Vorige woensdag was er een algemene staking in Griekenland. Tienduizenden arbeiders betoogden op de straten van Athene en andere steden. In de gevestigde media vernamen we daar echter niets van. Er was hoogstens een kort berichtje erover in een nationale krant. Ook vertellen onze media niets over de verschrikkelijke problemen waarmee de gewone bevolking kampt als gevolg van het besparingsbeleid van de Trojka (EU, IMF, ECB) om de financiële speculanten te redden ten koste van de Griekse arbeidersklasse, kleine bedrijven en landbouwers.
Ik wist van de staking en zag het dagelijkse lijden van de Griekse bevolking omdat ik in het weekend ervoor naar Thessaloniki vloog om er te spreken op een bijeenkomst van ‘Initiatief van de 1.000’, een samenwerking van politieke en sociale activisten die tegen het harde besparingsbeleid ingaan. De overgrote meerderheid van de Europeanen weet echter niet wat er in Griekenland gebeurt. De massamedia besteden er immers geen enkele aandacht aan.
Het staat in een schril contrast met het feit dat iedereen die een krant leest of gewoon de hoofdpunten op het televisienieuws volgt, zich bewust is van de tragische dood van het model Reeva Steenkamp in Zuid-Afrika en de beschuldiging van moord tegen de Olympische atleet Oscar Pistorius. Dat is natuurlijk een verschrikkelijke tragedie voor al wie erbij betrokken is en ik wil het lijden van diegenen die erdoor geraakt zijn niet minimaliseren of afdoen. Maar het is opvallend hoe de Europese media zoveel aandacht is voor een tragedie die individuen treft die als ‘celebrities’ door het leven gaan, terwijl de nationale tragedie van een volledige bevolking volledig links blijft liggen. Tenzij het de haaien van de financiële markten uitkomt bij een stemming in het parlement of als de slachtoffers van het besparingsbeleid een foute keuze dreigen te maken bij verkiezingen.
Het lijden van de Griekse bevolking is hard en reëel, maar het treft uiteraard niet die minderheid van superrijken die jarenlang belastingfraude pleegden en sinds lange tijd hun persoonlijke rijkdom naar Zwitserse rekeningen hebben overgebracht. De werkloosheidsgraad bedraagt nu ongeveer 27%, dat is dubbel zoveel als in Ierland en ook hier zien we al hoe zo’n werkloosheid vernietigend is voor onze gemeenschappen en voor individuen. Zowat 60% van de jongeren onder de 25 jaar zit zonder werk. Velen vertelden me dat ze geen andere keuze zien dan hun familie achter te late nom werk te zoeken in gelijk welke uithoek van de Europese Unie.
Het aantal stakers en betogers afgelopen woensdag was niet zo groot als bij vorige acties en stakingen. Na vier jaar is er een groeiende vermoeidheid onder Griekse arbeiders tegenover dit soort acties. Er is een gevoel van frustratie tegenover de vakbondsleiders die de arbeiders in rondjes laten lopen met regelmatige stakingen en betogingen, maar zonder een actieplan om ergens naar toe te gaan.
De tienduizenden die op 9 februari in zes Ierse steden betoogden, zullen dat begrijpen. Velen vroegen zich na afloop van de acties af waarom ze nu betoogd hadden en waarom er geen enkel plan of perspectief naar voor werd gebracht om het besparingsbeleid effectief te bestrijden. Deze vragen werden aangevuld met verontwaardiging toen een nationale vakbondsleider de volgende dag op de radio steun gaf aan de nieuwe eigendomstaks, het laatste voorbeeld van een hard besparingsbeleid.
De Griekse crisis is momenteel zo acuut dat enkel een openlijke strijd tegen de heerschappij van de financiële markten en het Europese establishment de basis kan leggen voor een oplossing. Zoniet gaan we naar twintig jaar van een lang uitgerokken doodstrijd.
Er is nochtans geen gebrek aan strijdbaarheid onder de gewone bevolking. Zo zijn er de arbeiders van de fabriek Philceram Johnson in Thessaloniki, ooit de grootste leverancier van bouwmateriaal in Griekenland tot het in 2011 de deuren sloot. In plaats van een plaats in de werklozenrij op te nemen, hebben de arbeiders de fabriek bezet en voeren ze een strijd om ook het legale bezit ervan te verwerven om het in arbeidershanden te beheren.
Het bezoek aan het bedrijf was enorm inspirerend. De veertig arbeiders hebben ieder obstakel bestreden en bereiden zich nu voor om de productie opnieuw op te starten. Het zal niet gemakkelijk zijn om als coöperatief eiland in een zee van kapitalistisch besparingsbeleid te overleven, maar de enorme solidariteit houdt de sfeer overeind. Indien de officiële vakbondsleiders slechts een fractie van de moed van deze arbeiders zouden hebben, dan zouden de heerschappij van de grote aandeelhouders bestrijden met een alternatief waarbij de economische controle in de handen van de werkende bevolking wordt geplaatst zodat deze een planning kan opmaken gericht op het welzijn van de meerderheid van de bevolking.
