300.000 betogers op 9 april
Verslag door Gauche Revolutionaire (CWI Frankrijk)
Op 9 april trokken in heel Frankrijk 300.000 demonstranten de straat op, in Parijs waren het er meer dan 100.000. Ze demonstreerden tegen besparingen, voor loonsverhoging en tegen de wet-Macron die deregulering organiseert (met onder meer zondagwerk). Naast de betogers waren er ook veel stakers. De betoging in Parijs had het karakter van een nationale betoging voor de grootste vakbondsfederatie CGT, met het grootste aantal delegaties, en voor Force Ouvrière dat eveneens sterk vertegenwoordigd was. Het was een grote en levendige betoging. Vijf uur lang passeerde de sliert betogers langs de Place d’Italie.
Er was een grote opkomst van werknemers uit de private sector, vooral personeel uit de supermarkten, banken en verzekeringsinstellingen. Personeel van Carrefour, Casino, LVMH, Sephora, … kwamen met hun vakbonden op straat om ‘neen’ te zeggen tegen verplicht zondagswerk en tegen de superuitbuiting die door de wet-Macron gelegaliseerd wordt. Er trok ook een grote groep mensen-zonder-papieren mee op.
Zeer divers, maar toch verenigd
Uit de publieke sector waren er werknemers uit de gezondheidszorg die protesteerden tegen de 22.000 geplande ontslagen. Er waren dokwerkers uit La Rochelle, Rouen, Lorient, … Verder ook personeel van de spoorwegen, postdiensten en bus-en tramdiensten uit verschillende regio’s. De werknemers van Radio France waren na drie weken staking eveneens aanwezig, net zoals de techniekers van Sambre en Meuse die hun bedrijf bezetten tegen de sluiting ervan. Zowat overal in Frankrijk werd geprotesteerd door personeel van de lokale openbare diensten en uit het onderwijs. De hervormingen in het secundair onderwijs met een beperking van het aantal klassen liggen gevoelig.
De slogans en eisen op de betogingen hadden niet het karakter van ‘elk voor zich.’ Er is immers overal een zelfde woede over dezelfde onderwerpen. De lonen zijn te laag, in de publieke sector zijn de lonen als sinds 2010 bevroren en in de private sector is dat in veel bedrijven al drie tot vier jaar het geval. Er waren slogans tegen Macron en zijn wetgeving inzake nacht- en zondagwerk, tegen de slechtere arbeidsvoorwaarden, …
Het was de grootste actiedag sinds 2010, toen tegen de pensioenhervorming van Sarkozy werd geprotesteerd. Het was de eerste actiedag tegen het beleid van de zogenaamd ‘linkse’ regering. De afwijzing van het pro-liberaal beleid van de vorige regering onder Sarkozy en de huidige onder Hollande, was algemeen. De roep naa reen ander soort beleid groeit met de dag en wordt gevoed door de aankondigingen van Valls en zijn ministers Macron, Rebsamen of Vallaud-Belkacem. Nu wil de senaat de wet-Macron nog aanscherpen en terwijl de strijd rond de lonen nog woedt, wil de regering de klassen in het lager onderwijs groter maken.
Deze actiedag en het succes ervan waren een goed begin.
Valls-Hollande niet op hun gemak
De berichtgeving in de media over de staking (of beter gezegd, het flagrant gebrek eraan) toont de vrees van de kapitalisten en de regering voor het potentieel van strijd. De media concentreerden zich liever op de conflicten in de familie Le Pen dan op het protest op straat. Honderdduizenden werkenden en werklozen gaven nochtans aan dat ze geen samenleving willen waar de rijken zich steeds meer verrijken terwijl de meerderheid moeite heeft om te overleven.
De CGT deed een brede mobilisatie tegen het volledige besparingsbeleid. Veel delegaties van CGT, FO en SUD benadrukten dat de wet-Macron een “wet voor de bazen” is. Er is nood aan een nieuwe oproep op basis van slogans die het volledige regeringsbeleid verwerpen en strijd rond lonen en jobs naar voor schuift. De afgelopen maanden waren er heel wat stakingen of acties rond lonen. En dit gaat door, onder meer bij de bussen van Maubeuge of bij Amazon.
Dergelijke mobilisaties, bijvoorbeeld tegen de afdankingen in de kledingsector of de strijd tegen de onderwijsbesparingen of nog in de gezondheidszorg, zullen de komende weken aanhouden. Ze zullen samen met de verwerping van de wet-Macron de twee voornaamste pijlers van een veralgemeende strijd vormen.
Dit kan leiden tot een strijdbare 1 mei, wat een stap vooruit zou zijn naar een nationale stakingsdag in alle sectoren waarbij de samenleving wordt platgelegd met blokkades vanh et transport en de stopzetting van de productie.
Gauche Révolutionnaire (onze Franse zusterorganisatie) kwam de afgelopen maanden consistent op voor een goed georganiseerde nationale actiedag zoals die van 9 april. Een goede voorbereiding moet toelaten dat we werkenden, werklozen, jongeren en gepensioneerden mobiliseren rond eisen die hen verenigen. We moeten in de vakbonden en op de werkvloer een discussie lanceren voor een nieuwe actiedag en stakingen die groter en strijdbaarder zijn.
Tegen de wet-Macron en de afdankingen! Voor meer loon en pensioenen! Tegen de besparingen in de openbare diensten! De strijd is nog maar begonnen!
