één derde van de miljardairs financiële steun gaf aan de Tories en plaatste daar Labour tegenover dat “aan uw kant” staat.
Door Paul Callanan, Socialist Alternative
In vergelijking met de afgelopen tien jaar van besparingen en de afgelopen drie decennia van neoliberaal beleid van zowel Labour als Tories, is dit programma effectief radicaal. Net als het programma van 2017 is het een verdere breuk met de dogmatische opvatting dat er geen alternatief is voor de ongebreidelde vrije markt.
Het klopt ook dat het programma vol staat met “populaire maatregelen.” Peilingen toonden meermaals aan dat maatregelen als de nationalisatie van spoor, post en diensten, het stoppen van besparingen en privatiseringen in de zorgsector en het schrappen van inschrijvingsgeld effectief brede steun genieten.
De belofte om 1 miljoen groene jobs te creëren speelt in op de woede en de actiebereidheid van de jongeren die bleek in de recente klimaatstakingen. Het is ook positief dat het plan van Labour voor een economie zonder CO2-uitstoot gericht is op een “rechtvaardige transitie” waarbij personeel uit de gas- en oliesector alternatieve tewerkstelling aangeboden krijgt waarbij de bestaande kennis en vaardigheden gebruikt worden.
De maatregel die de meeste media haalde, was die voor het gratis degelijk internet voor iedereen in het land. Ook deze maatregel is een indicatie van het radicale denken in het verkiezingsprogramma.
Helaas toonde de toespraak van Corbyn ook enkele beperkingen. Hij stelde terecht dat “Johnson de Brexit wil kapen om een Thatcherisme op steroïden op de bevolking los te laten” en wees op de handelsgesprekken met de VS, waarbij de zorgsector zou geopend worden voor Amerikaanse bedrijven. Maar Corbyn bleef eens te meer onduidelijk over welk soort Brexit hij wil doorvoeren. Hij hield het op vage retoriek zoals “Brexit uit handen van de politici halen.”
Corbyn sprak over een “investerintgsblitz” om infrastructuurprojecten te financieren. Het kiesprogramma herhaalt het idee van een nationale investeringsbank om deze projecten en openbare diensten te financieren. Zoals we eerder opmerkten, zal dit echter niet volstaan om de nodige middelen te mobiliseren.
De grootste beperking in het kiesprogramma is het ontbreken van een eis rond de nationalisatie van de grote banken. Dit is niet alleen van cruciaal belang voor de financiering van de plannen van Labour. Corbyn sprak terecht over de vijandigheid die dit kiesprogramma zal opwerpen bij de rechterzijde en het establishment. Die vijandigheid zal zich niet tot woorden beperken.
Alle instrumenten waarover zij beschikken, zullen worden gebruikt om te voorkomen dat er een radicaal, anti-besparingsbeleid wordt gevoerd en de banken zullen de sleutel daartoe zijn. Een Labour-regering zal moeten voorkomen dat haar programma wordt gesaboteerd, bijvoorbeeld door middel van investeringsstakingen van de rijken, waarbij het geld van die banken uit het land wordt weggehaald. Om dit te doen, moeten de banken worden genationaliseerd onder democratisch toezicht van de werkenden en is er kapitaalcontrole nodig om te voorkomen dat het geld verdwijnt.
Het volstaat ook niet om te zeggen dat de bevoorradingskanalen van de zes grote energiebedrijven genationaliseerd worden. Dit laat de private bedrijven nog steeds de controle over een groot deel van de energiesector. Om een ander energiebeleid te kunnen voeren, moet de volledige sector in publieke handen komen. De grote bedrijven moeten daartoe meteen genationaliseerd worden.
Wij roepen op om de 100 grootste monopolies die 80% van de economie in handen hebben te nationaliseren. Als ze in private handen blijven, zullen jobs naar het buitenland blijven gaan, zeker als Labour aan de macht komt en de grote bedrijven meer belastingen en betere lonen wil laten betalen. Deze bedrijven in publieke handen nemen, is essentieel om degelijke lonen te garanderen. We kunnen de beschikbare rijkdom en middelen bovendien gebruiken om de economie democratisch te plannen gericht op de noden en behoeften van de volledige samenleving.
Tijdens zijn toespraak zei Corbyn: “Het enige wat je hoeft te doen, is stemmen.” Dat zal niet het geval zijn. Bij de vorige verkiezingen deed Labour het merkbaar beter dan verwacht op basis van mobilisatie naar massameetings en campagnemomenten. Dat is wat nodig is om ook nu verder vooruit te gaan.
De syndicale acties bij de post (Royal Mail), het onderwijs en laagbetaalde schoonmakers die voor een minimumloon van 15 pond per uur opkomen, laten zien wat nodig is om voor het programma van Corbyn te strijden. Net als de klimaatstakingen die dit jaar in Groot-Brittannië en de rest van de wereld plaatsvonden. Dit soort massamobilisaties zal ook na de verkiezingen nodig zijn, zowel indien Corbyn wint en de heersende klasse overgaat tot sabotage, als in het geval dat er opnieuw een Tory-regering komt met een rampzalig besparingsbeleid.
We moeten nu in actie komen om de Tories op 12 december de deur uit te sturen. Het verkiezingsprogramma van Labour heeft het potentieel om enthousiasme te wekken en mensen op straat en in werkplaatsen aan te sporen om ervoor te vechten. Deze beweging zal ook een gedurfd socialistisch programma nodig hebben om de confrontatie met de bazen ook na de verkiezingen aan te gaan.
