Het succes van de syndicale eis voor een hoger minimumpensioen maakte dat deze centraal stond op 1 mei. SP.a-voorzitter Crombez stelde dat dit een breekpunt is voor zijn partij om in een volgende coalitie te stappen. Hopelijk houdt hij woord: vorige coalities met de sociaaldemocratie vielen de pensioenen en brugpensioenen aan in plaats van ze te versterken. Het Generatiepact is nog niet vergeten. Daarnaast werd gesproken over een verlaging van de BTW op energie en het wegwerken van wachtlijsten in de zorg.
De socialisten waren zenuwachtig op deze 1e mei: de peilingen zien er niet goed uit. Na vijf jaar rechtse regering verliezen alle regeringspartijen in de peilingen, maar ook SP.a en PS. De laatste peiling beperkt het verlies voor de PS waardoor de sociaaldemocraten mogelijk opnieuw de grootste politieke familie in het land worden en bij regeringsdeelname Di Rupo opnieuw als premier kunnen lanceren. Maar zeker langs Nederlandstalige kant ging er op 1 mei weinig hoop uit van de SP.a. Met 10 tot 12% in de peilingen is het enthousiasme heel beperkt. In Antwerpen komt daar de lokale coalitievorming met N-VA bij. Dat heeft blijkbaar ook neveneffecten: militanten van LSP die op de hoek van de kaaien en de Suikerrui, voor de laatste rechte lijn naar de Grote Markt, een klein infostandje wilden zetten, werden manu militari verjaagd door de SP.a. Eerder mocht onze delegatie met onder meer Tamil en Kasjmiri activisten niet samen opstappen met een deel van onze Koerdische vrienden. De repressieve aanpak van coalitiepartner N-VA wordt blijkbaar gretig overgenomen…
PVDA is al enkele jaren sterker aanwezig op de lokale 1 mei-optochten. Dat was dit jaar niet anders. Voorzitter Peter Mertens pleitte in Antwerpen voor een hoger minimumpensioen en eerlijke belastingen. Hij zei dat we de ‘kathedraal van de sociale zekerheid’ moet verdedigen, een kathedraal die steen per steen is opgebouwd en nu bedreigd is door de neoliberale besparingen. Dat de sociale zekerheid afgedwongen is door harde arbeidersstrijd, zei Mertens er niet bij maar zal ongetwijfeld door de aanwezigen zo begrepen zijn. Het minimumpensioen van 1500 euro nam een belangrijke plaats in de toespraak van Mertens in. Zo verwees hij naar het feit dat zijn partij die eis reeds in 2017 lanceerde op Manifiesta. De inzet voor PVDA is een sterkere aanwezigheid in het parlement.
Ook het Vlaams Belang, dat 1 mei al jarenlang tevergeefs probeert te kapen, had het over een hoger minimumpensioen. Daarmee wil extreemrechts zich ‘socialer’ profileren dan concurrent N-VA. Nochtans is de partij voorstander van het afschaffen van het brugpensioen en het versneld laten afnemen van werkloosheidsuitkeringen. Van Grieken bracht zijn nieuwe kopstuk Van Langenhove mee naar Ninove. Die neonazi van Schild & Vrienden ging reeds meermaals over tot provocatieve acties tegen vakbondsprotest rond sociale eisen. Erg geloofwaardig is de poging tot ‘sociaal gezicht’ van het Vlaams Belang niet bepaald.
Terug naar de echte 1 mei-activiteiten. Daar waren uiteraard niet alleen militanten van SP.a en PVDA aanwezig. In de ABVV-delegaties was er heel wat aandacht voor de campagne rond 14 euro minimumloon. Dat is bijzonder belangrijk, zeker ook voor jonge werkenden. De campagne ‘Fight for 14’ slaat aan en het ABVV zoekt naar manieren om deze verder uit te breiden en op straat te brengen. Op 1 mei waren er daar zeker nog meer mogelijkheden voor. De petitie kan bijvoorbeeld breder gebruikt worden met infostands op markten, in winkelstraten maar ook tijdens activiteiten als 1 mei. Een lokale verankering van de campagne om deze te concretiseren, kan de basis leggen om een krachtsverhouding op te bouwen om hier en daar overwinningen te boeken in opbouw naar een algemene verhoging van het minimumloon tot 14 euro.
De inzet van de verkiezingen is groot. Nog eens vijf jaar Thatcheriaans bewind is nefast voor onze levensstandaard. Rechts moet bestreden worden, zowel in de stembus als op straat. Er is een brede steun voor vakbondseisen rond pensioenen, koopkracht en sociale zekerheid. We moeten die steun zichtbaar maken en op de politieke agenda zetten door er actief strijd rond te voeren. We zullen niets cadeau krijgen. De origine van 1 mei ligt in de strijd voor de 8-urendag eind 19e eeuw. Dat was een harde strijd die gewonnen werd omdat een krachtsverhouding werd opgebouwd. Vandaag zal eveneens strijd nodig zijn om onze sociale verworvenheden te beschermen en er nieuwe af te dwingen.
LSP was op 1 mei in tal van steden aanwezig met een strijdbare krant ‘De Linkse Socialist’, pamfletten met onze stemoproep en rond de 14 euro per uur, boeken, badges, … We kregen doorgaans een positieve respons met een goede verkoop van ons maandblad en heel wat financiële steun die opgehaald werd met onder meer badges. Hieronder ons pamflet over de verkiezingen en de campagne 14 euro.
Reeks foto’s uit Antwerpen (door Liesbeth):
[embed-google-photos-album https://photos.app.goo.gl/iczAZpKMk6e2eJN6A]
DE RECHTSE BESPARINGSREGERING MOET WEG! STEM PVDA
Vijf jaar regering Michel I. Vijf jaar van besparingen, cadeau’s aan de grote bedrijven en hervormingen tegen de werkende klasse. We moeten nu allen tot 67 jaar werken, we leverden loon in, het officiële belastingtarief voor bedrijven daalde van 33% naar 25%. Bedrijven keerden record dividenden uit aan hun aandeelhouders. De armoede blijft toenemen, maar de rijkdom was nog nooit zo groot. Geen wonder dat de grote bedrijven via het VBO laten weten dat ze meer van hetzelfde willen.
Deze regering gebruikt angst, rond veiligheid en migratie, om de aandacht af te leiden van haar asociaal beleid. Of ze blijft hameren op de fabel dat geven aan de rijken op termijn voordelig is voor de gewone bevolking. We hebben nood aan een partij die onomwonden de belangen van de werkende klasse verdedigt. Daar is een groot draagvlak voor.
Volgens de recentste politieke barometer van de VRT wil 75% van de kiezers dat de pensioenleeftijd terug op 65 jaar wordt gebracht. Slechts 19% steunt het regeringsbeleid en een pensioen op 67 jaar. Uit de Stemtest blijkt dat 88% vindt dat een rusthuisfactuur nooit hoger mag zijn dan het pensioen van de rusthuisbewoner. 85% is ook voorstander om de BTW op elektriciteit te verlagen van 21% naar 6%. Uit vorige peilingen bleek een gelijkaardig aantal kiezers, 85%, voorstander te zijn van een vermogensbelasting.
Actiebereidheid is er genoeg. Vele honderdduizenden hebben betoogd, actie gevoerd en gestaakt tegen de asociale politiek van deze regering. Het protest werd hoofdzakelijk genegeerd en men ging over tot de orde van de dag.
Deze regering zwicht niet na één of twee stakingen. Ze is vastberaden om haar missie, een hard neoliberaal beleid, te volbrengen. Onze sterkte bestaat eruit dat we de grote meerderheid verdedigen en vertegenwoordigen. Maar dan moet deze ook worden georganiseerd in effectieve actie. De regering heeft al een aantal plannen moeten opbergen omdat ze het risico liep om te botsen op een te groot verzet.
De jongeren hebben er de voorbije maanden voor gezorgd dat een sociaal rechtvaardige klimaatpolitiek op de agenda staat. Als ze gewoon waren blijven betogen op zondag, dan hadden ze nooit eenzelfde weerklank gekend. De politici beweerden dat zede boodschap hadden begrepen, maar ze wilden vooral de jongeren terug op de schoolbanken, de contestatie stopzetten. Ze bewezen vooral opnieuw hun onvermogen om de problemen krachtdadig aan te pakken omdat ze niet bereid zijn de echte verantwoordelijken, de grote vervuilers aan te pakken.
We hebben nood aan verzet, een verzet dat even vastberaden is als de regering. Hoe overtuigend onze argumenten tegen het beleid ook mogen zijn, er is ook nood aan een alternatief.
Het programma van de PVDA drukt uit wat nodig is om de problemen aan te pakken: een minimumloon van 14 euro per uur, een minimumpensioen van 1500 euro, een sociaal rechtvaardige klimaatrevolutie, … Maar de PVDA legt ons niet uit waarom dit alles zo moeilijk te bekomen is. Het is omdat het kapitalisme dit soort hervormingen niet zomaar toelaat. Het zal alles doen, van chantage tot sabotage, om systeemverandering tegen te houden. Daarom hebben we nood aan socialistische verandering. Verandering die definitief een einde kan maken aan uitbuiting van mens en natuur. Deze benadering is wat LSP uniek maakt. Ga met ons in debat en sluit aan.
Een leefbaar minimum voor iedereen: 14 euro per uur!
1,8 miljoen Belgen leven in armoede. Een job is al lang geen zekerheid meer op een menswaardig leven: 230.000 werknemers en zelfstandigen, of 5% van de actieven, zijn arm. Een minimumloon van 14 euro per uur (arbeider), of 2.300 euro bruto per maand (bediende), zou voor velen een belangrijke opstap richting een kwaliteitsvol leven betekenen.
Momenteel ligt dat minimumloon op 9,65 euro per uur, relatief gezien één van de laagste ondergrenzen in West-Europa. Zo’n 15% van de werknemers verdient maandelijks minder dan 2.300 euro bruto. Voor hen zou het realiseren van de €14-eis onmiddellijk een wereld van verschil maken. Daar komt nog bij dat een fors hoger minimumloon een opwaartse druk uitoefent op alle lonen in ons land.
“€14/uur? Onbetaalbaar,” beweren patroons en hun politieke lakeien. Niets is echter minder waar! In 2017 maakten de 5.000 grootste Belgische bedrijven 24,2 miljard euro nettowinst, of 5% meer dan het jaar voordien. In 2016 werd door Belgische bedrijven 129 miljard euro versluisd naar belastingparadijzen.
Hoewel het minimumloon het speerpunt is van de campagne die het ABVV lanceerde, is het net zo belangrijk om ook al wie van een uitkering leeft niet in de kou te laten staan. 1.500 euro netto minimumpensioen, minimaal 1.200 euro (werkloosheids)uitkering en behoud van 80% van het loon bij langdurige ziekte zijn noodzakelijke eisen die het programma vervolledigen om de strijd tegen armoede ten volle te voeren. De site www.14euros.be werd gelanceerd, alsook een geanimeerde facebookpagina.
Een campagne heeft echter op een bepaald moment ook overwinningen nodig. Een eerste veldslag(je) werd al gewonnen bij het vleesverwerkend bedrijf “Pluma Ter Beke” in Wommelgem. Tijdens het sociaal overleg op het bedrijf werden in het kader van een nieuwe functieclassificatie de laagste lonen opgetrokken tot 14,05 euro per uur. Deze overwinning kan uiteraard dienen als trendsetter.
LSP wil meewerken aan het opstarten van concrete campagnes om €14 te realiseren in werkplaatsen, sectoren, …. In de VS werd zo’n strijd succesvol gevoerd. Daar startte zes jaar geleden een beweging voor een $15/u minimumloon. Acties van de werknemers zelf op hun werkplaats, inclusief “spontane” stakingen, leidden tot lokale overwinningen en een snelle uitbreiding van de campagne.
Lokale overwinningen, per werkplaats/bedrijf, waren cruciaal om de beweging het noodzakelijke zelfvertrouwen te bezorgen. Een succesvolle Fight for €14 kan werkenden het vertrouwen geven dat het loont om je te organiseren en op te komen voor je rechten.
