3 jaar geleden betoogden Servische arbeiders en jongeren massaal tegen de toenmalige president Slobodan Milosevic. Die actiebereidheid staat in schil contrast met de huidige situatie waarbij minder dan de helft van de bevolking kwam stemmen bij de presidentsverkiezingen.
Tim Lessels
Terwijl onthouding geen oplossing op langere termijn is, kan gesteld worden dat een boycot van de verkiezingen nuttig kan zijn als alle kandidaten voor privatiseringen zijn, gezien worden als corrupte neo-liberalen en nationalisten. Die boycot toont bovendien aan dat veel van de pro-Westerse illusies die bestonden tijdens de beweging tegen Milosevic vandaag verdwenen zijn. Dat komt uiteraard voort uit de mix van privatiseringen en gangster-kapitalisme dat bestond onder Milosevic en vandaag gewoon verder gezet wordt, ook al is het met een meer pro-EU agenda.
De belangrijkste kandidaten waren de door de regering gesteunde neo-liberaal Dragoljub Micunovic en de overwinaar, de extreme nationalist en kandidaat van de Radicale Partij, Tomislav Nikolic. Uiteraard kwam geen van beide kandidaten op voor de belangen van de arbeiders, jongeren en onderdrukte minderheden. Dat leidde tot het feit dat velen niet inzagen voor wie ze zouden moeten stemmen.
Alhoewel Servië (en heel de Balkan) de gevolgen van nationalistisch vergif heeft mogen aanschouwen, bestaat het gevaar dat door het ontbreken van een arbeiderspartij, de nationalisten grotere steun krijgen. En dat omwille van het feit dat ze zich voorstellen als tegenstanders van de neo-liberale agenda van de regering.
Daarom is de heropstanding van de arbeidersklasse in Servië cruciaal, en daarbij zal de nood aan een nieuwe arbeiderspartij erg belangrijk zijn. Een arbeiderspartij die zich uitspreekt tegen privatiseringen, EU-lidmaatschap, corruptie, de maffia en het nationalistische vergif, zou erg snel terrein kunnen winnen.
