- Laat Jordi Sánchez en Jordi Cuixart vrij!
- Weg met de PP regering! Voor een socialistische Catalaanse republiek!
Na de brutale repressie op 1 oktober tegen het Catalaanse volk, zet het staatsapparaat van de Spaanse heersende klasse zijn anti-democratisch offensief verder. De arrestatie van Jordi Cuixart en Jordi Sánchez werd gevolgd door het inroepen van grondwetsartikel 155 door de rechtse PP regering, PSOE (sociaal democraten) en Cuidadanos (‘Burgers’) en de volledige afschaffing van de Catalaanse autonomie, gevaar voor nieuwe arrestaties en zelfs het verbieden van organisaties die “de Spaanse eenheid” niet ondersteunen. Dit werd geëist door de woordvoerder van de PP, Pablo Casado, en zijn voorzitter in Catalonië, de extreemrechtse, chauvinistische and xenofobe, Xavier García Albiol.
Verklaring van Izquierda Revolucionaria
Het geweld van het Spaanse nationalisme, en de aan hen ondergeschikte Catalaanse burgerij, en van alle partijen die de voordelen van de kapitalistische klasse verdedigen, toont aan dat er een kans is om het nog steeds op franquistische grond steunende, oligarchische regime omver te werpen. Door het recht op zelfbeschikking van de Catalaanse bevolking te verdedigen kunnen we een socialistische transitie van de Catalaanse samenleving bekomen. Dat is waarom we oproepen voor massamobilisaties en een algemene staking!
Het regime van ‘78 en de revolutionaire crisis in Catalonië
Het feit dat meer dan twee miljoen mensen deelnamen aan het referendum op 1 oktober geeft aan dat er een drang naar verandering heerst onder het Catalaanse volk. Rekening houdend met feit dat het referendum plaatsvond onder verhoogde waakzaamheid van de Spaanse politie gaf dit nog meer deze wil aan. Een massale steun zoals deze hebben we nog niet vaak gezien in deze vorm van directe democratie. Het resulteerde in een overweldigende meerderheid. Het enige precedent voor de massale mobilisaties op de dag van de algemene staking, 3 oktober, was in 1936. Toen slaagden de Catalaanse arbeiders er in de fascistische staatsgreep af te slaan en te ontwapenen na uren van hevige strijd.
De revolutionaire crisis in Catalonië steunt op twee politieke factoren: de onderdrukking door de Spaanse gecentraliseerde staat, die weigert Catalonië te erkennen als onafhankelijke staat en het recht op zelfbeschikking via repressie onderdrukt; en de frustratie door de crisis van het kapitalistische systeem: massale werkloosheid, uithuiszettingen, onzekere en lage lonen, en het gebrek aan kansen voor de jeugd. De strijd tegen de onderdrukking als land en als klasse is een gezamenlijke strijd en zoals bij voorgaande confrontaties (1909, 1931, 1934, 1936, 1977) creëert het een enorm revolutionair potentieel.
De walging vanuit de volledige burgerij tegen deze beweging is geen toeval. De massa’s keren zich hiermee massaal tegen de regeringsleiders van ‘78, die de belangen van de heersende klasse behartigen, en de reformistische partijen die hen hierin steunden (de communistische PCE, de sociaaldemocraten van de PSOE en vakbonden). Daarom is het cruciaal om de ervaringen van toen te analyseren om een antwoord te bieden aan sommige krachten ter linkerzijde die de vermoeidheid van dit regime zien, maar op hetzelfde moment willen samenwerken met elementen die het repressieve regime mogelijk maakten en ondersteunen.
Tussen 1976 en 1978 vonden de franquistische politici zich opnieuw uit als “nieuwe democraten” (Martín Villa, Adolfo Suárez en vele anderen). Deze heren volgden vooral de richtlijnen van het Spaanse en internationale grootkapitaal. Ze kwamen tot een overeenkomst met Felipe González en Santiago Carrillo om de revolutionaire situatie de kop in te drukken. Dit verraad had als resultaat het legaal toestaan van de door de massa’s reeds bekomen democratische rechten en vrijheden. In ruil hiervoor kreeg de Spaanse burgerij de touwtjes weer in handen en werd, zoals Franco het gewild had, Juan I koning van Spanje.
Het regime van 1978 werd een ‘constitutionele monarchie’ waarbij wettelijk werd vastgelegd dat er geen vervolging van de misdaden van het Franco regime kwam. Hierdoor bleven de politie, het leger, de staat en de rechtspraak in handen van dezelfde reactionairen als tijdens het Franco regime. De grondwet gaf legitimiteit aan de vrije markt en de onbetwiste macht van de kapitalisten. Ze negeerde ook het recht op zelfbeschikking van Catalonië, Baskenland en Galicië. De grondwet moest het recht op zelfbeschikking erkennen, maar verzekerde ook de dictatuur van de centrale regering – “Spanje: één, groot en vrij” – door het toekennen van uitzonderlijke maatregelen (Artikel 155) en bleef onder de “bescherming” van het leger. De argumenten van de reformistische linkerzijde om het ‘akkoord’ te aanvaarden, waren de argumenten om in een revolutionaire situatie de nederlaag te rechtvaardigen: de dreiging van militair geweld, van een staatsgreep en een ongunstige ‘krachtsverhouding.’
De rol van de Catalaanse burgerij en de terugtocht van Puigdemont
De instellingen van het regime van ‘78, de PP, Cuidadanos, PSOE, en de kapitalistische media, schreeuwen om het luidst over de “waarden van de democratie” en “de rechtsstaat”, maar steunen op hetzelfde moment de brutale repressie tegen mensen die juist uiting willen geven aan hun democratische rechten door te gaan stemmen. Ze ondersteunen de kapitalistische klasse die de bevolking in een economische wurggreep wil nemen door hun bedrijven en banken te herlokaliseren. Door het toepassen van artikel 155 wordt dialoog onmogelijk gemaakt. Als fascistische bendes actief zijn wordt bewust de andere kant opgekeken. Dit reactionaire front predikt het meest fanatieke Spaans nationalisme, manipuleert en liegt straffeloos. Het doel is om het Catalaanse volk dat uiting wou geven aan haar drang tot vrijheid op de knieën krijgen.
De Catalaanse burgerij heeft op deze manier een beter begrip van de revolutionaire omstandigheden dan de reformistische partijen. Ze dreigen met herlokalisering in een poging het democratische proces van het uitroepen van de republiek te kunnen omkeren. Ze proberen de mensen bang te maken met ondermeer het wegtrekken van meer dan 700 bedrijven. De oligarchen, bankers en Catalonië’s grootste industriëlen hebben, zoals zo vaak, hun lot in de handen gelegd van de Spaanse burgerij die, gehuld in de Spaanse vlag, de democratische rechten van de Catalaanse bevolking op politiek en economisch vlak probeert te ondermijnen.
De rol van de staat als een gewapende groep mannen ter verdediging van de belangen van een minderheid is eens te meer duidelijk. De wetten die een legaal referendum uitsluiten kunnen niet worden veranderd want het is de wet! Maar als Caixa Bank en andere grote bedrijven willen wegtrekken, wat ook tegen de wet is, worden de wetten binnen de 24 uur veranderd om economische onrust toe te laten.
Ze geven blijken van hun daadwerkelijke belangen als klasse en de angst die ze voelen voor een werkelijke revolutionaire massabeweging. Veel Catalaanse zakenmannen die zich voordien als vrienden van het referendum profileerden, kondigen hun vertrek aan. Families die holdings bezitten, Grifols en Idilia Foods (Colacao, Nocilla), of Angels Vallvé, zakenvrouw en vrouw van de voorzitter van de beurs van Barcelona en vice president van Omnium, Joan Vallvé zijn maar enkele voorbeelden.
Het offensief van de burgerij kan niet worden bevochten door te ontkennen dat het gebeurt. De enige manier om met constructieve middelen de strijd aan te gaan, is door bewuste massamobilisaties die eisen dat de Catalaanse republiek moet voldoen aan de noden van de Catalaanse arbeidersklasse en jongeren. Dit door socialistische maatregelen naar voren te schuiven die kapitaalvlucht en sabotage van de burgerij teniet kunnen doen. Door het nationaliseren van de financiële sector en grote bedrijven onder democratische controle van het volk om zo tegemoet te komen aan de sociale noden van de bevolking.
De ervaring leert ons dat de Catalaanse republiek niet kan worden bereikt door samen te werken met de oligarchen die de democratische rechten van het volk vandaag onderdrukken, met partijen die het systeem sinds ‘78 in stand hebben gehouden en die hun politieke representatie hebben met Convergencia i Unio, en nu PDeCAT.
Zowel de sabotage van de Catalaanse kapitalisten en de emmer koud water die Puigdemont over de beweging kapte door de onafhankelijkheid uit te roepen en meteen op te schorten, tonen dat we de strijd tegen de repressie noch de weg naar een onafhankelijke Catalaanse republiek kunnen overlaten aan de PDeCAT.
Puigdemont en de rest van de nationalisten zijn ervaren politici die de belangen van de burgerij dienen. Ze werden door de massa’s gedwongen om verder te gaan dan ze eigenlijk voor ogen hadden en schreven het referendum uit. Wanneer het duidelijk werd voor de Catalaanse burgerij dat de beweging de repressie terugdreef, reageerde ze met economische chantage en eiste ze met alle mogelijke middelen van de leiding van de PDeCAT om zich ervan te ontrekken.
Veel van deze rechtse Catalaanse politici willen het resultaat van het referendum in de diepvries steken om op die manier internationale bemiddelaars toe te laten. Ze bedoelen daarmee dat ze vertegenwoordigers van de Europese burgerij willen laten tussenkomen om op die manier wat speelruimte te creëren. Het Europese establishment gaf al te kennen dat de beelden van de repressie wat op de zenuwen werken, maar dat wat hen echt bang maakt het revolutionaire voorbeeld van de Catalaanse massa’s is. Miljoenen uitgebuite en onderdrukte arbeiders over de hele wereld hebben de beelden kunnen volgen op TV , beelden van massaal protest en de daaropvolgende repressie en de standvastigheid van de beweging om dit tot het einde te dragen. Het Europa van het kapitaal, door de partij van Puigdemont voorgesteld als een democratische utopie, heeft samen met Rajoy de rangen gesloten.
Hoewel de onwil van de PP en Rajoy om over ook maar iets te onderhandelen kan leiden tot meer confrontaties tussen Puigdemont en de centrale regering, zou het een enorme vergissing zijn om het initiatief bij de partij van Puigdemont en de Catalaanse burgerij te laten. Alleen organisatie op grote schaal en mobilisaties, zoals op 1 en 3 oktober, kunnen het beslissingsrecht in de handen van brede lagen van de bevolking leggen.
Het analyseren van wat er de voorbije weken gebeurde is belangrijk. Revolutionaire marxisten hebben dit meerdere malen aan de CUP proberen uitleggen: de Catalaanse burgerij en hun politiek exponent, de PDeCAT, verraden de Catalaanse zaak, de vrijheid van het volk en de republiek. Ondanks zijn grootspraak verdedigt Puigdemont nog altijd de belangen van de oligarchen. Het is daarom essentieel dat de CUP breekt met de PDeCAT en de burgerij. Verder doen zoals we nu bezig zijn, leidt enkel tot frustratie en toekomstige nederlagen.
Het is tijd om 180 graden te draaien: maak een einde aan de zogezegde dialoog met reactionairen en de gehoorzaamheid aan de PDeCAT. Het is meer dan tijd om een sterk revolutionair links front uit te bouwen dat vecht voor de Catalaanse republiek en de socialistische transformatie van de samenleving.
Oproep tot een algemene staking! Voor een uitbreiding en eenmaking van de Comités ter Verdediging van het Referendum! Bouw een links front tegen de onderdrukking door Madrid en voor de Socialistische Republiek!
Het besluit om ANC-leider Jordi Cuixart en Jordi Sanchez op te sluiten, is kenmerkend voor dictatoriale regimes. Het geeft een intensivering van de repressie aan. Sanchez en Cuixart worden beschuldigd van opruiing voor hun rol in de massaprotesten van 20 september, protest tegen de politierepressie en de arrestaties die door het centrale gezag van de PP werden uitgevaardigd om het referendum van 1 oktober te verhinderen. De toepassing van deze wet betekent dat iedereen, van vakbondsleider tot student, die op straat komt voor een betere samenleving en tegen de dictatuur van het kapitaal hetzelfde lot kan ondergaan.
Lenin zei dat de revolutie soms de zweep van de contra-revolutie nodig heeft om door te zetten. Het is duidelijk dat de Spaanse contra-revolutionaire krachten zwaar hebben toegeslagen en dit zonder enig antwoord van de PDeCAT en Puigdemont in de dagen die volgden. De arrestatie van de “Jordis” geeft voeding aan de mobilisatie van de massa’s en het idee om de toekomst in eigen handen te nemen. Alleen met die macht in de handen van het Catalaanse volk zullen we in staat zijn de democratische rechten en het resultaat van het 1 oktober referendum te verdedigen. Het is nodig om de kracht van 1 en 3 oktober opnieuw te mobiliseren en te versterken. De oproep tot een algemene staking van de studenten, door studentenvakbond Sindicat d’Estudiantes, op 25 en 26 oktober is een eerste stap in deze richting!
Er moet met dezelfde kracht worden gereageerd tegen de inroeping van artikel 155 en de dreiging tot opschorting van de Catalaanse autonomie. Demonstraties zijn een eerste stap maar niet voldoende. Catalonië moet opnieuw worden platgelegd. Vanuit Izquierda Revolucionaria roepen we de CUP, Podemos, Catalunya in Comú, ERC, en alle vakorganisatie van de werkende klasse, en de jongerenorganisaties op tot een algemene staking. In dit proces is het absoluut essentieel om de Catalaanse arbeidersklasse aan te spreken en zichtbaar te zijn op de werkvloer.
De werkende klasse is de sleutelfiguur in de strijd tegen repressie en voor de Catalaanse republiek. We moeten deze strijd linken aan de strijd tegen besparingen, onzekerheid en uithuiszettingen, voor werk en degelijke lonen en degelijke gezondheidszorg en onderwijs. Dit is van een strategisch belang. De enorme kracht van de Catalaanse werkende klasse is beslissend in de strijd tegen het Spaanse staatsapparaat, en om onze eisen te realiseren. Zonder participatie van een bewust arbeidersklasse is het onmogelijk om de strijd te winnen. Het is ook van essentieel belang om de Comités ter Verdediging van het Referendum verder uit te breiden en te versterken, ze in elke wijk op te richten en tot een democratisch centraal punt in de strijd te maken.
De verantwoordelijkheid van links in de Spaanse staat
Volgend op de arrestatie van de leiding van het ANC en andere aanvallen op de democratie hebben de leiders van Unidos-PODEMOS en de vakbonden een enorme verantwoordelijkheid.
Jammer genoeg denken leiders als Alberto Garzón dat samenzitten met de Spaanse overheid de oplossing zal bieden. De regering van Rajoy en hun medestanders hebben nochtans al meer dan blijk gegeven hebben van hun onwil tot dialoog. Hoe lang zal de leiding van de vakbonden, CCOO en UGT, een passieve en afwezige positie innemen tegenover de massa’s die voor het respect voor democratische rechten vechten, en tegenover deze corrupte regering die hen dit weigert met knuppels, hammers, rubberen kogels of een gevangenisstraf.
De leidingen van Unidos Podemos en CCOO, UGT en CGT moeten duidelijk maken wat de massale repressie door de PP, zoals gevangenzetting en het inroepen van artikel 155, betekent voor de werkende klasse. Ze moeten hun passieve positie verlaten en zich inzetten voor massamobilisaties van de werkenden en studenten. Dit houdt ook steun in voor een algemene staking, de vrijlating eisen van de twee Jordi’s, protest tegen het invoeren van artikel 155 en het respecteren en steunen van de Catalaanse bevolking in de strijd voor hun democratische rechten. Als zij dit weigeren, is het de taak van alle activisten en sociale organisaties om zonder hen de strijd aan te gaan tegen dit repressieve regime.
We leven in beslissende tijden! De Spaanse burgerij, PP, Cuidadanos en de PSOE-leiding, zijn bereid om fundamentele democratische rechten te liquideren en franquistische maatregelen te nemen om de revolutionaire massa’s van overwinningen te houden. Mochten die massa’s overwinningen boeken, dan zou dit een precedent zijn voor de andere Spaanse regio’s. Iedereen die vecht voor echte economische en sociale verandering moet zich organiseren om dit brutale offensief te weerstaan. Daarbij moet de nationale strijd voor autonomie gelinkt zijn aan een socialistische maatschappijverandering!
