Naar aanleiding van de komst van Puigdemont en vier andere leden van zijn Catalaanse regering spraken we met Boris, verantwoordelijke van LSP in Brussel die de situatie in Catalonië op de voet volgt.
Wat denk je van het voorstel van Franken om Puigdemont asiel aan te bieden?
“De verklaringen van Theo Francken zijn een manier voor de N-VA om het gebrek aan steun aan het onafhankelijkheidsproces in Catalonië recht te trekken. Wat hij in de feiten voorstelde, was om Puigdemont in te dekken terwijl die het schip verlaat en om hem een persoonlijke uitweg te bieden.
“De N-VA neemt deel aan een regering die de Catalaanse republiek niet erkent. Voor de N-VA is het belangrijkste het brutale besparingsbeleid tegen de werkenden, niet het recht op zelfbeschikking. Het nationalisme van N-VA is een manier om de arbeidersbeweging te verdelen op basis van egoïstisch revanchisme.
“Dat is helemaal niet wat dominant is in het beroep doen op het recht op zelfbeschikking door de Catalaanse massa’s. Het verzet van de werkenden en jongeren in Catalonië tegen de nationale onderdrukking is tevens een verzet tegen de besparingen opgelegd door de centrale PP-regering.”
De afgezette minister-president van Catalonië, Puigdemont, wordt vervolgd in Spanje. Hij sprak in ons land met onder meer Paul Bekaert, een advocaat gespecialiseerd in het Europese aanhoudingsbevel, uitwijzingen en asiel. Wat zijn de redenen van zijn ballingschap?
“Tijdens zijn persconferentie verklaarde Puigdemont dat hij geen politiek asiel in België aanvraagt, maar dat hij toch in Brussel zal blijven om als een vrij man tegen de gerechtelijke vervolging in te gaan. Een asielprocedure is volgens zijn advocaat een mogelijkheid indien er een Europees aanhoudingsbevel komt.
“Er is de dreiging van een politiek proces met zware gevangenisstraffen wegens rebellie, opruiing en misbruik van overheidsmiddelen. De procureur stelt zijn houding in het Catalaanse referendum voor als een “gewelddadige opstand” en de algemene staking van 3 oktober als “machtsvertoon.” In realiteit vormen Puigdemont en zijn rechtse partij PDeCAT slechts de formele leiding.
“Op 1 en 3 oktober lag het reële initiatief in handen van de massa’s die het proces veel verder duwden dan Puigdemont wou. Zijn vlucht naar Brussel is gericht op het veiligstellen van zijn persoonlijke positie en zijn prestige als vertegenwoordiger van een symbolische regering in ballingschap na een symbolische onafhankelijkheidsverklaring. De rechterzijde is immers niet in staat om de aspiraties van de massa’s waar te maken.
“Puigdemont verklaarde dat hij zich niet wil mengen in de Belgische politiek, maar dat hij hier is om ervoor te zorgen dat het debat over de Catalaanse onafhankelijkheid op internationaal en Europees niveau wordt gevoerd. Het is een illusie te denken dat een Catalaanse republiek zal erkend worden via lobbywerk bij de Europese instellingen en de verschillende regeringen. Ze spraken zich allemaal uit tegen de Catalaanse onafhankelijkheid. Ze houden allemaal vast aan de historische natiestaten van het kapitalisme en vrezen tegelijk dat de beweging in Catalonië het kapitalistische systeem zelf bedreigt. Enkel een massastrijd met revolutionair karakter kan dergelijke toegevingen afdwingen wanneer de heersende klasse geen andere mogelijkheid meer ziet om haar systeem te redden.”
Puigdemont sprak dinsdagmiddag op een persconferentie in Brussel, vlakbij de Europese instellingen. Hij verklaarde onder meer dat hij de ‘uitdaging’ van vervroegde verkiezingen op 21 december aanvaardt. Deze verkiezingen komen er na de ontbinding van het Catalaanse parlement door de Spaanse regering afgelopen vrijdag. Wat moeten we daarvan denken?
“Als rechtse politicus roept Puigdemont niet op tot een massabeweging in Catalonië om tegen de toepassing van artikel 155 te strijden. Hij is niet bereid om het hoofd te bieden aan de repressie van de PP-regering waar tienduizenden activisten ter plaatse het slachtoffer van dreigen te worden.
“Wat er nu vooral nodig is, is de organisatie van de beweging in Catalonië. Dat kan bijvoorbeeld door de uitbreiding van de comités ter verdediging van de republiek om in verzet te gaan en het voogdijschap waar Catalonië door de centrale regering onder geplaatst is te bestrijden. Dat moet gekoppeld worden aan een oproep tot algemene staking.
“Deelname aan verkiezingen in een situatie van mobilisaties kan ervoor zorgen dat de verkiezingen geen stap achteruit zijn, maar een kans om een linkse regering te vestigen die bereid is om socialistische maatregelen te nemen waarmee de problemen van armoede, huisvesting, zorg en alle vormen van onderdrukking kunnen aangepakt worden.
“De PP-regering en zijn bondgenoten van PSOE en Ciutadans slaagde er afgelopen zondag in om een zekere kracht te tonen door 300.000 mensen te mobiliseren in Barcelona op basis van een reactionaire nationalistische campagne. De aanwezigheid op die betoging werd versterkt door de angstcampagne van de meer dan 1700 bedrijven die hun zetel naar buiten Catalonië verhuizen. Dat is een directe bedreiging met delokalisatie van jobs. Een linkse regering zou daarop antwoorden met het wapen van de nationalisatie zodat het bedreigen van jobs niet kan gebruikt worden door de Catalaanse en Spaanse burgerij. Een socialistische republiek in Catalonië zou een inspiratiebron zijn voor de arbeidersbeweging in heel Europa en in de eerste plaats in de rest van de Spaanse staat.”
