Het resultaat van het Front National bij de tussentijdse verkiezing van 6 oktober in Brignoles, in het departement Var (in de buurt van Toulon), is tegelijk een herhaling als een waarschuwing. Het Front National werd de grootste partij met 40,4% van de stemmen en liet de rechtse UMP met 20,8% achter zich alsook de kandidaat van de PCF (gesteund door de PS) die op 14,6% strandde. Er was, zoals wel meer gebeurt bij tussentijdse kantonale verkiezingen, een erg beperkte opkomst: 67,6% ging niet stemmen.
Er waren lokale factoren die een rol speelden (zo kwam de PCF niet op onder het etiket van Front de Gauche en bovendien was het niet de verwachte kandidaat, met name de burgemeester van Brignoles). Maar de ineenstorting van de linkse resultaten en de score van het FN zijn een echo van electorale situaties in het verleden en het zou wel eens navolging kunnen krijgen bij de lokale en Europese verkiezingen van 2014.
Zelfde oorzaken, zelfde gevolgen
Een van de meest opvallende elementen bij deze verkiezing is het instorten van het aantal stemmen voor ‘links’. De kandidaat van de PCF haalde slechts 981 stemmen en de kandidaat van de groenen 598 stemmen. Samen is dat goed voor 1579 stemmen terwijl de kandidaat van het Front de Gauche bij de verkiezingen van juli 2012 in de eerste ronde 3100 stemmen haalde.
Het FN is qua stemmenaantal niet vooruitgegaan. De partij ging van 2734 stemmen in 2012 naar 2718 stemmen nu. In de tweede ronde in 2012 haalde de partij 4180 stemmen. Het valt af te wachten of dit komende zondag kan herhaald worden, het is mogelijk maar weinig waarschijnlijk.
De PS probeert haar verantwoordelijk te verbergen en de PCF rechtvaardigt zich met de stelling dat het probleem was dat er twee ‘linkse’ kandidaten waren. De ware reden voor de electorale afslachting moet gezocht worden bij het regeringsbeleid. Tussen juli 2012 en oktober 2013 zit er een jaar van beleid onder Hollande-Ayrault. De tussentijdse verkiezing kwam er midden een aanval van de regering op de pensioenen, een aanval waar de vakbonden geen ernstige strijd tegen hebben georganiseerd.
De PCF is tegen die pensioenhervorming maar sloot wel een electoraal akkoord met de PS, waardoor de verkiezingscampagne van de PCF wordt gevoerd door een kandidaat die met het asociale regeringsbeleid wordt gelijk gesteld. Het FN kon dat optimaal uitspelen en zich voorstellen als de ‘enige oppositie’.
Zoals in 2002 en op tal van andere ogenblikken heeft de lage opkomst de rechterzijde verzwakt, maar vooral de steun voor de regerende linkerzijde gekelderd. Enkel het FN kon haar kiezers mobiliseren en nieuwe stemmen halen onder misnoegde kiezers. Zoals een kiezer in de media stelde: “De linkerzijde weigert al maanden om naar ons te luisteren, ze hebben nu een verdiend lesje gekregen.”
Afgelopen weekend kondigde minister van economie Moscovici aan dat de regering geen extra belasting op de winsten van de grote bedrijven zal heffen en dat er geen BTW-verlaging voor basisgoederen komt. Over de 9.000 aangekondigde afdankingen (bij Alcatel-Lucent deze keer) stelde Ayrault dat de regering erg ‘waakzaam’ zou zijn. Kortom, de regering stelde dat het beleid gericht op de belangen van de rijken en kapitalisten gewoon wordt voortgezet. Hoe kan de PCF onder die omstandigheden de PS als partner beschouwen?
Het is dan ook niet verwonderlijk dat de verkiezingen aantonen wat voor velen de realiteit dit: deze ‘linkerzijde’ is niet de onze, staat niet aan de kant van de werkenden en de meerderheid van de bevolking. De uitslag in Brignoles maakt dat op pijnlijke wijze duidelijk.
De PS komt eens te meer met het ‘republikeinse front’ om de rechtse UMP te steunen. Daarmee kan de PS meteen de kritiek op haar eigen verantwoordelijkheid aan de kant schuiven. Mélenchon van het Front de Gauche stelt terecht dat kiezen tussen UMP en FN geen optie is omdat ze in essentie voor eenzelfde beleid staan. Maar er is meer nodig.
Lokale verkiezing als voorbode van verkiezingen in 2014?
Het is duidelijk dat er in Brignoles nood was aan een linkse kandidaat die zich onafhankelijk opstelde tegenover de PS en de regering, een kandidaat die echt opkwam voor de belangen van de werkenden, jongeren, werklozen,… Dat is wat in de komende periode nodig is. De PCF en het Front de Gauche moeten ermee ophouden om de PS als politieke partner te beschouwen terwijl die partij de asociale aanvallen doorvoert.
De inzet om tot een echte linkse oppositie te komen, gaat natuurlijk verder dan een verkiezing. Het is onaanvaardbaar dat de nieuwe aanval op de pensioenen kan passeren zonder enige echte mobilisatie door de vakbondsleidingen of dat de werkenden die getroffen worden door sociale bloedbaden aan hun lot worden overgelaten.
Het excuus van de nuttige stem tegen het FN houdt geen stand. Het FN zou geen dergelijke ruimte krijgen indien er een politieke stem was die oprecht aan de kant van de strijd tegen het besparingsbeleid en de kapitalistische aanvallen stond. We moeten de middelen om de strijd te voeren opbouwen en samen in het offensief gaan tegen afdankingen, werkloosheid, racisme en de nieuwe opmars van het Front National.
