Afgelopen zondag zagen we een historische volksmobilisatie doorheen Frankrijk. Deze dag zal de geschiedenis ingaan. Er kwamen alles samen meer dan vier miljoen mensen op straat na de aanslagen waarbij 17 doden vielen in de Parijse regio. De mobilisatie bracht alle lagen van de bevolking samen, over alle achtergronden en religieuze overtuigingen heen.
Door Jean L (Luxemburg)
Het was een nooit geziene mobilisatie die aangeeft in hoe sterk de Franse bevolking gehecht is aan de vrije meningsuiting, solidariteit en democratische vrijheden. Maar we moeten meteen opmerken dat die “heilige eenheid” ook een aantal personaliteiten op de been bracht die niet bepaald als vrienden van vrijheden en democratie gelden. Zo denken we onder meer aan de Israëlische premier Benjamin Netanyahu en enkele andere staatshoofden die vooraan staan als het op censuur en repressie aankomt.
We kunnen het François Hollande en andere leden van de Franse regering niet verwijten dat ze op de betoging waren, maar hun aanwezigheid werpt wel enkele vragen op:
- Hun plotse liefde voor de vrije meningsuiting en voor een blad als Charlie Hebdo is op zijn zachtst gezegd opmerkelijk. Wat hebben ze de afgelopen jaren gedaan om kritische media en onderzoeksjournalisten te ondersteunen?
- Belangrijker is dat zowel de PS als de UMP de afgelopen jaren een besparingsbeleid voerden dat gepaard ging met discriminatie waarbij de migrantenbevolking gemarginaliseerd werd. Dit heeft een aantal jongeren in de armen van de islamisten gebracht. Het establishment is direct verantwoordelijk voor de groei van racisme en islamofobie in Frankrijk.
- Door hun niet aflatende steun aan de Israëlische staat en hun imperialistische interventies in onder meer Afghanistan, hebben ze bovendien bijgedragen aan de radicalisering van ook een aantal Franse moslims.
Terwijl we de mobilisaties steunen en eraan deelnemen, moeten we tegelijk ingaan tegen de zogenaamde ‘nationale eenheid’ die slechts een rookgordijn vormt zonder enig antwoord op de bedreiging van onze democratische rechten en onze vrijheden.
Het enige reële antwoord bestaat uit een concrete verdediging van onze rechten en van de belangen van de werkenden, zowel Fransen als migranten en dit los van afkomst of religieuze overtuiging. Dit vereist een radicale beleidswijziging. Deze verandering moet zich op drie assen ontwikkelen.
Ten eerste moet gestopt worden met het stigmatiseren en marginaliseren van de migrantenbevolking. Migranten moeten dezelfde rechten hebben als Fransen en dezelfde mogelijkheden om in het land te leven en te werken.
Vervolgens moet gebroken worden met het besparingsbeleid dat sociale afbraak organiseert. Het is dit beleid die honderdduizenden werkenden, zowel Fransen als migranten, in ellende onderdompelt. Het is net op deze voedingsbodem van sociale afbraak dat zowel racisme als een terugplooien op de eigen identiteit kunnen groeien.
Ten slotte moet Frankrijk breken met het imperialistische buitenlandse beleid dat aan de jihadisten het beste argument biedt om te recruteren.
Een dergelijke koerswijziging moeten we niet verwachten van de PS of de UMP, en nog minder van het Front National. Deze partijen zijn met handen en voeten gebonden aan de belangen van het patronaat en willen in geen geval breken met het besparingsbeleid. Ze zijn zelfs niet bereid om een deel van de enorme winsten aan te wenden voor de plots ontdekte ‘republikeinse idealen.’ Verdeeldheid tussen werkenden op basis van afkomst of religieuze overtuiging dient enkel de belangen van het patronaat omdat het de eenheid van de werkende klasse en het potentieel van verzet verzwakt.
We zullen deze verandering enkel kunnen afdwingen door een mobilisatie van de werkenden en jongeren, los van hun afkomst, rond echt linkse organisaties en gericht op de opbouw van een samenleving in het belang van de overgrote meerderheid van de bevolking en niet de winsten van een handvol superrijken. Een samenleving waarin de geproduceerde rijkdom wordt aangewend in functie van de behoeften. Een samenleving waar democratische rechten geen abstracte rechten zijn die slechts gelden voor wie er de middelen voor heeft, maar concrete en levendige rechten die voor iedereen toegankelijk zijn.
De jongeren en Franse werkenden tonen het immense potentieel waarover ze beschikken. In de komende weken en maanden zullen ze zich moeten verzetten tegen alle pogingen tot recuperatie en tegen alle dubieuze amalgamen, om vervolgens hun kracht aan te wenden om de basis te leggen voor een nieuwe solidaire en democratische samenleving.
