De betoging van 16 mei in Berlijn was één van de grootste vakbondsbetogingen sinds het begin van de economische crisis. De Duitse vakbondsfederatie DGB had opgeroepen tot de betoging als onderdeel van de Europese actiedag met ook betogingen in Madrid (150.000 aanwezigen), Praag (30.000) en Brussel (50.000).
100.000 aanwezigen lijkt natuurlijk heel veel, maar deze opkomst was geen volledige uitdrukking van het potentieel voor een massaal antwoord van de arbeidersbeweging op de ontslagen, bedrijfssluitingen en besparingen die zullen volgen in de sociale zekerheid. Spijtig genoeg zien we dat de vakbondsleiding amper een strijdbare politiek naar voor schuift. Op 28 maart waren er twee betogingen in Duitsland georganiseerd door linkse vakbondsmilitanten, sociale bewegingen en socialistische groepen. Op die betogingen waren er samen 60.000 aanwezigen en was er een meer dynamische en strijdbare boodschap dan op de betoging van afgelopen zaterdag.
Er waren groepen arbeiders op de vakbondsbetoging van zaterdag die de eis naar voor brachten van een algemene staking. Er was ook een strijdbare houding van de vakbondsjongeren die traditionele strijdliederen zongen en slogans riepen die een verandering van het systeem en zelfs revolutie voorop stelden. De vakbondsleiding maakte misbruik van de betoging om op te roepen tot een nieuw pact met de SPD (Sociaal-democratische Partij, een onderdeel van de regering met de christen-democratische CDU/CSU). Enkele dagen voor de betoging werd nog een gezamenlijke verklaring van DGB en SPD naar buiten gebracht. Politici van de SPD, maar ook van de Groenen, liepen mee in de kop van de betoging. De vakbondswoordvoerders richtten hun kritiek exclusief op de conservatieve CDU en het liberale FDP.
Eén van de slogans voor de betoging was: “De verantwoordelijken voor de crisis, moeten betalen”, maar tegelijk werd ook opgeroepen tot een nieuw “sociaal pact”. De logica van medebeheer en verdediging van de markteconomie leidt ertoe dat uiteindelijk de arbeiders de gevolgen moeten dragen voor de crisis. Dat blijkt ook uit de verklaring van de leider van de metaalbond, Huber, die zich beperkte tot de oproep dat “zo weinig mogelijk jobs mogen verloren gaan.”
De regering van christen-democraten en sociaal-democraten probeert de zware aanvallen op de werkenden en hun gezinnen uit te stellen tot na de verkiezingen in september. Intussen zien we wel in het ene bedrijf na het andere aankondigingen van massale afdankingen en bedrijfssluitingen. Het is niet uitgesloten dat er grote strijdbewegingen zullen komen voor de verkiezingen. Alleszins is het zeker dat er na de verkiezingen acties zullen zijn waarbij deze zullen moeten ingaan tegen massale aanvallen op de sociale zekerheid. De mogelijkheid van een gezamenlijke strijd zal belangrijk zijn en zal ook de kwestie van een algemene staking op de agenda zetten.
Het is belangrijk om strijdbare linkse stromingen binnen de vakbonden hierop voor te bereiden zodat kan gebouwd worden aan een georganiseerde oppositie tegen de vakbondsleiding die de marktlogica heeft omarmd. Dat zal van groot belang zijn en nu reeds gaat een deel van de vakbondsleiding in het offensief tegen links. Op de betoging van afgelopen zaterdag was er zelfs een poging om op fysieke wijze een aantal linkse stands te verwijderen, daaronder ook de stand van Sozialistische Alternative (SAV, onze Duitse zusterorganisatie). De “arbeidersvleugel” van de conservatieve partij CDU mocht intussen ongehinderd een stand opzetten. Toen linkse activisten duidelijk maakten dat ze niet zouden opkrassen, probeerde een aantal personeelsleden van de vakbond nog om een fysieke aanval in te zetten waarbij een aantal stands vernielingen opliepen.
Leden van SAV namen deel aan de betoging met de slogan: “Voor een algemene 24-urenstaking”. Heel wat jonge leden namen deel aan de jongerendelegatie waar ze campagne voerden voor een staking in het onderwijs. De jongerendelegatie telde zowat 500 aanwezigen, waaronder veel jonge leden van Die Linke. Andere SAV-leden verspreidden protestborden met een oproep voor een algemene staking of slogans als “Strijd voeren, niet opgeven”. We namen ook deel aan delegaties van strijdbare vakbondsgroepen, onder meer van bij Daimler.
