Artikel door Andleeb Haider (Antwerpen)
Enkele dagen geleden sprak ik met een vriendin die net terug was uit Egypte. We spraken over vanalles en nog wat, maar ik was vooral geïnteresseerd en bezorgd om de onrustige en gevaarlijke politieke situatie met de positie van de Moslimbroederschap of nog de idiote fatwa van Attia Izat tegen borstvoeding op de werkplaats. Plots had mijn vriendin het over de vrouwenbesnijdenis. Ik wist wel dat dit bestaat, maar het was schokkend om te horen hoe vaak het voorkomt en hoeveel doden er vallen in Egypte en in Afrika.
De informatie die ik vond over vrouwenbesnijdenis, zowel de algemene cijfers als de persoonlijke ervaringen van mensen, deden mijn mond openvallen en mijn hart vullen met pijn voor mijn zusters. Vrouwenbesnijdenis komt in 29 landen in Afrika voor, waaronder in Egypte. Volgens een rapport van de Wereldgezondheidsorganisatie zijn er tot 140 miljoen vrouwen die er het slachtoffer van werden. In Egypte gaat het om meer dan 90% van alle vrouwen.
In juni 2007 overleed de 12-jarige Badour Shakour als gevolg van een besnijdenisoperatie. Het leidde tot een discussie in het land over de controversiële medische ingreep. De dood van Badour zette vrouwenrechtenorganisaties en kinderrechtengroepn aan tot actie, ze eisten strengere straffen voor diegenen die de vrouwenbesnijdenis uitvoeren. Er kwam in 1997 een wet tegen vrouwenbesnijdenis in Egypte. Maar de dood van Badour Shakour bracht het debat terug naar het parlement. Daar werd beslist om het verbod te koppelen aan een boete van 50.000 Egyptische pond, twee jaar celstraf en een intrekking van de medische toelating. Badour Shakour was overigens van christelijke afkomst ook al is er zowel in de Bijbel als in de teksten van de islam geen enkele vermelding van dergelijke praktijk. Zelfs Jamal Al bana, broer van Hassan Al bana van de Moslim Broederschap, verklaarde dat het geen islamitische praktijk. Maar toch gaat de vrouwenbesnijdenis gewoon door.
In 2013 overleed opnieuw een 13-jarig meisje in Egypte tijdens een operatie. Het ging om Suhair Al-Bata’a die in het noordoosten van Caïro woonde. Niet alleen Suheir Al-Bata’a of Badour Shakour zijn slachtoffers, maar alle 140 miljoen meisjes die aan de gewelddadige praktijk worden onderworpen. Hoeveel van hen de operatie niet overleven, weten we niet.
Erg genoeg is de vrouwenbesnijdenis ook in Europa aanwezig. Tot 500.000 meisjes in Europa zouden erdoor geraakt worden, waarvan 75.000 in Groot-Brittannië, 65.000 in Frankrijk en 30.000 in Duitsland. Het gaat om migranten wier familie de praktijk meebracht toen ze migreerden. Vrouwenbesnijdenis is ofwel direct ofwel indirect verboden in de meeste Europese landen, maar de wetgeving is onvolledig of wordt niet doorgedrukt. Het enige Europese land waar er ooit een gerechtelijke procedure in verband met vrouwenbesnijdenis werd ingeleid, is Frankrijk.
De historische redenen voor de vrouwenbesnijdenis zijn de bescherming van de kuisheid van maagden, trouw aan de echtgenoot, seksueel plezier voor de man en een garantie voor een goed voorstel van man voor de meisjes. Er zijn enorme medische gevaren aan verbonden, er vallen heel wat doden maar er is ook een groter gevaar van terugkerende blaas- en urineweginfecties, cysten en onvruchtbaarheid. Bovendien is er een groter risico op complicaties bij bevallingen.
Vrouwenbesnijdenis is een vreselijke praktijk. We moeten er samen tegen ingaan zodat er een einde aan komt en we moeten er iedereen bewust van maken. Vrouwenorganisaties moeten dit wereldwijd opnemen.
