De opiniepeilingen voor de Britse verkiezingen geven aan dat Labour de achterstand op de Tories aan het inhalen is. Ook na de vreselijke aanslag in Manchester zet deze trend zich door. Alle delen van het establishment panikeren. De Blairisten binnen Labour zijn een belangrijk onderdeel van deze coalitie en ze zijn doodsbenauwd voor het vooruitzicht van Corbyn als premier op 9 juni.
Edito van The Socialist
De Socialist Party is een actieve deelnemer in de campagne om een door Jeremy Corbyn geleide Labour-regering aan de macht te brengen. Het manifest van Corbyn biedt de kiezers voor het eerst sinds lang een echte keuze op een grote schaal. De rechterzijde van Labour heeft er alles aan gedaan om de verdeeldheid in de partij te benadrukken. Parlementslid John Woodcock bijvoorbeeld liet geen twijfel bestaan: “Ik denk er niet aan om ooit voor Jeremy Corbyn als premier te stemmen.”
Die uitspraak deed hij op een ogenblik dat het perspectief van Corbyn als premier erg onwaarschijnlijk leek. Maar twee weken later is de voorsprong van de Tories in de peilingen verdwenen: de conservatieven lagen volgens minstens één peiling 22 punten voor, nu blijven er daar nog 3 punten van over. Zelfs indien de trend hier stopt, is er het perspectief van een parlement zonder absolute meerderheid. Dit zou een nederlaag zijn voor May en het kapitalistische establishment. Heel wat conservatieve parlementsleden zullen de vervroegde verkiezingen dan zien als een onnodig risico waarbij hun parlementaire loopbaan drie jaar vroeger op het spel gezet is.
Sociale crisis
De Tories en de Blairisten begrijpen niet waarom het manifest van Jeremy Corbyn zo’n verschil gemaakt heeft in deze campagne. De sociale crisis heeft een meerderheid in de samenleving geraakt, ook een groeiende laag van de middenklasse. Vanuit hun bevoorrechte positie merken ze dat echter niet op. De voorstellen van Corbyn geven de werkenden hoop op het einde van een ‘verloren decennium.’ Een gemiddelde werkende zal volgens het huidige beleid in 2021 minder verdienen dan voor het uitbreken van de financiële crisis in 2007. Ondertussen is huisvesting veel duurder geworden en loopt de inflatie op.
Gewone werkenden zien dat het beleid een verschil maakt in hun portemonnee. Indien Corbyn het haalt en zijn beloften waarmaakt, dan worden de inschrijvingsgelden vanaf september geschrapt en komt er een minimumloon van 10 pond per uur. Miljoenen werkenden uit de publieke sector zullen het einde van de loonstop verwelkomen. Veel personeelsleden in de zorgsector zouden tot 50 pond per maand extra naar huis nemen door het afschaffen van parkeervergoedingen aan ziekenhuizen. De nationalisatie van de spoorwegbedrijven zou leiden tot goedkopere tickets en betere diensten voor miljoenen pendelaars, ook diegene uit kiesdistricten waar de Tories aan de macht zijn.
De Socialist Party verwelkomt het manifest van Corbyn, ook al biedt het geen uitgewerkt socialistisch programma dat nodig is om tot een andere samenleving te komen. Het is een fout dat de voorstellen waarmee Corbyn grote steun kreeg in zijn campagnes voor het voorzitterschap nog geen officieel partijprogramma waren voor dit verkiezingsmanifest uitkwam. Het zou heel wat twijfel over de leiding van Corbyn weggenomen hebben. Maar Corbyn en zijn ploeg probeerden te vaak en tevergeefs om de rechtse Blairisten in Labour gunstig te stemmen waardoor kostbare tijd verloren ging.
Overwinning van Corbyn
Het kapitalistische establishment is bang van een overwinning van Corbyn omwille van zijn programma, maar nog meer omwille van de verwachtingen die hierdoor gecreëerd zouden worden. Jeremy Corbyn belooft om elk spoorbedrijf te nationaliseren op het ogenblik dat de franchise is afgelopen. Maar zullen spoorpersoneel en pendelaars jaren wachten op dat ogenblik? Als de staalarbeiders in Port Talbot nog eens bedreigd worden door werkgever Tata, dan zal de druk heel groot zijn om het bedrijf meteen in publiek bezit te nemen. Gemeentepersoneel zou van lokale Labour-besturen verwachten dat de besparingen onmiddellijk stoppen. De Socialist Party zou mee vooraan staan bij deze eisen.
Het is niet verwonderlijk dat de conservatieve media de aanvallen op de Labour-leiding hebben opgevoerd naar het einde van de kiescampagne. De aanslag in Manchester bood een kans om de rampzalige bocht van Theresa May over de ‘dementietaks’ naar de achtergrond te brengen. Die bocht bedreigde haar campagne in de uren voor de aanslag. Na de aanslag werd gepoogd om Corbyn met de IRA te verbinden: Andrew Neil, die vroeger voor Murdoch werkte, vermeldde de IRA negen keer in zijn half uur durende interview met Corbyn.
Corbyn nam een verkeerd standpunt in over het conflict in Noord-Ierland maar heeft steeds duidelijk gemaakt dat hij zich verzette tegen terrorisme van alle kanten in het conflict en in andere conflicten. Wij benadrukten steeds dat er nood is aan arbeiderseenheid tegen terrorisme.
Jeremy Corbyn moet zijn offensief doorzetten en opvoeren. Hij was net als de Socialist Party actief en prominent betrokken bij de massacampagnes tegen de imperialistische oorlogen en bezettingen in Irak en Afghanistan, terwijl Theresa May met Blair voor die oorlogen stemde. Gewone mensen weten dat deze en veel andere conflicten ertoe geleid hebben dat mensen vervreemd zijn waardoor sommigen kwetsbaar werden voor het doodlopende straatje van het terrorisme.
Corbyn wordt ervan beschuldigd dat hij met IRA-leiders sprak. Maar ook Thatcher en Blair deden dit. Zij hebben net als Cameron en May meermaals hun steun uitgesproken voor Pinochet en tal van andere brutale dictators, waaronder die van Saoedi-Arabië aan wie ze voor miljarden aan wapens verkopen.
Op het einde van zijn interview met Andrew Neil merkte Corbyn terecht op dat zijn manifest de kiezers een echte keuze biedt. Het is de enige manier om de steeds driestere campagne van de media in de aanloop naar 8 juni te beantwoorden.
May probeert zich sterk voor te doen op vlak van veiligheid. Corbyn moet dit beantwoorden door erop te wijzen dat haar regering van ongelijkheid, besparingen en oorlog de mensen geen veiligheid kan bieden. May brengt soldaten op straat, maar ondertussen zijn er ex-soldaten die dakloos in steden ronddwalen. Zij zijn de slachtoffers van imperialistische avonturen in het buitenland en afgebroken openbare diensten in eigen land.
Deze campagne heeft een massapubliek kennis laten maken met een radicaal programma. Ideeën als publiek bezit, gratis onderwijs en meer middelen voor zorg zijn bijzonder populair. Wat ook het resultaat van de verkiezingen zal zijn, er is geen weg terug. Jeremy moet standhouden tegen de pogingen van de Blairisten om hem bij een nederlaag aan de kant te schuiven en de partij terug volledig in rechtse handen te brengen. Zoals Woodcock duidelijk maakte, zal die rechterzijde Corbyn ook bestrijden als hij de verkiezingen wint of als Labour de grootste partij wordt zonder een absolute meerderheid.
De rechterzijde van Labour zal samen met de Tories en de LibDems proberen om een regering onder leiding van Corbyn te vermijden. Er zal massale druk nodig zijn met betogingen en zelfs stakingen om ervoor te zorgen dat het beloofde programma wordt doorgevoerd. In 2010 duurde het tien dagen vooraleer Cameron een coalitie met de LibDems op de been bracht. De arbeidersbeweging moet onmiddellijk handelen zodat er geen politiek vacuüm kan ontstaan. Het is niet uitgesloten dat het establishment de Queen laat oproepen tot een Labour-regering geleid door rechtse figuren.
Vakbondsactie
Op de conferentie van de ambtenarenbond PCS stelde algemeen secretaris Mark Serwotka dat de overkoepelende TUC een bijeenkomst van vakbonden uit de publieke sector houdt op 14 juni om de campagne voor hogere lonen opnieuw op te starten. Mark had het terecht over een ‘oorlogskabinet’ indien de Tories het halen. In dat geval is een ernstige voorbereiding van gecoördineerde stakingsactie noodzakelijk. Maar ook indien Labour het haalt, blijft de bijeenkomst belangrijk. De vergadering kan dan gebruikt worden om het verzet te voeren tegen pogingen om Corbyn aan de kant te schuiven. Er kan dan onmiddellijk opgeroepen worden tot acties om het doorvoeren van de beloofde maatregelen te eisen. Deze maatregelen gaan in tegen de marktconsensus van de afgelopen 38 jaar, van Thatcher en Blair tot Cameron en May.
Wat het resultaat van de verkiezingen ook zal zijn: al wie de campagne van Jeremy Corbyn steunt, moet zich voorbereiden op de komende strijd. De Tories en de media hebben de illusie dat een overwinning van May tot sociale vrede zou leiden. Dit wordt herhaald door het pessimisme bij sommigen ter linkerzijde. De volatiliteit van de verkiezingscampagne is echter een uitdrukking van een onderliggende instabiliteit. Tijdens de verkiezingscampagne waren er enkele belangrijke stakingsacties. Een nieuwe Tory-regering kan leiden tot een explosieve beweging omdat werkenden en jongeren zich genoodzaakt voelen om de strijd aan te gaan. Maar ook als Corbyn wint, zal er nood zijn aan een beweging.
De strijd binnen Labour, tussen de ‘twee partijen’, moet tot conclusies leiden. Daartoe moet Jeremy Labour openzetten voor alle socialistische activisten, zoals die van de Socialist Party, om samen de pro-kapitalistische elementen uit de partij weg te krijgen.
Een week voor de verkiezingen kan het nog alle kanten op. Jeremy Corbyn staat voorop onder jongeren omdat hij in zijn verkiezingsprogramma pleit voor de afschaffing van het inschrijvingsgeld en voor de invoering van een minimumloon van 10 pond per uur en het afschaffen van nulurencontracten. In de laatste dagen van de campagne is een stoutmoedige campagne nodig rond dit soort voorstellen zodat de jongeren zeker gaan stemmen en het verschil maken.
