De Britse UK Independence Party (UKIP) slaagde erin bij de Europese verkiezingen een belangrijke doorbraak te maken en haalde 18% van de stemmen. De partij wordt geleid door Robert Kilroy-Silk, een voormalige mediafiguur die voordien bij Labour was. In de media stelde Kilroy-Silk dat hij toen weggepest werd door een trotskistisch groepje. Dat groepje was de Militant Tendency, voorloper van onze organisatie, dat de gemeenteraad van Liverpool controleerde. We laten Tony Mulhearn aan het woord over de Kilroy-Silk. Mulhearn was in de jaren ’80 gemeenteraadslid in Liverpool en speelde een cruciale rol in de strijd van het stadsbestuur tegen Thatcher. Vandaag is Mulhearn nog altijd actief bij de Socialist Party.
Wat zal de volgende stap zijn in de carrière van Kilroy-Silk?
Robert Kilroy-Silk, de voormalige woordvoerder van de arbeidersklasse van Kirkby en de onvolprezen soapster Joan Collins, zouden wel eens een belangrijke slag kunnen toebrengen tegenover het EU-lidmaatschap van Groot-Britannië. Hun snelle opgang op het politieke toneel bij de recente Europese verkiezingen werd slechts mogelijk omdat de bekende acteur Bob Monkhouse overleden is en daardoor niet beschikbaar was, en Barbara Windsor had het te druk met de soap Eastenders.
Het feit dat een dergelijke ploeg van tanende bekendheden en gefaalde politici met de UKIP erin slaagden 18% van de stemmen te halen, kon enkel door een veelheid aan factoren: de enorme middelen voor publiciteit, de media die wanhopig op zoek was naar ‘personaliteiten’ voor de nieuwsuitzendingen. Daarnaast waren ook de nationalistische retoriek en de anti-migrantenstandpunten belangrijke elementen op een ogenblik dat geen enkele nationaal gekende politicus een radicaal socialistisch alternatief naar voor brengt tegenover de club van rijken die de EU is.
Toen in 1972 een nieuwe Labour kandidaat moest aangeduid worden om deel te nemen aan de verkiezingen in het district Ormskirk (dat later Knowsley North werd), was ik één van de kandidaten. Uiteindelijk koos de rechtse partijleiding er voor Kilry Silk. Bescheiden als bij was, verklaarde hij binnen de twee weken nadat hij verkozen was dat het zijn ambitie was om binnen de 15 jaar premier te worden. Die ambitie verdween erg snel…
Aangezien zijn politieke loopbaan niet overeenstemde met zijn ambities, probeerde hij dat goed te maken door te verhuizen naar een chique villa in het zuiden van Engeland en dat terwijl veel van de mensen die hij moest vertegenwoordigen uit Knowsley net met slechte huisvesting te maken hadden.
Het antwoord van Kilroy-Silk op de groeiende kritiek vanuit zijn district was eenvoudig: hij kocht een landgoed in het zuiden van Spanje en lanceerde van daaruit de ene aanval na de andere op die linkse militanten die zijn district zouden ‘infiltreren’.
Tegen 1986 was het duidelijk dat hij niet langer de steun genoot van een meerderheid binnen de Labour Party in zijn district. Kilroy-Silk was verontrust omwille van een mogelijke nederlaag bij de aanduiding van de kandidaat voor Labour in zijn district. Ik was zelf een mogelijke kandidaat voor die plaats en had de steun van een meerderheid van basismilitanten en van afdelingen die verbonden waren aan Labour in het district.
Kilroy-Silk vertrouwde het niet, maar toonde aan dat hij absoluut geen vertrouwen had in de leden. In plaats van onder de arbeiders in Kirkby campagne te voeren, begon hij te lobbyen bij Labour-leider Kinnock en de nationale partijleiding. Kinnock gaf toe aan de druk en sloot mij uit de partij. Kilroy-Silk kon opgelucht adem halen en verder vanuit zijn villa in Spanje de arbeiders van Kirkby vertegenwoordigen. Maar zijn persoonlijke ambities werden te groot.
Toen Kilroy-Silk een job aangeboden kreeg als televisie-presentator sprong hij onmiddellijk op de kar. Hij bleef werken voor de televisie tot hij recent ontslagen werd naar aanleiding van racistische commentaren.
Uiteraard was die nieuwe carrièrestap voor Kilroy-Silk uit ‘politieke overwegingen’. Hij stelde: "Militant heeft me buitengejaagd". Als ‘man van principes’ kon hij niet langer om met de oppositie tegen zijn positie. Hij klaagde over het zogenaamde geweld van Militant, uiteraard zonder enig bewijs daarvoor. Later schreef hij in zijn biografie wel hoe hij zelf een linkse militant fysiek had aangevallen.
Zelfs Kinnock moest toegeven dat de officiële reden waarom Kilroy-Silk ontslag nam nonsens was. Om te vermijden dat een linkse socialist de plaats van Kilroy-Silk zou innemen, moest Kinnock de lokale Labour partij opdoeken en een rechtse kandidaat naar voor schuiven.
De vraag voor Kilroy-Silk is nu wat zijn volgende stap zal zijn. Hij beweert dat hij de Europese Unie zal aanpakken en de corruptie van de EU zal ontmaskeren. Hoe zal hij dat doen? Door aan een arbeidersloon te leven en de overschot te besteden aan campagnes tegen de EU? We wachten vol spanning op die beslissing…
Het verleden van Kilroy-Silk maakt echter duidelijk waar hij naar toe gaat. Sinds 1972 is hij blijven naar rechts opschuiven. Welk terrein kan hij daar nog innemen? Rechts van de UKIP is er de neo-fascistische BNP. Ik denk dat Robert de BNP bekijkt als een vulgaire en te racistische partij.
Maar onder de leiding van Kilroy-Silk en Joan Collins is het niet uitgesloten dat de UKIP een ‘respectabele’ extreem-rechtse organisatie wordt, gebaseerd op nationalisme en racisme.
