Op 8 maart organiseert campagne ROSA Marsen tegen Seksisme. Daarmee sluiten we aan bij de groeiende internationale beweging voor vrouwenrechten en tegen alle vormen van discriminatie.
Van #MeToo naar #Wefightback
#MeToo zorgde voor een vloedgolf van getuigenissen. Traditionele politici noemden zichzelf feminist en kwamen met sensibiliseringscampagnes tegen seksisme. Dit verandert niets aan de voedingsbodem van seksisme. Integendeel: het is hun asociale besparingspolitiek die de voedingsbodem van seksisme versterkt.
De vele getuigenissen onder #MeToo tonen dat het een maatschappelijk probleem is, waar een collectief antwoord op nodig is. De afgelopen weken waren er acties op de werkvloer, van een staking bij McDonald’s in de VS tegen seksueel wangedrag tot een walk-out bij Google. Het is belangrijk dat we ons op de werkvloer organiseren om samen te strijden tegen seksisme.
Het maatschappelijk probleem van seksisme komt op veel manieren tot uiting. Zo wordt het vrouwenlichaam gecommercialiseerd: voor meer winsten worden stereotypen op scherp gesteld. Dit heeft gevolgen voor hoe vrouwen behandeld worden. Het leidt ook tot een verkrachtingscultuur die slachtoffers veroordeelt en daders vrijspreekt.
Formeel is er gelijkheid. Maar toch worden we dagdagelijks met seksisme en onrecht geconfronteerd. De regering beweert op te komen voor vrouwen, maar weigert te investeren in onder meer gezondheidszorg of gemakkelijkere toegang tot voorbehoedsmiddelen en abortus. Een échte vrije keuze voor vrouwen betekent ook dat een kind krijgen niet mag leiden tot een grotere kans op armoede.
Wij zeggen:
- Vakbonden moeten op de werkvloer de strijd tegen seksisme mee organiseren: gelijk loon voor gelijk werk, stop seksueel wangedrag.
- Gratis toegang tot voorbehoedsmiddelen, gemakkelijke toegang tot abortus
- Meer investeringen in het onderwijs
- Een degelijke seksuele opvoeding die verder gaat dan biologie, met opgeleide vormingswerkers
Strijden voor vrouwenrechten is strijden tegen besparingen
Vrouwen zijn bij de eerste slachtoffers van besparingen op alle niveaus. De afbouw van de openbare diensten legt taken die voorheen collectief georganiseerd werden op de schouders van het gezin, meestal de vrouw. Denk maar aan het groot aantal mantelzorgers: in 2017 waren dat er in Vlaanderen al 171.846, een stijging met 20% tegenover 2015. In de kinderopvang zijn er onvoldoende plaatsen waardoor ouders en grootouders moeten inspringen.
De aanvallen van de regering op werkenden treffen vrouwen extra hard. Zo moet de helft van de vrouwen het stellen met een pensioen van minder dan 1.000 euro per maand. Aanvallen op vervroegde pensionering, tijdskrediet en pensioenrechten zelf zullen dit enkel erger maken.
Sociale tekorten leiden tot spanningen. Zo hoorden we hoe op een werkplaats fysiek gevochten werd nadat een personeelslid ouderschapsverlof opnam in de vakantieperiode, waardoor een collega geen vakantie kon opnemen. We moeten ervoor zorgen dat de woede niet tegen elkaar gericht is, maar tegen de verantwoordelijken voor de tekorten. Dit betekent ook actief opkomen voor meer collega’s.
Wij zeggen:
- Voor massale investeringen in sterke openbare diensten die beantwoorden aan de noden (vb. crèches, maar ook openbaar vervoer, gezondheidszorg, …). Voldoende personeel aan goede voorwaarden zorgt voor betere dienstverlening.
- Intrekking van alle aanvallen op vervroegd pensioen, tijdskrediet en pensioen. Optrekken van het minimumpensioen tot 1500 euro per maand!
Strijden tegen geweld op vrouwen is strijden voor hun financiële onafhankelijkheid
Vrouwen werken vaak in ondergewaardeerde sectoren, met tijdelijke en flexibele jobs en zeer precaire contracten. Ook zitten we vandaag nog steeds met de historische loonkloof van 20%. “Gelijk loon voor gelijk werk,” was een slogan van de stakende vrouwen van FN Herstal in 1966. Het was ook de slogan van stakend gemeentepersoneel in het Schotse Glasgow enkele weken geleden. We zijn er dus nog lang niet!
Onzekerheid en armoede verhogen de kans op geweld, zowel op het werk als in het gezin. Wat kan je doen op je werk wanneer je bang bent om je job te verliezen? Lage lonen van vrouwen maken hen afhankelijker van hun partner en dus kwetsbaarder voor huiselijk geweld. Meer dan de helft van de alleenstaande ouders leeft in armoede.
Wij willen:
- een verhoging van het minimumloon naar 14 euro per uur
- een collectieve arbeidsduurvermindering zonder loonverlies en met bijkomende aanwervingen om werk, gezin en vrije tijd op een leefbare manier te kunnen combineren.
- uitkeringen die een individueel recht zijn en opgetrokken worden tot boven de armoedegrens!
Allemaal samen strijden!
Het is al te gemakkelijk om ons te laten verdelen. Sommigen doen het bewust: zogezegd vrouwenrechten of LGBTQI-rechten verdedigen om eigenlijk racistische haat te verspreiden. Het Vlaams Belang is daar extreem in: die partij verklaarde tot recent nog dat de plaats van de vrouw aan de haard is, maar om racisme te versterken werpt ze zich plots op als verdediger van vrouwenrechten. Hoe kunnen we ingaan tegen onderdrukking door andere vormen van discriminatie en onderdrukking te stimuleren? Een zondebokbeleid leidt de aandacht af van de verantwoordelijken voor sociale ellende. Het verdeelt bovendien onze strijd tegen de besparingen en voor onze gemeenschappelijke noden.
We moeten samen strijden. Aanklagen is niet genoeg! Maatschappelijke problemen vereisen een collectief antwoord. Internationale Vrouwendag, 8 maart, moet terug een dag van strijd zijn om onze noden op de agenda te zetten en onze krachten te versterken. Dat is waarom de plaats van de vrouw het hele jaar door, maar zeker op 8 maart, in de strijd is.
Organiseer mee aan onze marsen tegen seksisme op 8 maart. Vraag je vakbondsafdeling om de mars te steunen en een oproep rond te sturen. Maar vooral: kom zelf en probeer collega’s, vrienden of familieleden mee te brengen.
