Vorige donderdag was er een sterke algemene staking in Griekenland uit protest tegen het besparingsbeleid van de regering onder leiding van Syriza. De staking was georganiseerd door vakbonden uit de private sector (GSEE) en de publieke sector (ADEDY). Er werd geprotesteerd tegen een aanval op de pensioenen. Deze nieuwe aanval op de werkende bevolking wordt door Syriza uitgevoerd op vraag van de Europese Unie en het IMF. Hieronder een vertaling van het editoriaal van Xekinima, het tweewekelijkse blad van onze Griekse zusterorganisatie.
Voor het eerst sinds Syriza in de regering kwam na de verkiezingen van januari 2015, is er een groot aantal bewegingen doorheen de Griekse samenleving die zich tegen de regering keren. De algemene staking van 4 februari was een succes, zelfs indien het niet de omvang van de algemene stakingen van 2010-12 bereikte. De staking weerspiegelde de woede onder verschillende lagen in de samenleving: werkenden, landbouwers, werklozen, jongeren, … die allemaal onder vuur liggen door het nieuwe ‘memorandum’ van Syriza, de besparingsmaatregelen die met de trojka (EU, ECB en IMF) overeengekomen zijn.
Het belangrijkste kenmerk van deze algemene staking was het houden van massale betogingen in provinciesteden. In vergelijking met de totale bevolking waren deze betogingen veel groter dan de betogingen in de grote steden Athene en Thessaloniki. In een aantal gevallen ging het om de grootste betoging in decennia.
De staking van 4 februari mag geen eindpunt voor de stakingsacties zijn – dat is nochtans hoe het vaak gebeurt: na een geslaagde staking geven de vakbondsleiders de strijd op. Het moet het begin van een massamobilisatie zijn.
Als we een nieuwe nederlaag willen vermijden, moeten we alle lagen in de samenleving die in actie komen bijeenbrengen, coördineren en elkaars strijd versterken op basis van een plan met:
- Een nieuwe oproep voor een 24-urenstaking in de komende dagen
- Een oproep tot een 48-urenstaking in de komende maand
- Stakingen gecombineerd met de verderzetting van de blokkades van landbouwers en bezettingen van werkplaatsen in de publieke en private sector, zeker waar er afdankingen gepland zijn of waar het personeel al maandenlang niet betaald werd.
Zo’n beweging zal ongetwijfeld ook de jongeren in actie brengen. De afgelopen jaren waren er weinig bewegingen onder jongeren, maar bezettingen van scholen en universiteiten kunnen daar verandering in brengen.
De stakingen en bezettingen moeten goed georganiseerd worden, er moeten vergaderingen op de werkplaatsen zijn, de werkenden moeten zien dat er een plan is en een vastberaden perspectief om te strijden voor een overwinning. Het is belangrijk dat er van onderuit actiecomités worden verkozen.
Wie zal het initiatief nemen?
De vraag is wie het initiatief zal nemen om tot deze vorm van planning en coördinatie te komen.
De sfeer onder de werkenden, landbouwers en armen van de samenleving is zeker rijp voor dit soort coördinatieplan. De leidingen maken echter geen aanstalten in deze richting. Onder andere omstandigheden zou deze oproep tot mobilisatie de verantwoordelijkheid van de leiding van de Griekse vakbonden zijn. Maar deze vakbondsleiders zullen niets doen om de strijd tegen het besparingsbeleid te plannen, te coördineren en te ontwikkelen. Dit vereist immers een strijd tegen het beleid dat door de trojka wordt geëist en door opeenvolgende regeringen van Pasok (sociaaldemocratie), Nieuwe Democratie (conservatieven) en nu Syriza wordt uitgevoerd.
De rol van de linkse partijen
De verantwoordelijkheid voor het verenigen en coördineren van deze bewegingen komt aan de linkerzijde toe, of toch minstens die delen van de linkerzijde die consequent ingaan tegen besparingen en tegen het kapitalisme.
Samen zijn de krachten van KKE (Communistische Partij), LAE (Volkseenheid) en Antarsya (Antikapitalistische linkerzijde) goed voor ongeveer 10%. Dat is een voldoende basis om een belangrijke rol in gebeurtenissen te spelen en om bewegingen vooruit te stuwen. Jammer genoeg wordt links vandaag gekenmerkt door verdeeldheid. De grootste verantwoordelijkheid hiervoor ligt bij de KKE, deze partij weigert elke samenwerking met andere krachten en dit op alle niveau’s.
Deze opstelling gaat regelrecht in tegen het ‘marxisme-leninisme’ dat de leiding van de KKE beweert te vertegenwoordigen. De traditie en geschiedenis van de revolutionaire beweging, van het oprechte marxisme, wordt gekenmerkt door samenwerking en gemeenschappelijke strijd in de massabeweging waarbij elke partij of organisatie van de linkerzijde en de arbeidersbeweging de volledige onafhankelijkheid behoudt alsook de ideologische, politieke en organisatorische eigenheden.
LAE en Antarsya: enkele positieve stappen
Bij LAE en Antarsya zijn er betere ontwikkelingen. De afgelopen weken waren er enkele positieve stappen in de richting van gemeenschappelijke actie tegen de besparingsmaatregelen, hierbij waren zowel LAE, Antarsya als andere linkse organisaties zoals Xekinima betrokken.
Deze samenwerking mag zich niet beperken tot de aanval op de pensioenen, we moeten nagaan hoe we het volledige besparingsbeleid kunnen bestrijden. Alle deelnemende organisaties moeten hun volledige ideologische, politieke en organisatorische onafhankelijkheid kunnen behouden. Als we deze stap kunnen zetten, kan dit het begin vormen van nieuwe en positieve perspectieven voor de massabeweging. Het zal de politieke doelstellingen en perspectieven geven aan de strijd vandaag en morgen.
