Begin april valt er een anonieme brief in de brievenbus van LSP. De enveloppe bevat een ontwerpakkoord tussen de directie van de MIVB en de secretarissen van 3 vakbonden (ACOD, CCOD, ACLVB). Het document is niet recent (17 december 2004), maar 3 zaken trekken de aandacht: het is een ontwerpakkoord over ”de conflictregeling”, half december waren de leden van de ACOD in sociaal conflict. De arbeiders bij de MIVB vernamen niets over dit geheimgehouden ontwerpakkoord. LSP ging evenwel over tot het bekendmaken van de inhoud ervan met een pamflet (De Planchette) en de publicatie van een kopie van het akkoord op onze website.
Guy Van Sinoy
Het stakingsrecht onder voogdij geplaatst
Dit akkoord plaatst het stakingsrecht en de syndicale autonomie onder voogdij. Het akkoord voorziet in de oprichting van een paritair verzoeningsbureau dat tussenkomt bij iedere stakingsaanzegging. Indien deze procedure niet gevolgd wordt, kan de werkgever het aantal kredieturen voor de syndicale werking beperken. Nochtans kan op een sociaal bemiddelaar beroep gedaan worden bij een sociaal conflict. Bovendien is het schandalig dat een nieuw orgaan zou kunnen beslissen over de syndicale werking, terwijl dit bepaald wordt in de nationale CAO nr. 5 (“het voorzien van de vereiste tijd en faciliteiten voor de vakbondsafvaardiging”).
Om een stakingsaanzegging te kunnen indienen, is een bijeenkomst van het verzoeningsbureau noodzakelijk. De aanzegging moet aangetekend gericht worden aan de werkgever, maar dus ook aan het verzoeningsbureau.
Het ontwerpakkoord stelt dat zodra één van de bepalingen niet wordt nageleefd, de staking als “wild” moet worden beschouwd. Hierdoor zouden de stakers niet vergoed worden vanuit de vakbonden en zouden de vakbonden moeten overgaan tot het oproepen van hun leden om “het werk onmiddellijk weer op te nemen”. Hierdoor zouden de vakbonden dus niet langer autonoom kunnen beslissen over het al dan niet erkennen van een staking (de procedure die moet worden nageleefd, is immers gedetailleerd genoeg om heel wat stakingen uit te sluiten). Tegelijk wordt met zo’n akkoord opgelegd dat de delegees in de praktijk handlangers van de patroon zouden worden die overgaan tot het breken van stakingen.
Sancties tegen de delegees en de arbeiders
Het ontwerp voorziet in sancties voor de delegees (vermindering van syndicale kredieturen) indien de procedures niet worden gerespecteerd.
Artikel 12 verdient het in z’n geheel geciteerd te worden: “Elke stakingsdag, al dan niet erkend, maakt geen voorwerp uit van een loonbetaling, onder voorbehoud van andere sancties die de werkgever zou kunnen treffen, gaande tot afdanking”.
Op een moment dat de hele syndicale beweging protesteert tegen de aanvallen op het stakingsrecht (onder meer door de gerechtelijke tussenkomsten op basis van eenzijdige verzoekschriften) zien we nu bij de MIVB dat er vakbondssecretarissen betrokken zijn bij de voorbereiding van een ontwerpakkoord waarin sancties opgelegd worden aan stakers, zelfs indien de staking erkend is, waarbij zelfs tot afdanking kan worden overgegaan! Als zoiets wordt aanvaard, hoeft de directie niet eens naar de rechtbank te stappen om stakingen aan te pakken. Ze kan dit rechtstreeks op basis van het akkoord en de daarin voorziene sancties! Hoe zal een arbeider die ontslagen werd omdat hij staakte een arbeidsrechtbank kunnen overtuigen dat het een onterecht ontslag was, als er in het bedrijf een akkoord bestaat waarin expliciet sancties zijn voorzien, waaronder de mogelijkheid van ontslag?
Tijd voor een grote kuis
In het verleden hebben we al geschreven dat de secretarissen van de CCOD en het ACLVB tijdens de 6 stakingsdagen bij de MIVB tussen oktober en januari de strijd openlijk hebben verraden met hun verzet tegen de stakingsacties. We hebben ook geschreven dat de ACOD-secretaris wellicht graag hetzelfde had gedaan, maar de woede van zijn basis niet kon trotseren en er bijgevolg voor koos de beweging te laten rotten.
Dit standpunt wordt nu bevestigd. In volle stakingsperiode bedisselen de stakingsbrekers in het geheim een akkoord om toekomstige acties te verhinderen… Dit zegt veel over de nauwe band van de vakbondssecretarissen met de directie van de MIVB. Er moeten nog een aantal vragen worden opgeworpen: hoe zit het met het salaris van de vakbondssecretarissen? Zitten ze in de Raad van Bestuur en met hoeveel? Deze vragen handelen uiteindelijk over vakbondsdemocratie.
Dit akkoord gaat verder dan de situatie bij de MIVB. Als het akkoord wordt getekend, zal het een precedent vormen. De vakbondssecretarissen zullen wel discreet blijven over de zaken die ze hebben aanvaard bij onderhandelingen, maar heel wat advocatenbureau’s van de patroons zullen in dit soort akkoorden inspiratie opdoen om het ook elders toe te passen.
Een krachtig antwoord is noodzakelijk. We mogen het stakingsrecht dat verworven werd door harde strijd, niet verkopen. Interpelleer de betrokken vakbondssecretarissen om hen ter verantwoording te roepen!
