Op 10 januari staakten de arbeiders van het Brusselse vervoerbedrijf MIVB. Het was de zesde stakingsdag sinds de herfst. De staking was een relatief succes (50 % van de bussen en de trams reden niet, de metro wel). Ondanks de inspanningen boekt de beweging echter geen vooruitgang meer.
Guy Van Sinoy
Syndicale verdeeldheid
Twee essentiële factoren remmen de strijd af. Enerzijds heeft de belangrijkste eis (verhoging van de rittentijden) geen betrekking op de metro. Anderzijds zet enkel de ACOD de strijd door. Sinds 10 november hebben de secretarissen van de CCOD en de VSOA een slecht akkoord gesloten met de directie voor de aanwerving van 50 conducteurs en verder veel vage beloften.
Maneuvers en gemene streken
Andere elementen bemoeilijken de strijd. De MIVB-directie vermenigvuldigt de cosmetische maatregelen om te doen geloven dat alles beter gaat: spectaculaire verlenging van de rittentijd voor zo’n 20% van de lijnen, mobilisatie van niet-productieve personeelsleden (vb. Lijnchefs) om de conducteurs van bepaalde lijnen te helpen tijdens de spitsuren. Indien de MIVB echt de rittijden wil verbeteren op alle lijnen en het effectief in de ateliers en de bureaus wil opvullen, moeten honderden nieuwe aanwervingen gebeuren, niet 50.
Om de staking van 10 januari te verstikken, kregen de metro-delegees (de metro vervoert 50% van de reizigers) gemene streken te verduren. De CCOD wil twee delegees uitsluiten omdat ze niet akkoord gaan met de ondertekening van het akkoord. De eerste ACOD-delegee heeft onder druk van zijn chef een pamflet gepubliceerd dat alle arbeiders bedankt voor hun deelname aan de strijd… zonder de datum van 10 januari zelfs maar te vermelden!
Strijd binnen de ACOD
In het ACOD is er een grote strijdbaarheid aan de basis. Want als de ACOD-secretaris zijn handtekening niet heeft gezet onder het akkoord, dan is het omdat zijn basis zich er vastberaden tegen verzet. Voor de vakbondsbetoging van 21 december (gedekt door een stakingsaanzegging in alle sectoren) is hij enkele dagen voordien met de MIVB-directie overeengekomen dat de arbeiders die wilden staken om naar de betoging te gaan hun chef 48 uur op voorhand moesten inlichten. Ook werd voor de staking van 10 januari geen enkel pamflet gemaakt door de ACOD-permanenten. Enkele basisdelegees moesten de meubelen redden en een pamflet maken.
De strijdbaarheid aan de basis van het ACOD drukt zich ook uit in een zekere verwarring. De staking was eerst voorzien op 24 december. Een algemene vergadering besliste om de staking uit te stellen tot 10 januari. Bepaalde strijdbare militanten, ontevreden met het verslag, hebben jammer genoeg geweigerd om op 10 januari te staken en hebben een pamflet verdeeld (uit naam van het Nieuw Comité van Chauffeurs) die de staking aanklaagt als “een afleidingsmaneuver om de rust van de permanenten te verzekeren”.
De syndicale oppositie organiseren
Een strijd die ter plaatse trappelt eindigt met achteruitgang. Het gevaar dreigt dat de meest strijdbare militanten geïsoleerd worden, wat de deur naar repressie opent. Het vermenigvuldigen van stakingsdagen zonder perspectief betekent dat de uitputting van de militanten dreigt. Het is trouwens de taktiek die werd gekozen door de ACOD-secretaris: niet in staat de strijdbaarheid van de basis aan te pakken, speelt hij de kaart van de verrotting.
Wat nodig is, is dat een democratische syndicale oppositie de vakbondsmilitanten die willen vechten voor betere arbeidscondities groepeert en een mobilisatieplan uitwerkt die opbouwt naar een langere staking. Een belangrijke fase is de organisatie van algemene personeelsvergaderingen in de depots tijdens de werkuren (wat wettelijk is toegestaan) om het volledige personeel te betrekken over de syndicale grenzen heen.
