Rosa Luxemburg
Het is een elk jaar weer terugkerend evenement: de Liebknecht-Luxemburg demo in Berlijn, ook wel de Rosa Luxemburg herdenking genoemd. Dit jaar werd deze op zondag 11 januari gehouden. Het is een grote herdenkingsbijeenkomst bij het graf van de op 15 januari 1919 op gruwelijke wijze vermoorde Rosa Luxemburg. Rosa Luxemburg was een revolutionair-socialiste die had gebroken met de sociaal-democratie en in de roerige tijd na de eerste wereldoorlog streed voor een socialistische revolutie in Duitsland, in navolging van Rusland 1917. Voorafgaand aan de herdenking is er een grote demonstratie, die als een rode trein door de stad trekt.
Bobby Siecker, Vinkeveen, lid Offensief Amsterdam
Enige leden van Offensief gingen dit jaar ook weer om mee te demonstreren en te herdenken gezamenlijk met onze Duitse “Genossen”. We vertrokken op zaterdag, en we overnachtten in Berlijn.In Berlijn konden we rekenen op een vriendelijk onthaal en gratis slaapplaatsen van de leden van de SAV (Duitse sectie van het Comité voor een Arbeidersinternationale).
Voor mij was het de eerste keer in Berlijn, en het heeft een zeer grote indruk gemaakt op mij. Naast de gebruikelijke toeristische attracties van de stad, heb ik het grote verschil gezien van wat vroeger de DDR was en de BRD. Ik heb ook nog een tijdje naar de grote flats gekeken in Oost-Berlijn, mij beseffende, dat deze niet met commerciële doeleinden gebouwd waren. Oké, het is gebouwd onder een niet democratisch en onderdrukkend regime, maar op de één of andere wijze maakte het toch een indruk. Men zou denken dat in en rond Berlijn alle sporen van de vroegere zogenaamd “socialistische” DDR verwijderd zouden zijn door het huidige regime. Maar overal in de stad vind je nog sporen terug van het verleden. Zo is er bijvoorbeeld een Karl Marx Allee en een Rosa Luxemburg. Ook hangt er nog steeds een grote afbeelding van Lenin op de regeringsgebouwen van de voormalige DDR.
Maar het allerindrukwekkendste en mooiste was toch wel de herdenkingsdemo. Toen we het metrostation uitkwamen op de verzamelplaats voor aanvang van de demo, stond de Berlijnse ME ons al op te wachten in hun militair overkomende groene outfits. Maar gelukkig, we hadden geen messen, Uzis, of atoombommen bij ons dus we mochten doorlopen. De verzamelplaats was onderhand één grote gezellige massa van rode vlaggen en spandoeken geworden. Dit was heel anders dan de anti-oorlogs-demo’s in Amsterdam. Dit was veel grootser, en vooral veel roder. Er waren vele groeperingen aanwezig: een grote groep van de KPD (Duitse communistische partij), natuurlijk de SAV, de organisatie van de “spartakisten” (een andere trotskistische stroming), anarchisten, de maoïstische MLPD, en nog vele anderen. Er was zelfs een groepje van de FDJ, de jongerenorganisatie van de SED, de communistische partij van de voormalige DDR. Er waren gelukkig geen oproeren. De Polizei zag er uiteindelijk ontspannen en enigszins verveeld uit. De demo was al in het begin erg groot. Op weg naar het graf riepen we bekende Duitse leuzen als “Hoch die internationale Solidarität!” en we zongen met z’n allen socialistische liederen. Toen we dichter bij het graf kwamen, werd ook nog even de Internationale aangevangen. Naarmate we dichter bij het graf kwamen werd de stoet steeds groter. Ouderen sloten zich aan bij de demonstratie, of gingen langs de kant staan kijken. Sommige mensen hadden nog de vlag van de DDR uit de kast gehaald en hem uit het raam gehangen.
Toen we op het pleintje van het graf aankwamen werd iedereen echter stil, en rolde iedereen z’n vlag op uit respect. We legden bloemen bij het grafmonument, waar met grote letters op stond: “DIE TOTEN MAHNEN UNS” stond. Dit betekend: de doden waarschuwen ons. Toen we om het grafmonument heenliepen hing er echt een sfeer van ongelofelijke strijdbaarheid, maar ook van het besef dat de strijd voor een vredige wereld zwaar is en veel tegenslagen kent. Er zijn die dag zeker 50.000 mensen langs dat graf gepasseerd, als het er niet meer waren.
Het was alleen jammer dat de kapitalisten ook wisten dat er een demo was. Ze stonden ons alweer op te wachten met allerlei kraampjes. Op zich is het natuurlijk wel goed dat je iets kunt nuttigen na de demonstratie, maar soms werd er wel een beetje overdreven veel reclame gemaakt. Het valt me tegen dat die kapitalisten met hun kraampjes niet van het terrein zijn afgeschopt door de organisatie.
We sloten de dag af bij de stand van de kameraden van de SAV, druk discussierend en ervaringen uitwisselend. Moe en tevreden stapten we die avond in de auto. Het was een prachtige dag geweest, waarop we veel ervaren en geleerd hadden. Op naar volgend jaar!
