De burgeroorlog binnen Labour bereikt een hoogtepunt. De afgelopen week kozen rechtse parlementsleden en leden van het schaduwkabinet van Labour ervoor om openlijk de kant van de Tories te kiezen. Ze wilden hiermee Jeremy Corbyn isoleren en tegelijk een parlementaire meerderheid bekomen voor een Britse deelname aan de oorlog in Syrië.
Edito van The Socialist
De crisis binnen Labour maakte een abrupt einde aan elke illusie van ‘eenheid’ in Labour. In feite zijn er binnen Labour twee partijen. Enerzijds is er de partij die Corbyn steunt. Dit zijn de honderdduizenden mensen die enthousiast zijn door de duidelijke boodschap tegen besparingen en oorlog in de campagne van Corbyn. Het zijn de 75% van de leden van Labour die tegen het bombarderen van Syrië gekant zijn. De mensen die Jeremy Corbyn een historisch groot mandaat gaven in de voorzittersverkiezingen van september.
Anderzijds is er de meerderheid van besparingsgezinde gemeenteraadsleden, parlementairen en leden van het schaduwkabinet. Een vreedzaam samenleven van beide onverzoenbare politieke posities is onmogelijk.
Deze tegenstelling binnen Labour werd scherp duidelijk toen op 2 december de Labour-voorzitter en de schaduwminister van buitenlandse zaken in het parlement een compleet tegenovergesteld standpunt naar voor brachten. Jeremy Corbyn sprak zich uit tegen het bombarderen van Syrië, Hilary Benn steunde de oorlogszuchtige standpunten van de Tories.
Fout van ‘vrije stemming’
De Socialist Party meent dat Corbyn een fout maakte door de verkozenen van Labour vrij te laten in de stemming over het al dan niet bombarderen van Syrië. Hij hoopt dat dit een verdere escalatie van de oorlog met de rechtse Blairisten in de partij zal vermijden. Die rechtse verkozenen dreigden met ontslag indien ze tegen de oorlog moesten stemmen. Nochtans had een meerderheid van de parlementsleden van Labour aangegeven tegen de oorlog te zijn.
De toegeving van Corbyn zal zowel de Tories als de rechterzijde van Labour versterken. Een duidelijke oppositie van Labour tegen een nieuwe ronde van imperialistische interventie in het Midden-Oosten had de regering op de knieën gekregen rond deze kwestie. Cameron kon nu echter gebruik maken van de toegeving van Corbyn om snel tot een stemming in het parlement te komen, hij was verzekerd van een meerderheid aangezien voldoende verkozenen van Labour voor bombardementen stemmen.
De rampzalige recente Britse interventies in Irak, Libië en Afghanistan hebben mee bijgedragen aan de dodelijke chaos die nu Syrië en de bevolking daar raakt, met inbegrip van de horror van ISIS. Het zorgde ervoor dat Cameron zich met een parlementaire meerderheid wilde indekken, met steun van Labour parlementsleden, vooraleer een nieuwe oorlog wordt gestart. Het feit dat hij in 2013 een stemming verloor rond het bombarderen van Assad maakte dat hij nu pas naar het parlement trok nadat hij zeker was van een meerderheid.
Wij hebben steeds opgemerkt dat het bombarderen van Syrië ISIS niet zal stoppen. Cameron probeert de woede en de angst onder de gewone bevolking na de recente terreuraanslagen – onder meer in Parijs, Mali, Beiroet, Tunesië en Ankara – te gebruiken om publieke steun voor zijn oorlog te verwerven.
De echte motivatie van Cameron is niet om de Britse straten veiliger te maken. De luchtaanvallen in Irak en Syrië zorgen integendeel voor een grotere kans op terroristische aanslagen in Groot-Brittannië. Het is Cameron integendeel te doen om het behoud van het Britse prestige als imperialistische macht. De regering wil niet achterblijven nu de VS, Frankrijk en Rusland bommen gooien op Syrië. Dit standpunt wordt gedeeld door de rechterzijde van Labour.
Veel parlementsleden die zich vandaag organiseren tegen Corbyn waren destijds bij de architecten en aanhangers van de bloedige oorlogen van Blair in Irak en Afghanistan. Ze kopen tijd vooraleer ze Corbyn van de voorzitterstoel hopen te krijgen. Deze week zullen ze het gevoel hebben dat ze een overwinning boekten.
Mandaat tegen oorlog
Door toe te laten dat hij ‘omsingeld’ werd in de discussie over Syrië, heeft Corbyn een gevaarlijk precedent geschapen voor toekomstige discussies. In september kreeg Corbyn een groot mandaat op basis van een campagne die duidelijk gericht was tegen oorlog en tegen besparingen. Maar nu zit hij vast in een biotoop van een grotendeels vijandige rechtse parlementaire fractie die Corbyn liefst zo snel mogelijk weg wil. De fractie wacht slechts op het goede moment daarvoor.
In de strijd rond het bombarderen van Syrië werden deze doelstellingen helemaal duidelijk. De kranten brachten in de aanloop naar de stemming het bericht dat een aantal parlementairen van Labour juridisch advies hadden ingewonnen om Corbyn van deelname aan een nieuwe voorzittersverkiezing uit te sluiten.
Verschillende leden van het schaduwkabinet, waaronder Tom Watson en Hilary Benn, kwamen openlijk naar buiten met hun steun aan de bombardementen. Ze deden dit nog voor de interne discussie hierover was afgerond. Een hele resem van verkozenen – doorgaans anoniem – stapte naar de pers om Corbyn aan te vallen. Ze wezen op de ‘misdaden’ van Corbyn zoals het aanschrijven van parlementairen om zijn anti-oorlogsstandpunt te verdedigen. Het leek erop dat Corbyn een akkoord sloot met vicevoorzitter Tom Watson – met een officiële ‘partijlijn’ tegen de bombardementen en geen sancties voor parlementairen die voor stemden. De toegevingen door Corbyn zorgden ervoor dat de Blairisten bloed roken.
Op de bijeenkomst van het schaduwkabinet van 30 november werd Corbyn tot verdere toegevingen gedwongen op wat reeds een weinig comfortabel compromis was. Naar verluidt weigerden leden van het schaduwkabinet om de vergadering af te ronden vooraleer Corbyn ermee instemde dat Hilary Benn als laatste in het parlement de positie van Labour zou toelichten, met die opmerking dat Benn de positie van de regering zou steunen.
Zonder ernstige strategie om het isolement van Corbyn en zijn aanhangers in de parlementaire fractie te overkomen, kan de voorzitter snel volledig buitenspel gezet worden en uiteindelijk ook zijn voorzitterspositie verliezen. De afgelopen dagen werd duidelijk dat Corbyn en zijn aanhangers zich dringend moeten organiseren rond een duidelijke strategie en programma.
Tienduizenden mensen reageren
In het weekend voor de stemming zagen we een idee van wat mogelijk is. Tienduizenden mensen reageerden op de oproep om lokale verkozenen van Labour aan te schrijven of te bezoeken met de vraag om tegen de oorlog te stemmen. Meer dan 70.000 mensen reageerden op een vraag die naar alle leden en aanhangers van Labour werd gestuurd, drie kwart verklaarde tegen bombardementen te zijn. Maar campagnes om brieven te sturen of online te stemmen, volstaan niet.
Er is een harde strijd nodig om de rechterzijde van Labour een nederlaag toe te brengen. Dit kan enkel door de honderdduizenden werkenden en jongeren die Corbyn steunen te mobiliseren, door de kracht van de georganiseerde arbeidersbeweging in de vakbonden te benutten en door bestaande campagnes en partijen tegen de besparingen bijeen te brengen.
De creatie van ‘Momentum’ was een stap in de goede richting. Maar totnutoe is deze campagne op nationaal vlak beperkt tot oproepen om leden te registreren en werd gemobiliseerd om campagne te voeren in een tussentijdse verkiezing in Oldham waar de kandidaat van Labour van de rechterzijde komt. Momentum zou nationaal een benadering moeten volgen zoals hier en daar op lokaal vlak wordt gedaan. Lewisham Momentum is een goed voorbeeld, deze lokale werking spreekt zich duidelijk uit tegen alle besparingen en eist van gemeenteraadsleden dat ze opkomen voor de lokale diensten in plaats van het nationale besparingsbeleid gewoon door te voeren.
Nieuwe selectie van parlementairen
Op een antibesparingsconferentie in Londen op 21 november stelden Matt Wrack, algemeen secretaris van de brandweervakbond FBU, en Mark Serwotka, algemeen secretaris van de ambtenarenbond PCS, voor om om een Trade Union Momentum op te zetten. Dit kan mogelijk een belangrijke rol spelen.
Op een conferentie besloot de FBU om terug bij Labour aan te sluiten. De Socialist Party is daar geen voorstander van, lidmaatschap van Labour betekent immers dat geld aan de rechtse partijmachine wordt gegeven. De middelen gaan niet naar Corbyn en zijn aanhangers die geen controle op de partijmachine hebben.
Maar los van deze kwestie over vakbonden die met Labour verbonden zijn, is het duidelijk dat de vakbonden hun gewicht moeten inzetten om de druk op gemeenteraadsleden en parlementairen van Labour op te voeren zodat ze handelen in het belang van de werkende bevolking. Deze strijd moet niet beperkt worden tot de huidige ondemocratische structuren van Labour. Als absoluut minimum betekent het ingaan tegen imperialistische oorlogen en interventies en de weigering om een besparingsbeleid door te voeren.
Wij denken dat Jeremy Corbyn een fout maakte met zijn verzet tegen een nieuwe selectie van parlementsleden. Het zou beter zijn om parlementairen en gemeenteraadsleden die voor oorlog en besparingen stemmen democratische verantwoording te laten afleggen in een procedure van herselectie.
De rechterzijde maakt zich op voor verdere strijd tegen Corbyn. We moeten georganiseerd de verdediging van Corbyn opnemen. Dat kan het beste door niet verder toe te geven op de centrale beloften die Corbyn de voorzittersverkiezingen lieten winnen. De Socialist Party draagt bij tot het organiseren van deze strijd en komt op voor een socialistisch programma waarmee een einde kan gemaakt worden aan oorlog en besparingen.
